Running up that hill || Mathias

Haar poten maakten amper geluid in de sneeuw. Kleine, lichte afdrukken was het enige wat ze achterliet. Haar lichaam vormde één stroomlijnend geheel en viel weg tegen de achtergrond. Wit van kleur met roodbruine penseelstreken erdoorheen. Intens gele ogen staarde recht vooruit. De omgeving schoot aan haar voorbij. De top was het enige voor ogen. Met haar sierlijke vorm en vos-achtige voorkomen sprong Dal'sk moeiteloos over elk obstakel op haar pad. Ze was weer aan het rennen. De hemel boven haar was grijs, het pad voor haar wit. Haar doel was het vallende water dat ze verderop hoorde stromen. Nog een paar meter. Nog een paar sprongen.

De aarde hield abrupt op. Alsof iemand er een groot mes in had gezet en een stuk had weggesneden. Helder water kletterde langs de afgesneden wand naar beneden en eindige beneden in een poel van rotsen, water en vis. Het was een flinke afdaling. Eén die Dal'sk niet van plan was te maken. Ze hijgde lichtjes. Haar lichaam was gewend geraakt aan de inspanningen en in haar wolvengedaante hield ze het nog langer vol. Kleine wolkjes condens, veroorzaakt door haar warme adem, ontsnapte aan haar lijf en vervlogen in de koude ochtendlucht. Een serene mist hing over het terrein. Spetters van het vallende water maakte haar vacht vochtig, maar het maakte haar niet uit. Even haalde ze diep adem. Maar achter haar hoorde ze de sneeuw kraken. Haar oren draaide om het geluid beter op te vangen en misschien te kunnen plaatsen. Kalm draaide ze zich om en ging zitten, elegant zoals ze in haast elke beweging was. Haar ogen gericht op de onbekende. Ze wist dat ze op vreemd gebied was. Haar laatste gesprek met Ráh had meer verduidelijkingen gebracht over het terrein wat bij haar ''roedel'' hoorde. En dit rook anders. Zij was de vreemdeling.