Sleep No More [OPEN]

Soldier

Als het niet zachtjes was begonnen met regenen, dan had hij waarschijnlijk nog steeds op de koude grond gelegen, knock-out en compleet hulpeloos tegen wat zich ook verborgen kon houden in de schaduwen van het woud. Maar misschien was dat wat plezieriger geweest dan de paniek en angst die over hem heen spoelde, toen hij zijn ogen eenmaal opende. En nee, het was niet de grauwe lucht die de emoties naar boven joeg. Binnen de kortste keren zat hij rechtovereind, leunend op zijn handen die hij naast zich op de grond had geplaatst. Hij mocht dan wel praktisch blind zijn aan een kant, maar wat hij zo snel kon zien van zijn omgeving deed geen belletjes rinkelen en dat was - voor redenen die hij niet begreep - vrij angstaanjagend. Voor een moment bleef de jonge man roerloos waar hij was, luisterend naar de regen die op de bladeren tikte en zijn eigen hart die in zijn borstkas bonkte, terwijl hij zijn hoofd rond het feit probeerde te krijgen dat hij vrijwel geen weet had van wat er gaande was. Hij wist slechts enkele dingen zoals zijn naam - Zalvane Sayers - zijn leeftijd - 20 jaar - en nog wat andere, zeer nutteloze feiten waar hij op het moment niets aan had. Verrassend genoeg had hij vrij snel vrede gemaakt met dat feit en schoof hij de lichte paniek die hij voelde aan de kant. Hij zag er geen reden voor dus het zat alleen maar in de weg. Ondanks dat, vertelde zijn instincten hem voorzichtig en behoedzaam te zijn, dus met elk zintuig op scherp hees hij zichzelf op zijn benen. Nogmaals checkte hij de omgeving, opzoek naar enige tekenen van bekendheid en iets dat hem mogelijk een idee kon geven. Wat voor een idee was nog maar de vraag, maar op het moment was alles prima. Zoals wat beschutting tegen de regen... Ah! Kijk, dat was al iets! Maar nog voor hij een spier kon verroeren trok een geluid zijn aandacht. Zonder erbij na te denken pakte hij het eerste het beste wapen binnen bereik - wauw een tak - en draaide zich om richting de oorsprong van het geluid. Hij zag niets vanwege alle meters hoge adelaarsvarens die in de weg stonden, maar hij wist zeker dat er iets tussen zat verscholen. Behoedzaam nam hij elke stappen dichterbij voor hij besloot een zwaai te geven met de stok in zijn handen.

Soldier

_{Het had een tijd geduurd voor de brunette haar tweekleurige ogen geopend had. Haar bruine haar was inmiddels doorweekt geraakt en plakte tegen haar hoofd. Helaas was de regen op dit moment niet haar grootste probleem. De brunette had geen idee waar ze zich bevond. Het enige wat ze zag waren metershoge bomen en donkere wolken. Was het de klap geweest die haar alles had laten vergeten? Hoe hard ze zich ook probeerde te herinneren wat er gebeurd was, er kwam niets naar boven.
Wankelend was ze opgestaan. Iets te snel, waardoor ze even stil moest blijven staan gezien ze anders opnieuw om zou vallen. Even wreef ze over de pijnlijke plek op haar hoofd en bracht haar hand vervolgens binnen haar gezichtsveld. Gelukkig was er geen bloed te zien, dat viel wel weer mee. Al kon het ook zijn dat de regen dit al had weggespoeld.
Aarzelend en voorzichtig zette ze enkele stappen vooruit. Lopen ging al beter, maar ze voelde zich nog steeds wat duizelig. Per raapte haar moed bij elkaar en besloot op zoek te gaan naar een beschutte plek. Deze hele situatie beviel haar al helemaal niet, en ziek worden zal het enkel verergeren. Helaas zakte de moed haar in de schoenen toen ze plots de aanwezigheid van een ander opmerkte. Achter haar zwaaide iemand bedreigend met een tak. Nog net op tijd wist ze op zij te springen, maar gleed hierdoor uit over de doorweekte herfstbladeren en belandde weer terug bij af, op de grond. Geschrokken richtte ze haar blik op de vreemdeling terwijl ze haar handen omhoog hield als teken van overgave. Het liefst had ze hem willen zeggen dat ze geen bedreiging vormde en snel weer zal vertrekken. Kón ze dat maar zeggen.}

Soldier

De regen was toch echt een factor waar de Aer General het niet zo op had. Natuurlijk vond ze het niet erg, maar op sommige momenten - waaronder dit moment - was de regen gewoon vervelend. Lune liep in haar wolven vorm het territorium over, opzoek naar misschien nieuw geborenen of indringers. Ze had nog gezeldschap gehad van de General van Ignis - zij het dat die op dat moment nog geen General was. Lune's aandacht werd gewekt door twee bewegingsvormen. De wolvin veranderde in haar menselijke zelf en bekeek de twee personen even. Een meisje, van een jaar of 17, en een jongen, die duidelijk wel ouder was dan Lune zelf. Beide hadden ze de verbaasde blik in hun ogen. Het ware nieuwelingen. Lune kwam in actie toen de jongen een stok oppakte en in de richting van de ander zwaaide. Het meisje liep in het gezichtsveld van de twee personen.
"Hey, rustig aan! Straks verwond je haar nog. Of jezelf!" riep ze. Snel kwam ze dichterbij en ging tussen de twee in staan. Ze wist zelf nog wel hoe ze zich voelde toen ze ineens wakker werd in een vreemd gebied, en geen herinneringen. "Kalm aan, allebei. Jullie weten niet waar jullie zijn, is het niet?" Lune keek de twee geruststellend aan, en begon toen snel door te praten. Als de beide personen nu tot rust kwamen, zou Lune hopelijk een kans krijgen alles uit te leggen, maar eerst moest ze voorkomen dat er gewonden vielen.

Soldier

_{Ze hield zich stevig vast aan de takken van de boom die ze aan het beklimmen was toen ze naar beneden keek. Een grimas verscheen op haar gezicht en haar hart leek een slag over te slaan - het was toch wel erg hoog. Maar ze zou niet zomaar terugdeinzen, niet nu ze al zo'n stuk omhoog was geklommen. Ze wilde haarzelf bewijzen, tegenover wie was niet duidelijk maar ze wilde haar eigen grenzen oversteken en kijken hoe ver ze durfde te gaan. Ze was hier namelijk nog niet heel lang, misschien een aantal jaar. Ze was de tijd vergeten. Maar er was nog zoveel dat ze moest uitproberen en moest uitzoeken.
Dat was dan ook de reden waarom Izra het gebied van een andere roedel was ingegaan en toen besloot om hier één van de hoge bomen te beklimmen. Ze zou een mooi uitzicht hebben en dan kon ze misschien een heel stuk nieuw gebied ontdekken zonder het helemaal door te moeten spitten. Klonk mooi, toch? Het enige nadeel was dat toen ze bovenaan kwam, ze er ook weer uit moest. Een beetje wanhopig gleden haar bruine kijkers naar de grond. Shit, daar had ze eerder aan moeten denken. Ze spitste haar oren, op zoek naar enig teken van leven in haar omgeving. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht toen ze inderdaad stemmen hoorde, nog best dichtbij ook. "Hallooo?" riep ze dan ook en wist genoeg moed te verzamelen om de tak waar ze opstond iets te bewegen zodat het duidelijk was dat hier iemand zat. "Kan iemand me helpen? Ik zit een soort van vast." vervolgde ze toen luid en met een kleine grijns keek ze naar beneden. De grijns vervaagde snel. Het was hoog.}

Soldier

Hij wist niet precies wat hij had verwacht aan te treffen, maar een persoon had niet hoog op zijn lijst met opties gestaan. Die realisatie kwam echter net iets te laat: de zwaai met de tak was al gemaakt. Hij was echter blij dat de onbekende nog net op tijd uit te weg wist te springen en alles wat hij raakte een paar varens waren. De ontwijkinpgsmanuvre had er echter wel voor gezorgd dat ze tussen de bladeren op de natte grond belandde. Oeps. Nu maar hopen dat ze zich niet bezeerd had. Dat was niet iets wat hij graag op zijn rekening had staan. Zalvane stond op het punt te vragen of ze zich geen pijn had gedaan in de val, maar nog voor ook maar een woord zijn mond kon verlaten, onderbrak een vrouwelijke stem hem. Zijn blik ging naar een jonge vrouw met ravenzwart haar, die in een rap tempo op hen af kwam stappen. Nog voor hij het wist stond ze tussen hem en de arme dame op de grond. Ietwat verward staarde hij de nieuwkomer aan. Had iemand een blik mensen geopend of zo? Of waren ze spontaan uit de lucht komen vallen - nee dat was onzin. ”Kalm aan, allebei. Jullie weten niet waar jullie zijn, is het niet?” vroeg ze met iets wat leek op een geruststellende blik in haar ogen. Ze keek hen een voor een aan. ”Kalm aan? Ik ben kalm. Kalmheid zelve. Zie?” reageerde hij en gooide ondertussen nonchalant de tak over zijn schouder, voor hij op het laatste woord een enkele keer naar zijn gezicht gebaarde. Maar waren zijn woorden wel de waarheid? Hij werd wakker in een gebied dat hij niet kende, met geen weet hoe hij er was beland, terwijl er plots allemaal personen opdoken. Personen van het vrouwelijke geslacht nog wel. Hoe kon hij kalm zijn? ”Nee.. Dat is onzin, vergeet het.” Kort keek hij langs de zwartharige meid op naar de ander achter haar, voor zijn rode oog even afdwaalde naar de rest van het woud en uiteindelijk weer op diegene voor hem belandde. ”Nee, k'heb geen idee waar ik ben,” concludeerde hij.
Een lange ‘hallooo’ verbrak de stilte en het zachte tikken van regen op blad, waardoor Zalvane zijn aandacht meteen ergens anders had liggen en de twee dames binnen enkele seconden negeerde. Hij draaide zich op zijn hiel om en zocht naar de eigenaar - of eigenares - van de stem. Het ritselen van een tak deed hem omhoog kijken richting de toppen van de bomen. ”Kan iemand me helpen? Ik zit een soort van vast,” vervolgde dezelfde stem, waarna Zalvane iemand wist te vinden tussen alle takken van een boom nog geen paar stappen verderop. ”Ah, ik zie dat evolutie hier de andere kant op werkt?” En nee, hij was niet van plan om daarin mee te gaan en die boom in te klimmen - alhoewel... Misschien was hij toch zo gek dat te doen.

Soldier

_{Nog nooit eerder was Per zo opgelucht geweest een vreemdeling te zien. Een andere jonge vrouw met lang, zwart haar en opvallend blauwe ogen was tussenbeide komen staan. Zij leek de situatie wel te begrijpen, en de brunette knikte aarzelend op haar vraag. Hoe ze dat in een oog opzicht had weten te raden was Per nog niet helemaal duidelijk, maar dat werd het vast nog wel, ooit. Het antwoord en de houding van de stok jongen liet zien dat hij het waarschijnlijk niet zo bedoeld had. Opgelucht zuchtte ze zachtjes.
Een tijdje liet ze haar blik van de een naar de ander glijden, nog steeds op de grond zittend. Haar aandacht haalde ze al weer snel van de twee af na het horen van een derde stem. "Hallooo?" galmde er door het gebied. Nieuwsgierig krabbelde ze overeind en volgde stok jongen op zijn kleine zoektocht naar de richting waar de stem vandaan kwam. Al snel was het duidelijk. De brunette sloeg een hand voor haar mond om de lach op haar gezicht te verbergen. Het was best een grappig gezicht. Met haar andere hand gebaarde ze de vrouw in de boom naar beneden te komen. Als ze er in kon klimmen was eruit vast ook geen probleem.}

Soldier

Lune had gelijk gehad, de 2 hadden geen idee waar ze waren. Goed. Hoe ging ze dit tactisch brengen? Dat kon bijna niet. Daarbij had ze dat nog nooit gedaan. ”Kalm aan? Ik ben kalm. Kalmheid zelve. Zie?” De jongen wees naar zijn gezicht bij het laatste woord. Lune keek hem aan en ze moest toegeven, zijn gezicht stond kalm. Even. Niet langer dan 2 seconden. ”Nee.. Dat is onzin, vergeet het.” Lune glimlachte lichtjes.
"Dat maakt niet uit. Geloof me, jullie zijn niet de eerste die hier ineens wakker worden zonder geheugen. Ik ben hier geboren, maar dat geld niet voor iedereen..." zei Lune rustig. Die jongen concludeerde dat hij geen idee had waar hij was. Lune keek het meisje vragend aan en ook deze knikte. Was het meisje gewoon heel verlegen, of was er iets anders aan de hand? Lune wilde net meer gaan vertellen toen ze een andere stem hoorde. Er zat een meisje vast in een boom. Lune trok een wenkbrauw op. Dit meende je toch niet? Daarbij was het niet eens een lid van Aer. Het zwartharige meisje hief simpel haar hand uit om een stroom lucht te sturen en het meisje in de boom zo los te halen en op de grond te zetten. Meteen merkte Lune wel dat dit haar behoorlijk wat kracht kostte. Ze was het niet gewend om mensen op te moeten tillen. En dan ook nog rustig te laten zakken. Ze haalde een hand door haar haar en richtte zich weer op de twee nieuwelingen.
"Ten eerste - iedereen hier kan een element besturen, zoals jullie net hebben gezien. Ik heb dus Lucht. Aangezien jullie in dit gebied zijn beland, verwacht ik dat jullie ook Lucht hebben.
Jullie zijn in een land genaamt Rigor Mortis. We hebben hier 4 packs, met allen eigen territorium. Ook is er een centrum, waar alle packs mogen komen. Het is niet helemaal de bedoeling om op andermans territorium te komen. Niet verboden, maar het wordt niet altijd op prijs gesteld. Ze hield hier even stil en keek de twee aan, om te zien of de informatie een beetje binnen kwam.

-Sorry voor de late post! Sorry sorry sorry!-

» Fog (open)
» Maybe it's all said [open]
» this is Not a Dream. [ open! ]
» Birthday {open}
» [ Open!! ] What makes a Man