Ominous

Allanque zat met haar rug tegen een van te bomen voor de brug die recht naar Ignis gebied leidde. Het feit dat het bouwwerk eruit zag als iets dat elk moment in kon storten, maakte het een ietwat onheilspellende plaats. Er was niet vaak iemand die besloot er overheen te lopen, dus echt gecontroleerd hoefde er niet te worden. Toch fascineerde het haar lichtelijk om naar de enorme touwbrug te staren, zoekend naar iemand die gek genoeg was om toch een gokje te wagen. Voor zover waren dat slechts enkele vogels. De jonge vrouw sloeg haar armen over elkaar en leunde haar hoofd iets naar achter. Nu alles zo rustig was tussen de roedels was er haast niets te vrezen.

(Eerste post Izra)

Als ze niet had opgelet was het haar misschien ontgaan, maar Allanque draaide haar hoofd iets toen ze een zacht geklop op de brug hoorde. Iemand had zijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en zat voor het houten bouwwerk. Iemand aan haar kant van de brug die overduidelijk niet bij Ignis hoorde. Haar ietwat aangespannen spieren ontspande zich weer. Het leek erop dat de persoon van plan was om de oversteek te wagen ondanks alle waarschuwingen. Ergens moest ze haar ook wel gelijk geven, want wie wist wat waar was en of het niet slechts verhalen waren om ervoor te zorgen dat niemand onnodig op verkeerd territorium terecht zou komen. "Heb je iets te zoeken aan de andere kant of is het slechts nieuwsgierigheid?" vroeg ze hardop. Mocht de ander nog in de problemen komen dan konden ze niet zeggen dat ze haar gewoon had laten gaan.

Het antwoord wat ze kreeg was een vriendelijke glimlach, gevolgd door 'nieuwsgierig'. Precies de reden waarom zij hier zelf ook bij de brug zat. Het mocht dan wel een tikkeltje onheilspellend zijn, die touwbrug in de mist, maar een beetje spanning kon nooit kwaad. Toen de ander op haar af kwam met uitgestoken hand, pakte Allanque deze aan om hem kort maar stevig te schudden. "Allanque," stelde ze zich op haar beurt voor toen Izra klaar was met spreken. Een lichte grijns verscheen rond haar lippen toen haar werd gevraagd of zij dan niet nieuwsgierig was. "Waarom denk je dat ik hier zit?" merkte ze op, waarna haar blik weer kort van Izra naar de brug gleed. "Hoewel ik misschien wel nieuwsgieriger ben naar wie er gek genoeg is om die hele brug over te lopen," voegde ze eraan toe.

Toen haar werd gevraagd of dat een uitdaging was verscheen er een scheve grijns op haar gelaat, terwijl ze de ander aankeek. "Misschien," antwoordde ze. Iemand die die brug overstak, dat zou nog eens wat worden. Bij Izra's woorden schudde ze geamuseerd haar hoofd. "Een tikje is wat anders dan een volledig persoon. Elk plankje is anders, als je er een aantal rotte tussen heb zitten dan lig je zo beneden," merkte ze op, terwijl haar blik weer naar de brug gleed. Het was niet uit angst dat ze op de gevaren wees, maar meer een realistische kijk erop. Wanneer je je aan die brug waagde wist je gewoon nooit zeker of je aan de overkant zou komen, vandaar ook dat bijna niemand zo gek was om regelmatig de oversteek te wagen.