this is Not a Dream. [ open! ]

General

molten eyes and

a smile made for war

Zijn voetkussens lieten diepe sporen achter op de vochtige ondergrond. Met zijn lippen opgetrokken en tanden en tandvlees tonend, liep de grote witte wolf gespannen langs het ravijn, de brug naderend. De haren op zijn nek stonden omhoog en hoe je er ook naar keek, de wolf was duidelijk gespannen. Ongemakkelijk, zelfs. Hij voelde zich ook ongemakkelijk en hoewel hij normaal op zijn emoties lette, was het nu het laatste waar hij zich zorgen om maakte.

Hij had eerder die dag een vreemde geur opgepikt. Hoewel het tot op zekere hoogte gewoon naar wolf rook, was er iets in de geur waarvan Ráh's tenen opkrulden. Velen zouden het waarschijnlijk niet ruiken, maar Ráh had een bijzonder goede neus. De grote, witte wolf had tot vroeg in de morgen de geur opgespeurd, tot hij nu hier bij de brug tussen Ignis en Terra territoria beland was. Hij had twee sporen gevonden, zeer dicht bij elkaar maar toch nog duidelijk herkenbaar als twee. Van de sterkte van de geuren kon Ráh concluderen dat de ene geur Ignis in ging en de andere er weer uit kwam, wat betekende dat een wolf via Terra gebied een tripje naar het vuur-land gemaakt had.

Het zou geen probleem geweest zijn, gezien de roedels op neutraal gebied met elkaar waren en de grenzen open waren voor andere wolven, maar deze geur... Hij rook mis, verkeerd op een manier die Ráh niet kon uitleggen. Hij twijfelde zelfs lichtjes aan zijn houding; wellicht dacht hij er te veel over na, rook hij het verkeerd, stelde hij zich te vijandig op. Hij wist het niet, maar hij wist wel dat desondanks de geur hem een onprettig gevoel gaf. Als Ráh één ding wist, dan was het dat hij altijd naar zijn instinct moest luisteren. De wolf ijsbeerde diep in gedachten heen en weer enkele passen van de brug af, onkarakteristiek onoplettend op zijn omgeving.

Vandaar dat hij ook, toen hij plotseling en veel te dichtbij een geluid hoorde, hij met ontblootte tanden en een lage grom zich omdraaide, spieren aangespannen en klaar om de ander aan te vliegen. Ráh was van nature agressief, dacht eerder aan geweld dan praten als oplossing. Eén ding was zeker: Je wilde Ráh niet in zo'n staat aantreffen...

Open! ( Good luck... )
De post is gebaseerd op de verhaallijn maar niet cruciaal voor het plot! ;w;

you know we're gonna be legends

Soldier

Ze had het dichtbevolkte gebied al snel weer verlaten. Ze had gegeten, haar energie opgeladen en was daarna onmiddellijk weer weggegaan. Dal'sk kon er niet tegen als ze te lang op dezelfde plek moest blijven. Daar werd ze rusteloos van. Gevangen zelfs. Maar hier tussen de bomen...Ze voelde zich met elke stap die ze verder en verder bij anderen vandaan zette, steeds beter. Alsof ze weer kon ademhalen. Ze kwam weer in bekend gebied terecht. Niet ver hiervandaan was ze wakker geworden. Dat was ongeveer een week geleden nu. Ze was bang en verward geweest. Ze had zich sinds die dag geprobeerd zo veel mogelijk afzijdig te houden van anderen. Het moment dat ze een andere geur opving of zelfs maar iets hoorde was ze een andere kant opgelopen. Ze begreep nog niet veel van dit nieuwe leven. Geen regels, geen informatie. Ze probeerde nog steeds een beetje samen te puzzelen wat er gebeurd was voordat ze hier wakker werd. Haar gedachten waren verdwenen, schoongespoeld.

Dal'sk hield halt. Ze kende deze plek. Dit was de boom die ze het eerste gezien had toen ze haar ogen had geopend. Ze legde haar hand op de stam en liet haar vingers langs de nerven van de bast glijden. Het voelde ruw aan onder haar vingertoppen en ze liet haar hand weer slap naar haar lichaam vallen. Ze voelde zich langzaam koud worden en rilde even. Ze zou weer verder moeten. Een geluid achter haar was haar aansporing. Zonder twijfel zette Dal'sk zich af. De bomen schoten aan haar voorbij. Moeiteloos manoeuvreerde ze langs obstakels en losgeraakte stenen. Ze sprong over uitstekende wortels en stronken. Het geluid achter haar werd minder. Haar adrenaline begon te stromen. Ze sloot haar ogen en schakelde haar gedachten uit.

Haar vacht was wit met enkele penseelstreken roodbruin erdoorheen. Alsof de schilder haar niet helemaal ingekleurd had. Haar blauwe ogen hadden plaats gemaakt voor een geelachtige kleur. Ze was elegant en slank. In een snelle flits zou ze gemakkelijk met een vos te verwarren zijn. Maar ze was te groot om een vos te zijn. Haar poten veerde weer van de grond bij elke sprong die ze maakte. Uit elke vloeiende beweging straalde elegantie en zelfverzekerdheid. Een mooie leugen. Dal'sk wist niet of ze er ooit aan zou wennen.
Uit het niets stond ze ineens in het volle licht. De bomen waren geweken, nog voor ze het door had gehad. Een een waterige winterzon brak door het duistere bladerdek. Maar het natuurschoon was niet aan haar besteed nu. Dal'sk ogen waren gericht op de wolf voor haar. Zijn grom doorbrak de sereniteit en zijn houding sprak duidelijk vijandigheid. Dal'sk onderdrukte de neiging achteruit te stappen of weg te rennen. Niet bedacht op zijn plotselinge aanwezigheid. In plaats daarvan ging ze zitten. Volledig ontspannen in een defensieve houding. Ze was hier niet om te vechten.

( If I may)

General

molten eyes and

a smile made for war

Een andere wolf was verschenen, wit van vacht met willekeurige stroken bruin erdoorheen. Ze had een lenige bouw en net als Ráh waren haar ogen geel van kleur. De wind bracht haar geur met zich mee en duwde deze in Ráhs neus. Terra geur. Vertrouwd. Lid van zijn roedel. Hij ontspande zich, liet zijn zwarte lippen weer zakken en trok zijn gezicht glad, zowel fysiek als emotioneel. De wolvin was gaan zitten en Ráh erkende haar fysieke boodschap dat ze geen gevecht wilde. Nee, hij ook niet... Niet met een lid van zijn eigen roedel, in elk geval.

Hij volgde haar voorbeeld en ging wat stijfjes zitten terwijl hij zijn irritatie en woede probeerde te onderdrukken. Het was altijd lastig als het vuur binnenin hem eenmaal aangewakkerd was, maar de gedachte dat dit een wel heel slechte indruk op zijn Soldier achter moest laten, werkte goed. Hij slaakte een diepe zucht en duwde zijn poten wat afwezig in de grond, de beweging herhalend in een vorm van kalmering.

Na een tweede inspectie van de vrouwelijke wolf, zag Ráh dat hij haar nog niet kende. Hoewel ze rook naar Terra gebied, herkende Ráh de onderliggende, persoonlijke geur nog niet. Een nieuw lid? Had Nae haar niet gezien? Zijn Spirit Animal had een zeer goed zicht en wanneer hij iets over het hoofd zag, zag de moord kraaien die onder hem stonden het wel. Ráh nam het de kleine kraai echter niet kwalijk; Alles was lastiger in de winter.

Na nog een diepe zucht, keek hij op naar de wolvin en toonde haar via zijn houding dat hij vriendelijk was nu. Nou ja, op het oppervlak. Die hele ijsberg-rotzooi was op het moment wel toepasselijk op hem: Hij liet enkel een klein beetje zien, een goede kant van hem, maar 'onder water' voelde hij zich nog steeds ongemakkelijk en geagiteerd. Hij zou zich hier later wel zorgen over maken. Als dit inderdaad een nieuw lid was, was het een schande dat hij zich op zo'n manier geïntroduceerd had.

"Sorry," verontschuldigde hij zich uiteindelijk, hoewel hij zijn oren of staart niet neerlegde en zich niet onderdanig of om vergiffenis vragend opstelde. De blik in zijn ogen moest het werk maar doen. "Ik was verloren in gedachten, ik had beter op moeten letten en niet zo instinctief moeten reageren." Eerlijk was hij wel. Zijn fouten toegeven kon hij, maar alleen als hij het eens was dat wat hij gedaan was inderdaad mis was.

"Ik heb jou hier nog niet eerder gezien... Laat mij me voorstellen: Ik ben Ráh, ik ben de General van Terra," vertelde hij haar toen, waarna hij beleefd met zijn hoofd knikte. Communiceren was voor Ráh lastig in zijn dierlijke vorm; Hij was er niet op gemaakt intellectuele gesprekken te hebben. Uiteindelijk was hij toch oorspronkelijk een wolf en dat was op dit soort momenten te merken.

( Of course~ Bedankt voor je post! )

you know we're gonna be legends

Soldier

Hij leek te ontspannen. Op het eerste gezicht dan. Maar je wist nooit wat er onder de oppervlakte kon borrelen. Het liet Dal'sk op gepaste afstand blijven van de ander. Hij had een vreemd soort energie om zich heen hangen. Iets dat respect afdwong. Iets in zijn houding dat je zou verwachten bij iemand die ervan uit ging dat je wist tegen wie je het had. Al kwam hij in de verste verte niet zo over. Slechts die...energie die om hem heen hing. Die onzichtbare aura die enkel voelbaar was als een soort elektriciteit in de lucht. Ze wist niet precies wat hem zo snel had doen bedaren. Misschien omdat zij hetzelfde rook als hij. Naar de bomen hier. Naar de geur die zo kenmerkend leek voor deze omgeving.

Ook hij ging zitten, hetzij wat stijfjes. Hij was waarschijnlijk nog niet volledig ontspannen. En hoewel zich ergens in haar achterhoofd een stemmetje zich afvroeg wat hem zo opgefokt had kunnen krijgen had ze het voor nu te druk met het letten op zijn fysieke veranderingen. Dat Dal'sk ontspannen was gaan zitten hield niet in dat ze de wolf voor haar vertrouwde. Een verkeerde beweging en ze was weg. Ze kende zijn kracht en uithoudingsvermogen niet, maar wel de hare. En zij kon behoorlijk snel zijn als de omstandigheden dat vereisten. Het bleef onderwijl stil tussen hen. Iets wat haar vertelde dat hij waarschijnlijk net zo onderzoekend over haar dacht als zij over hem.

Haar oren kwamen in beweging zodra hij zuchtte. Evenals enkele spiertjes in haar poten die zich samen trokken. Maar meer dan een zicht was het niet geweest. Dal'sk was geen centimeter verschoven, maar in haar gedachten had ze bij zijn eerste beweging al vijf meter verderop gezeten. Uiteindelijk sprak hij tegen haar. Hij begon met een verontschuldiging. Zijn stem klonk enigszins rustig en had al diezelfde energie over zich die hij als persoon had. Verloren in gedachten, iets dat zei niet kende. Hoe heerlijk het moest zijn om je op alleen je gedachten te kunnen concentreren en niet bij elke muis in aanvalshouding over te gaan.

Hij ging over op het meest opvallende feit. Haar aanwezigheid hier. Ze wilde hem melden dat ze op het punt om weer te vertrekken toen hij verder ging en zich voorstelde. General. Dat was de titel waar hij zich mee had voorgesteld. En Terra. Was dat dit gebied hier? Dat gebied met die bekende geur? Ze bleef Ráh aankijken. 'Dalen'ska,' zei ze toen uiteindelijk. 'Al wordt ik meestal Dal'sk genoemd,' ging ze na een korte pauze verder. Ze verschoof wat met haar poot. 'Het spijt me dat ik het vraag, maar...wat is precies een General en wat is Terra?' vroeg ze vervolgens. Hij wist al dat ze een nieuweling moest zijn in het gebied, dus hopelijk was hij niet al te beledigd vanwege haar vraag.

General

molten eyes and

a smile made for war

De onbekende geur van de indringer, wie dit ook geweest mocht zijn, prikkelde nog steeds in zijn neus. Hij wilde zijn hoofd draaien om het spoor te zoeken, ook al wist hij dit al. Hij wilde zijn snuit op de grond duwen en de geur begrijpen, weten wat er zo onprettig aan was. Het trok aan hem als een vishaak, maar de witte wolf negeerde het. Het zag er niet naar uit dat het snel zou gaan regenen; Hij zou de geur weer terug kunnen vinden als hij alleen was. De geur zou dan zwakker zijn, maar Ráh wist zeker dat hij het mysterie alsnog uit zou kunnen pluizen. Voor nu duwde hij de gedachten zo goed als hij kon weg, want hij had gezelschap, een lid van zijn roedel, hij kon nu geen zwaktes tonen. Een geur niet kunnen benoemen als wolf, zag Ráh uiteindelijk toch als een zwakte...

Hij was echter verrast toen ze hem mededeelde dat ze geen idee had wat een General was en dat de naam Terra haar ook onbekend was. Oh. Ze had nog geen praatje gehad? Was hij de eerste die ze tegen kwam? Hoelang was ze hier al? Nou, haar vragen werkten als goede afleiding. De witte wolf fronste zo goed als hij kon met zijn dierlijke gezicht, moest even nadenken hoe hij daarop ging antwoorden. Letterlijk, want als wolf waren zijn communicatie-skills niet goed genoeg om het hele elementen, in-wolven-veranderen, Terra roedel verhaal uit te leggen.

"Ik zal het je vertellen, Dal'sk, maar dit zal mij liet lukken in deze dierlijke vorm. Laten wij dit gesprek voeren als mensen," vertelde hij haar, waarnaar hij in een vloeiende beweging van wolf naar mens veranderde. Nog voordat zijn transformatie voorbij was, reek hij naar zijn gezicht om zijn kenmerkende masker op zijn plek te houden. Het was hem nog al eens gebeurd dat het tijdens een transformatie scheef ging zitten. Na zijn succesvolle transformatie, schudde de opmerkelijk jongere man (hij was als wolf een stuk ouder dan als mens...) zijn hoofd, waarbij hij ook het lange stuk bont dat zijn haren bedekte op zijn goede plek schudde.

Daarna ging hij in kleermakerszit zitten en keek hij geduldig naar zijn nieuwe lid. "Excuses zijn niet nodig. Het is zeer begrijpelijk dat de manieren van dit gebied je nog onbekend bent. Ik neem aan dat je hier pas kort bent? Terra is één van de vier roedels in Rigor Mortis, het gebied waarin je je bevindt. De andere roedels zijn Ignis, Aqua en Aer. De General is de leider van de roedel, dat ben ik dus," vertelde hij haar rustig. Hij had het op zich genomen nieuwe leden te verwelkomen en het 'praatje' te geven en voelde zich schuldig dat hij Dal'sk niet eerder opgemerkt had. "Dal'sk, wat weet je al van dit gebied en van jezelf?" vroeg hij haar toen en zijn toon was een stuk serieuzer. Hij wist vrijwel niks over haar, maar wist zij zelf wel al wat over haarzelf?

you know we're gonna be legends

Soldier

Je zag de afwezigheid in zijn blik. Er was iets. Hij was hier niet toevallig. Hij was hier met een reden gekomen. Ergens maakte dat Dal'sk nieuwsgierig. Maar ze bemoeide zich nergens mee. Het ging haar niet aan, en ze hoefde er in principe ook niet bij betrokken te worden.
Hun gesprek weidde zich uit en bracht hen naar het punt dat Dal'sk zich genoodzaakt zag informatie te vragen. Ze had alles en iedereen gemeden sinds haar aankomst in het gebied. En als ze beter had opgelet en hem op tijd had gehoord of geroken, dan had deze ontmoeting niet eens plaatsgevonden. Maar nu ze wel met hem in gesprek was geraakt, moest ze eerlijk toegeven dat de drang naar het ''weten'' sterker werd. Vooral nu er iemand was die er belangrijk genoeg uitzag om die antwoorden ook daadwerkelijk te weten. Ze was compleet tegen haar eigen logica ingegaan en had hem een vraag gesteld. Een die hij bereid was om te beantwoorden, mits zij beiden van gedaante konden veranderen.

Voor haar ogen transformeerde hij. Van wolf naar mens. Een transformatie die ze tot dan toe alleen gewaar was geworden door eigen gevoel. Ze had het nog nooit bij een ander gezien. Toen stond hij voor haar, verbazend jonger dan ze hem als wolf had ingeschat. Een masker verborg het grootste deel van zijn gezicht en ze vroeg zich af waarom. Hij leek zo anders ineens.
Dal'sk riep zichzelf tot de orde en concentreerde zich op haar eigen transformatie. Haar vacht trok zich terug tot haar menselijke haargrens en veranderde van wit naar scharlakenrood. Haar gestalte was nog steeds slank, vrouwelijk en elegant. Ook zoals ze in haar wolvenvorm was voorgekomen. Haar ogen daarentegen verloren hun gele kleur. Twee intens blauwe irissen kwamen ervoor in de plaats. Simpele kleding omhulde haar lichaam. Een donkere broek, een wit shirt en een korte zwarte jas. Aan haar voeten versleten laarzen die al twee levens lang mee leken te gaan.

Ze zocht haar eigen plek om te zitten. Ze knikte op zijn vraag om zijn verhaal niet te onderbreken. Haar ogen maakte zich voor een moment los van hem om over zijn informatie na te denken. Andere geuren waren haar wel opgevallen. En ze leken constant op dezelfde plekken voor te komen. Maar ze had ze nooit kunnen plaatsen. Haar blauwe ogen schoten terug naar Ráh toen hij wat aan haar vroeg. Wat ze wist? Bar weinig. Over zichzelf? Nog minder. Ze was ongeveer vijfentwintig jaar gokte ze. Haar echte naam was niet Dalen'ska. Dat was de naam die ze had aangenomen hier. Vroeger heette ze Sinéad. Maar die vrouw was er niet meer. Die was ongeveer een week geleden gestorven. Ze had er afstand van gedaan. 'Weinig,' sprak ze uiteindelijk. 'Ik ben een week geleden wakker geworden, niet ver van deze plek. Ik weet weinig van daarvoor. Ik weet nog minder van hier,' vertelde ze. Ze voelde zich verdwaald, en nu wist hij dat ook.

General

molten eyes and

a smile made for war

Dal'sk volgde Ráh's voorbeeld en nam haar menselijke vorm aan. Waar eerst een gestroomlijnde, witte wolvin stond, stond nu een slanke vrouw met helderrood haar. De gele ogen waren veranderd in helderblauwe poelen. Er was vrij weinig van haar dierlijke vorm terug te zien in haar menselijke lichaam, behalve wellicht haar bouw. Enkel de rode strepen over haar witte vacht waren een indicatie geweest van haar menselijke uiterlijk. In die opzichten was ze niet als Ráh, die ook vrij weinig weg had van zijn dierlijke zelve. In tegenstelling tot zijn wolf, was de jongeman een flink stuk kleiner, zo erg dat het lengte verschil bijna als komisch gezien kon worden. Zijn witte vacht was nergens terug te zien: Zijn menselijke haren hadden een lichte blauwe kleur, hoewel zijn korte kapsel verborgen ging onder zijn bontstuk en masker. Enkel zijn gifgele ogen bleven onveranderd, maar ook deze gingen verborgen.

De vrouw nam plek voor hem en knikte enkel terwijl Ráh sprak. In elk geval had ze het brein hem niet om de minuut te overvallen met vragen of geschokte geluidjes. Ze antwoordde dat ze een week geleden hier wakker geworden was en dat ze nog niks van zichzelf of het gebied wist. Een hele week.. Ráh kon het niet voorstellen hoe het was om een hele week met zo'n gat in je herinneringen rond te lopen. Hij was vrij snel nadat hij wakker werd gevonden en had zich snel aan kunnen passen met alle hulp die hij erbij gekregen had. De General nam het zichzelf kwalijk dat hij Dal'sk niet eerder op had kunnen vangen.

"Alles wat voordat je wakker werd gebeurt is, doet er niet meer toe. Vanaf nu ben je Dal'sk, Soldier van Terra, meester over de aarde," vertelde hij haar met een serieuze toon. Hij had weinig moeite gehad met het accepteren van zijn nieuwe leven: Hij miste toch niks van hiervoor omdat hij niks meer wist en geen behoefte had zijn verleden te achterhalen. Zijn 'leven' was voor hem bij aankomst in dit gebied begonnen. Hier was hij geboren. "Rigor Mortis is opgedeeld in vijf gebieden: Vier voor iedere roedel en één neutraal gebied, waar iedereen zich ten alle tijden mag begeven. Momenteel zijn alle roedels op neutraal vlak met elkaar, dus kan je ook zonder problemen door de andere roedelgebieden reizen," vertelde hij haar, omdat hij haar enkel over het gebied kon vertellen. Alles van haarzelf, kon ze enkel zelf uitvinden. "Wat weet je van de elementen hier in Rigor Mortis?" vroeg hij haar vervolgens, waarna hij iets haar richting op leunde om haar beter aan te kunnen kijken, hoewel de blik achter zijn masker verloren ging. Het uitleggen van de transformatie-krachten waar nieuwe wolven over beschikten en de krachten die zij hadden was altijd het moeilijkst om uit te leggen. Ze had haar transformatie al onder de knie en voor zover hij wist geaccepteerd, hij vroeg zich af hoeveel ze wist over haar andere krachten...

you know we're gonna be legends

» Fog (open)
» Maybe it's all said [open]
» Birthday {open}
» Sleep No More [OPEN]
» [ Open!! ] What makes a Man