A new tune

Het was niet druk in de bar. Buiten was de wind guur en ijzig koud, binnen knapperde de warme haard met nieuw opgelegde blokken hout. Het was niet ver reizen naar deze plek vanaf zijn hol in de vulkaan, de plek waar hij zich meestal schuil hield. Als wolf viel je nu eenmaal minder op en dat vond de jongen deste handiger. Zijn weg was ongemerkt geweest, gehuld in zwarte kleren door de schemer van de avond. Het viel mensen niet op dat hij er liep en als ze dat wel deden was hij niet interessant genoeg om er verder op in te gaan. Hij had last van vreemde nachtmerries en sinds hij een keer was wakker geworden als mens, was hij in totale verbazing geweest. Het was echter vreemd.. hij wist hoe te handelen als mens. In een plas regenwater op de stenen had hij zijn gezicht kunnen vinden. Halflang, zwart sluikhaar en een spits gezicht waarin geheimzinnige sluwe ogen lagen vol geheimen die hij zelf nog niet wist. Het was vreemd om zijn menselijke gezicht te zien, maar ook alsof hij een vriend uit een oud verleden had ontmoet. De smalende grijns op de dunne lippen was onmiskenbaar en gracieus. Met de ranke vingers had hij langs zijn eigen kin gestreken en lang gekeken naar wie hij scheen te zijn. Die avond was hij uit nieuwsgierigheid gaan zoeken naar meer leven en was na een uur lopen dit 'leven' tegengekomen. Op zijn terug weg was de jongen een begraafplaats tegen gekomen en uit interesse had hij zijn voeten er laten verplaatsen. Elk graf apart leek een eigen verhaal uit te stralen en toch leek het allemaal zo hetzelfde. Het was nu eenmaal zo dat de jongen niet wist wat zijn naam was, nooit zou weten ook. Het was nu niet zo dat hij zijn naam in een plas water zou kunnen tegenkomen. Daarom pakte hij de naam van het graf wat hij het mooiste vond. In sierlijke letters stond het er op met een mooie tekst er onder. Only the dead know who they realy are dus vanaf dat moment, bevond hij zichzelf als Alastor. De jongen had een andere achternaam gehad, iets als Nothwind, maar dat vond hij niks. Daarom nam Alastor maar een achternaam van dat wat hij de hele tijd al voelde, Fury. Nu na die dag was hij er naar terug gekeerd om er meer van te zien, te ontdekken. Zijn schoenen nat van de regen stapte hij een oude bar binnen en keek rond. Er zaten hier en daar wat mensen, zijn gezicht was neutraal en afstandelijk. De voetstappen waren amper te horen op het versplinterde hout waar hij op liep. De bijna zwierende tred waarmee hij bewoog zag hij nu een piano staan achter in de zaak, hierdoor krulde zijn mondhoeken licht. De jongen negeerde alle anderen, gunde ze geen blik waardig. Met zijn handen gooide hij de zeem van zijn jas over de stoel en keek gebiologeerd naar de witte en zwarte toetsen van het instrument. Hij sloot eerst zijn ogen en zette daarna zijn vingers op het koude kunststof, waarna hij weer keek en deed wat zijn gevoel hem ingaf. Misschien had hij het ooit geleerd in een ver geheimzinnig verleden waar hij niks meer vanaf wist. Wat hij wel wist was dat hij dus over dit gevoel amper hoefde na te denken en gewoon speelde alsof hij ademde.

The piano

Met lange en rustige streken liet hij zijn vingers over de witte en zwarte toetsen gaan. Volledig in zijn eigen wereldje speelde hij de muziek, wilde dit omdat iets in hem zei dat hij het moest doen. Het was niet een verplichting, maar de voldoening die hij haalde uit de tonen die hij zelf kon spelen voelde als thuis komen. Als een geluid uit het verleden wat hij niet meer wist. Als een wereld die van hem was afgesneden, niet langer weten waar je vandaan kwam of wat er in een vorig leven was gebeurd. Aan het uiterlijk van waar hij mee wakker was geworden had Alastor bijna gedacht dat hij een sluipmoordenaar was geweest. Hij zou zich schuilhouden in de nacht en niet eens tot zijn verbazing voelde Al zich daar ook erg thuis. Alastor voelde zich zo thuis en warm door dit magische instrument, had zijn ogen gesloten, hoefde niet naar de toetsen te kijken om te weten welke hij moest indrukken. Uiteindelijk kon hij een mooi einde creëren waar hij tevreden mee was. Toen hij zijn ogen weer open deed, keek hij door de bar heen. Tot ergernis van zichzelf zat iedereen naar hem te kijken die in de kroeg zat en was iedereen stil geworden.. fijn. Natuurlijk had hij dit kunnen verwachtten, maar of hij het leuk vond was een twee. De emoties die hij hier bij voelde waren echter niet van zijn gezicht af te lezen. Het was zelfs zo dat er twee meisjes bij hem waren komen staan, allebei van ongeveer dezelfde leeftijd dacht Al. De eerste had mooie groene ogen en lang rood haar wat zacht over haar ronde schouders viel. Ze leek lief en misschien zelfs schattig. In een snel moment wendde hij zijn blik toen op het andere meisje dat er nu stond. Kort wit haar met een band er in en een aflopende kin, ze had daarbij ook iets groens aan. Ze leek ok lief, maar Alastor kreeg het gevoel dat er meer achter haar zat. Na een moment ze stil aangekeken te hebben, schraapte de jongen zijn keel. ''Jullie vermaken jezelf zie ik, dames?''

De piano had met vloeiende prachtige melodieën door het Café geklonken. Elke toets zorgvuldig aangeraakt met passie en concentratie, zijn blik eerst gefocust en na een vloed van gevoel had hij zijn ogen gesloten. Het spelen maakte zijn hoofd leeg en het gaf een gevoel van thuis te zijn. Thuis na een lange tijd van zwerven en gissen naar wat was geweest en ook naar wat komen zou. Alastor dat er aan om hier in de buurt zijn nieuwe kamp op te slaan zodat hij vaker kon spelen. "Jij ook wel, neem ik aan?" was de simpele vraag van het zachtaardige meisje, groene ogen en haar dat langs haar schouders gleed. Alastor glimlachte vaagjes naar haar terwijl hij streek over de witte toetsen, maar ze niet meer indrukte. ''Vermaak word op velen manieren gezien, met dit uitzicht vermaak ik mij nog steeds.'' hij gaf de beide meisjes een knipoog en grinnikte kort en zachtjes. Zo te horen had het meisje nog meer te zeggen, Al spitste zijn oren. "Je bent de eerste die iets verdraagbaars uit dit ding hebt weten te krijgen." Alastor stond beheerst op en keek toen neer op de lieve soeltjes, de ander bleef stil maar was niet onopgemerkt, dit was ook interessant voor Alastor. Soms waren de mensen die zwegen de zielen die de grootste gedachten hadden. ''Vind je?'' hij haalde een hand door het zwarte haar en leunde met zijn een negentig tegen de piano aan waar hij naast was gaan staan. ''Fijn dan dat je het apprecieerde.'' sprak de jongen rustig. Hij ving toen de blik van het witharige meisje, haar mysterieuze blik, grijpend naar zijn donkere kijkers. Ze bleef stil, zei niks en leek weg te willen gaan. Alastor was dat echter niet van plan en krabde even aan het stoppelbaardje dat hij had. ''Kan ik jullie een drankje aanbieden?'' vroeg hij vriendelijk.