[ Open!! ] What makes a Man

Cyril kwam vrij weinig op het centrale gebied. Hij besefte het zich niet echt, maar het was wel zo. Zijn huisje lag vrij diep in Ignis territoria en zijn werk bevond zich ook op het terrein van de roedel. Hij kwam dus nooit echt langs het centrale gebied op de weg naar werk of naar huis en voor hem was het gebied van Ignis (voor nu) groot genoeg om hem te vermaken. Hij vond warmwaterbronnen of een bar helaas niet interessant genoeg om helemaal naar dit neutrale terrein te reizen.

Zo nu en dan wisten zijn collega's en tevens vrienden hem zo ver te krijgen met hem naar de bar te gaan. Het was een leuke bar, dat moest Cyril toegeven, en de enige van zijn soort. Hij vermaakte zich altijd, maar dat kwam meer door zijn opgewekte, luide gezelschap dan de bar zelf. Hoewel, zoals eerder gezegd, hij het zeker geen verkeerde bar vond. Het was niet alsof er iets beters was, dus moesten ze het allemaal maar doen met wat er was. Roeien met de remmen die je had, werd dat genoemd. Nadat hij echter een lange vakantie aangevraagd had, werden zijn schaarse bezoekjes aan de bar geen bezoekjes meer, want waarom zou hij? Zo veel gaf hij niet om alcohol en om in zijn uppie naar een bar te gaan...

Dat was uiteindelijk toch wel wat hij deed. Hij had zijn onzekerheid over zijn spontane idee bedekt met een dikke grijns en een beetje haantjes gedrag, besloot zich te gedragen alsof hij helemaal lekker in zijn vel zat en hij het prima vond dat hij in zijn eentje de bar instapte. Fake it till you make it... De geur van zweet, drank en leer die hem als een klap in zijn gezicht begroette, was echter verrassend aangenaam. Het rook naar gezelschap en dat was iets waar Cyril steeds minder van aan het genieten was. Dat was het nadeel aan een hutje zo diep in het bos en vrijwel geen contact met de roedel... Ach, het was prima zolang zijn lief er was, maar de afgelopen weken... Met een zucht schudde hij die gedachten van zich af en liep hij zelfverzekerd op de bar en barista af. Hij kwam hier om lol te hebben, niet om zich zielig te voelen...

En lol had hij. De jonge shifter had al snel de pooltafel ontdekt en dat beloofde veel. Hij had er thuis ook zo een. Zijn vader had elke dag met hem gespeeld totdat Cyril hem verslagen had. Dat had hem 17 jaar gekost (ervan uitgaand dat hij vanaf zij geboorte gepoold had....), maar dat betekende wel dat hij nu meesterlijk goed was. En inderdaad, hij had potje na potje gewonnen. Even was de donkerharige jongen bezorgd geweest dat hij roestig geworden was, maar zelfs als dat het geval was, speelde hij de anderen er met gemak uit. Wat leuk. Hij was na twee potjes begonnen met het spelen om drankjes en had nu al meer biertjes dan hij waarschijnlijk op zou krijgen op de hoge, drie-potige tafel achter hem staan.

Na nog een potje gewonnen te hebben, stapte de jongen uiteindelijk toch even weg van de pooltafel. Hij liep naar zijn drinkbare 'trofee' toe en nam een slok van het biertje waar hij eerder al aan begonnen was. Toen hij echter achter zich een aanwezigheid voelde, draaide hij zich soepel om, zijn keu in zijn hand en zijn kenmerkende grijns om zijn lippen, om zijn gezelschap te bekijken. "Kwam je om me uit te dagen tot een potje poolen, of kan ik je ergens anders mee helpen?" tjirpte hij opgewekt, hoewel zijn enigszins verontrustende ondertoon met zijn grijns matchte.

OOC : Dit is een open topic~ Voel je vooral niet verplicht een post van dezelfde lengte te schrijven, zolang ik er iets mee kan vind ik alles goed <3

Voor hem stond een jonge man. De ander was naar schatting enkele jaren ouder dan Cyril, hoewel de donkerharige jongen hem qua lengte wel versloeg. Het eerste waar Cyril echter naar keek, waren de sneeuwwitte lokken. Wit... Als je hem van achter zou zien, zou je vast denken dat het een oude man was. De helderblauwe ogen waren het tweede waar Cyril's gouden ogen zich op focuste, waarna zijn kenmerkende grijns zijn dunne lippen weer omhoog krulde en hij iets tegen zijn keu aan leunde. Zijn gezelschap vertelde hem hier niet te zijn om hem uit te dagen voor een potje poolen, waarbij Cyril zich direct afvroeg wat hem dan wel aangespoord had om op Cyril af te stappen. Zijn prachtige uiterlijk? Leuke persoonlijkheid? Cyril straalde vast een en al bloemetjes en vrolijkheid uit. Ha. Zijn gezelschap voegde er echter vervolgens een 'waarom ook niet?' aan toe, waarmee hij Cyril's onuitgesproken uitdaging aannam. Hij voegde eraan toe dat een wedstrijdje voor Cyril echter niet te bijzonder zou zijn, waarop Cyril direct zijn rug rechtte en de woorden luchtig weg wuifde.

"Je weet maar nooit! Men kan van alles een uitdaging maken," antwoordde hij vrolijk, hoewel de sluwe grijns nog steeds zijn gezicht decoreerde. Hij nam een tweede en laatste slok van zijn glas en liep naar de Pooltafel toe, die nu nog niet bezet was. "Ben je bekend met het spel?" vroeg hij de ander, niet opkijkend terwijl hij de ballen bij elkaar raapte en in de van plastic gemaakte driehoek legde. Zijn keu had hij tegen de rand van de pooltafel gezet om zijn handen vrij te hebben. "Hoe mag ik mijn tegenstander trouwens noemen?" De vraag was zomaar in zijn hoofd opgekomen, dus besloot de jongeman geen tijd te verspillen en het maar gewoon te vragen. Hij vond het toch altijd wel prettig om te weten tegen wie hij sprak, om een naam aan een gezicht te kunnen koppelen en het dus niet met bijnamen afgeleid van uiterlijke kenmerken zou hoeven doen.

De man tegenover hem leek wel van een uitdaging te houden. Zijn woorden vormden een antwoord dat Cyril niet bepaald concreet kon noemen, maar waar hij toch genoeg aan had. Hij kon het dan ook niet laten eventjes te gniffelen. Voor welke partij winnen dan zo lastig was, had de ander er niet bij verteld. "Tja~," luidde zijn antwoord enkel geamuseerd, waarna hij zijn schouders theatraal ophaalde en zijn drankje weglegde. Tot nu toe was zijn witharige metgezel vermakelijk gezelschap geweest en hij had Cyril nieuwsgierig gemaakt. Wie was hij? Waar kwam hij vandaan? Cyril kon nu al zeggen dat hij het niet erg zou vinden nog wat langer met de ander in gesprek te zijn, hoewel hij het geen probleem vond dit boven een pooltafel te doen.

Nadat alle ballen op de goede positie lagen, haalde Cyril de driehoek weg en keek hij geamuseerd toe terwijl zijn tegenstander met het blokje in de weer was. "Ha ha," antwoordde hij enkel op de ander zijn woorden, een matchtende grijns om zijn lippen. "Aangenaam, Mathias, ik ben Cyril," sprak hij vervolgens, waarna hij geamuseerd naar zijn nu genaamde tegenstander knikte. Weer wat meer info over de interessante jonge man. Geïnteresseerd keek Cyril toe hoe Mathias zich met bal en stok (ha) voorbereidde. Cyril had wel vaker van dat soort dansjes gezien om in de flow te komen, of warm te worden, of waarvoor ze het dan ook deden, maar zelf deed hij er niet aan. Hij ging gewoon klaarstaan om vervolgens alle ballen er één voor één in de potten te tikken. Hij floot zachtjes toen hij de concentratie op Mathias' gezicht zag; In combinatie met zijn goede houding kon Cyril met gemak zien dat hij al wel eens eerder een potje poolen gespeeld (en waarschijnlijk gewonnen) had. Misschien zou Cyril hem toch niet zo vol inmaken als hij verwacht had. Hoewel hij nog steeds best zeker was van zijn skills. "Niet je eerste potje, hm? Laat maar zien!" Cyril zou voor nu nog om niks wedden. Eerst eens zien waar zijn tegenstander allemaal toe in staat was.