Weird dreams, weird emotions...[open]

Met een vlug dof ritme kwamen de logge poten van de wolf op de grond terecht. Zijn ogen waren waterig, leken te tranen. De wolf had een ontblote hoektand en was licht aan het grommen. Hoe lang rende hij nu al zo? Hoe lang was hij nu al niet aan het vluchten? Voor wat? Hij wist het zelf niet. Zijn ogen waren hard en leeg, maar voor wie de wolf kende hadden ze iets van verdriet. Maar waarvoor had hij verdriet, Mathias kon het er zelf niet op leggen. Hij had vannacht dromen gehad van hemzelf en een wat oudere vrouw. Over hoe hij overdreven veel bitterkoekjespudding wegat met ongezonde dosis hoeveelheden slagroom. Hoe hij met een oude man die altijd stil en streng oogde, maar zo lief was, meekeek hoe deze man de moeilijkste cryptogrammen op wist te lossen. Mathias was overeind gekomen toen de eerste zonnestralen zijn raam binnenvielen en hij was in de vroege ochtend vertrokken. Zijn kalme wandeling eindigde in een diep verdriet dat hij niet kon plaatsen en hij was in wolvenvorm gaan rennen. Uiteindelijk kwam de wolf aan bij de waterval. Hijgend zeeg de wolf neer op zijn achterwerk door zijn achterpoten op de grond te plaatsen. Stomme dromen die hij niet kon plaatsen. Stomme emoties die hij geen plek kon geven. De wolf sloot zijn ogen en opende licht zijn mond. Richtte zijn kop naar de lucht en liet een luide maar trieste huil horen. Wat voelde dat goed om alles los te laten. Mathias keek toen weer op en tuurde naar het water onder hem. Het water van Oresia, wist hij. Zwijgzaam zakte hij door zijn voorpoten en liet zijn staart om zijn achterpoot krullen en legde zijn oren naar achteren. Terwijl hij zijn ogen naar de hemel draaide.

Een goude wolvin liep door het witte sneeuw, haar ogen stonden nadenken. Inej's dag was vroeg begonnen zoals gewoonlijk. winter was niet echt haar maand, het was overal wit waardoor de jonge general alleen maar opviel. En daarbij het was ook nog is ijskoud, ontdanks haar dikke wintervacht. Inej was daarom ook blij dat ze bij Ignis hoorde. Haar poten kwamen terecht in het witte sneeuw, alles om haar heen leek zo stil, misschiej kwam het door dat het nog vroeg in de ochtend was, of misschien doordat vele diertjes in winterslaap lagen.
Waarom liep ze hier eigenlijk rond? Ze had echt geen idee, Inej had trouwens ook niet echt doorgehad door welke territoria's ze liep, ja ze is een geweldige general. Een trieste huil kwam haar oren binnen toen ze een nieuwe grens passeerde. De vage geur van bevroren water drong haar neusgaten binnen. Moest ze doorgaan? Uit ervaring wist Inej dat zo een trieste huil niks voor niks was. Na waarschijnlijk een minuut te hebben geaarzeled besloot de wolvin de richting te looen waar de huil vandaan kwam. Toen ze bij de waterval aankwam zag ze een witte wolf liggen, een wolf die haar verdacht bekend voorkwam. Moest ze wel naar hem toe lopen? Zou hij het waarderen?

Mathias keek met een kalme blik naar de lucht in poging om zijn verwarring te blokkeren en tot rust te manen. Zijn ogen sloten zich even en hij zuchtte zwijgzaam toen zijn verwoede poging niet bepaald bleek te helpen. Zijn oren spitste zich toen hij iets hoorde. Het leek alsof een shifter zijn huil had gehoord. Zijn neus spitste zich, maar de geur was niet met hem. De wind stond van hem af dus kon hij haar nooit ruiken. Zonder reactie te geven hoorde hij dat de persoon enkele meters van hem af was. Ineens werd Mathias onzichtbaar. Stond vlug op en de sneeuw verraadde dat hij dichterbij kwam door het gekraak. Mathias werd enkele meters van de wolvin zichtbaar. ‘Zozo, indringen in het Aqua terrein? Je hebt lef,’ sprak hij kalmpjes zonder al te veel dreigen. Zijn houding was kalm maar wel licht afstandelijk. Hij ontspande wat en draaide weer naar de waterval waar hij door zijn acherpoten zakte. ‘Jou had ik wel het minste verwacht die zou reageren op mijn huil,’ sprak hij toen zachtjes en keek naar het water onder hun niet wetend wat hij verder nog kon zeggen.

Mathias, de nieuwe general van Aqua, de gozer die haar territorium in wad gedrongen. En nu stond ze hier, dit keer was zij de indringer.Inej zag hoe de wolf even verdween en al gauw weer voor haar te voorschijn kwam. Haar oren bewogen heen en weer bij zijn woorden. 'Nu staan we tenminste quit.' haar stem was kalm, hier vjiandig te doen had weinig nut, ze kende deze territorium niet en daarbij, zíj was de indringer dit keer. Mathias draaide zich om en ging zitten, niet echt de slimste zet als zij wel in een agressieve stemming was had ze nu een perfechte zich op zijn nek, maar nu was het niet het geval. Inej zette een paar stappen naar hem.toe om naast hem te gaan staan en keek ook naar het water 'Ach, ik ben in een goede bui en daarbij iedereen kan wel wat steun zo nu en dan gebruiken, dat zeg ik als general tegen general.' Inej forseerde een soort van glimlach en keek even opzij naar hem 'Als je wat uitdaging wil kun je mij wel dit keer uit je territoria verjagen, fysiek werk helpt vaak. Al heb ik natuurlijk ook wel andere opties, werk ook als een uithuilend schouder, luisterend oor, kies maar' ergens in haar stem hoorde je een plagend ondertoon, de vraag was alleen of hij die doorhad.

Mathias had een strenge houding en keek haar toen aan. ‘Wellicht heb je gelijk,’ sprak hij en draaide zich om. Wetend dat hij zich kwetsbaar opstelde, maar ze moest wel gek zijn om de roedelleider van Aqua nu aan te vallen. Haar roedel had meer leden, maar de balans die jaren in Rigor Mortis heerste was momenteel licht op wankel gezet. Hij had wel gehoord van mogelijke spanningen tussen Ráh zijn roedel en die van haar. Hij waagde het er puur op dat ze hem niets deed. Mathias zijn ogen vernauwde zich en keek haar aan. Hij had helemaal geen hulp nodig! Waar lulde ze over? Hij had helemaal geen troostende schouder nodig en...oke, misschien wellicht wel steun en iets wat hem van zijn ellende weg kon nemen. Mathias keek haar aan toen ze hem een voorstel deed. ‘Ugh, het was ook terrecht dat je me verjoeg hoor. Rondneuzen in andermans terrein is onbeleefd,’ sprak hij fluitend. ‘Leorina had me gewaarschuwd er voor dus was al voorbereid,’ was zijn antwoord. ‘Denk niet dat het nut heeft momenteel om je achterna te rennen,’ mompelde hij. Hij zweeg even en keek haar aan. ‘Nu klink je net alsof je een object bent,’ sprak hij kalm. ‘Ik werk ook als...’ vulde hij aan en keek haar aan terwijl hij met zijn schouder een plagend duwtje gaf tegen die van haar. Hij stond op en draaide zich weg. ‘Gewoon wat vreemde dromen gepaard met onplaatsbare emoties,’ sprak hij kalm. ‘Alsof ik belaagd wordt door iemand anders leven, hoewel ik in de herinneringen het zo levindig er vaar alsof ik er ben geweest,’ sprak hij zacht en keek over zijn schouder naar de goudgele wolvin. ‘Ik kan er waarschijnlijk net zoveel mee als jou,’ sprak hij en duwde met zijn neus wat sneeuw weg, niet wetend waarom hij het eigenlijk deed.

Mathias keek haar even kalm aan toen ze sprak en rolde met zijn ogen. ‘Tuurlijk en je de gelegenheid te geven in tijden dat het minder gaat tussen onze roedels daarvan gebruik te maken,’ sprak hij zo duidelijk als wat. ‘Je hebt het tegen een jonge general, niet een gekke,’ waren zijn woorden kalm en begon toen over het feit wat hij zei, wellicht was het opgevallen dat hij toch in haar krijt stond naderhand, maar zoals Mathias al zei, hij was niet gek. Hij keek naar de overkant. Haar woorden deed hem grijnzen en hij rende naar de rand terwijl hij in een mens veranderde en schoot het water in. Zwom snel door het koude water toen ineens een stekend gevoel in zijn nek kwam. Hij greep naar zijn nek maar voelde een vreemde textuur als zijnde.....kieuwen! Mathias nam een ferme hap lucht en dook onder water en grijnsde toen de drang naar zuurstof in dit zoete water niet eens op kwam. Met kalme halen zwom hij verder door het water. Bij de waterkant kwam hij omhoog met twee vissen in zijn handen. Het waren flinke joekels en Mathias sloeg ze een voor een tegen een stevige rots waardoor hun gespartel in een klap ophield. Mathias wierp een van de vissen naar Inej. ‘Sta ik minstens niet meer in het krijt van je,’ sprak hij kalm. ‘Lijkt mij dat ook jullie roedel last heeft van schaarste,’ sprak hij kalm en nam een flinke hap. Rustig keek hij naar Inej en knikte toen.

Mathias keek haar even kalm aan toen ze sprak en rolde met zijn ogen. ‘Tuurlijk en je de gelegenheid te geven in tijden dat het minder gaat tussen onze roedels daarvan gebruik te maken,’ sprak hij zo duidelijk als wat. ‘Je hebt het tegen een jonge general, niet een gekke,’ waren zijn woorden kalm en begon toen over het feit wat hij zei, wellicht was het opgevallen dat hij toch in haar krijt stond naderhand, maar zoals Mathias al zei, hij was niet gek. Hij keek naar de overkant. Haar woorden deed hem grijnzen en hij rende naar de rand terwijl hij in een mens veranderde en schoot het water in. Zwom snel door het koude water toen ineens een stekend gevoel in zijn nek kwam. Hij greep naar zijn nek maar voelde een vreemde textuur als zijnde.....kieuwen! Mathias nam een ferme hap lucht en dook onder water en grijnsde toen de drang naar zuurstof in dit zoete water niet eens op kwam. Met kalme halen zwom hij verder door het water. Bij de waterkant kwam hij omhoog met twee vissen in zijn handen. Het waren flinke joekels en Mathias sloeg ze een voor een tegen een stevige rots waardoor hun gespartel in een klap ophield. Mathias wierp een van de vissen naar Inej. ‘Sta ik minstens niet meer in het krijt van je,’ sprak hij kalm. ‘Lijkt mij dat ook jullie roedel last heeft van schaarste,’ sprak hij kalm en nam een flinke hap. Rustig keek hij naar Inej en knikte toen.

Mathias had dan wel kieuwen, maar hij was niet gewend aan personen die dat niet wisten en dat enige paniek kon ontstaan. Desondanks hij in ijzig water zwom gingen de kieuwen het goed uithouden. Echter voelde hij de kou wel toen hij boven water kwam. De stoomdampen wezen toch op warmte. Ignis beschikte over de krachten van vuur, maar dat maakte water juist zo krachtig. Wat deed men als men ijs maakte. Men bevroor het water door het watermolecuul stil te leggen. Mathias dwong het water te bewegen met zijn lichaam maar forceerde hem in zijn positie. Wat inhield dat de moleculen heftig geschud werden en warmte veroorzaakte. Het was een ongewoon trucje, maar men dacht bij water alleen maar aan ijs. Mathias kwam weer dichterbij en zag dat ze vreemd naar hem keek. Het was niet heel vreemd. Als je goed keek bij de snelle happen, was zijn gebit verre van menselijk. Ze waren shifters, het kostte geen moeite om van vorm te veranderen, maar men kon er ook voor kiezen om enkele delen te veranderen. Tanden, of de oren. Mathias was een hybride mens en wolf. En zo gedraagde hij zich ook.