Whoesh ~

Soldier

_{HUMAN FORM

Daar stond ze dan, haar haren dansend in de wind en haar groene kijkers starend over de haast eindeloze velden. Met een strakke blik analyseerde ze de omgeving. Op het moment was ze niet op haar eigen gebied en het lag er maar aan of ze een goedgezind of slechtgezind iemand tegenkwam van de Terra roedel. Toch kon ze het niet helpen dat ze altijd naar dat territorium afdwaalde. Diep ademde ze in, proefde de lucht. Het was hier gewoon frisser en fijner dan het gedeelte van Ignis. Natuurlijk was dat ook wel oké, vooral met de winter omdat het dan toch warm was ondanks de koude buiten… Maar Alexis voelde zich er nooit echt vrij.
Rustig ging ze zitten en sloot haar ogen. Misschien kon ze ook wel nog wat gaan jagen, dat was ook altijd gemakkelijker hier… Maar op het moment wilde ze gewoon genieten van dit moment en het feit dat niemand haar nog had lastiggevallen.}

Soldier

» WOLF

Ontspannen liep de bruin-grijzige wolf door het frisse, groene territorium van zijn roedel. Zijn blauwe ogen waren op de weg gericht, maar echt honderd procent opletten deed hij niet. De frisse lucht deed hem zodanig ontspannen dat hij enkel nog gefocust was op zijn eigen lichaam. Hoe zijn borstkas rees en daalde bij elke ademhaling, hoe zijn poten soms ietsjes wegzakte in de aarde en hoe zijn oren af en toe trekjes maakte als de wind voorbij woei. Het enige wat hem uit zijn concentratie wist te halen was een best bekende geur. Ignis. Zelf had hij niet erg fijne ervaringen met Ignis, plus het feit dat Terra in het nadeel was tegenover de vlammen waar de leden van Ignis over beschikte. Als ze zouden willen zouden ze dit mooie groen kunnen laten afbranden als een kampvuur. Meteen stonden zijn zintuigen weer op scherp, en voorzichtig sloop hij het geurspoor achterna. Vanachter een bramenstruik bestudeerde hij de 'indringer'. Een jonge vrouw met roze haren, uitziend alsof deze niets kwaads in de zin had zat daar op de grond. Nadir wist niet zo goed wat hij moest. Als hij haar zou aanspreken zou ze hem kunnen villen, maar wie weet had ze helemaal niet door dat ze zich op het verkeerde territorium begaf? Aarzelend draaide de wolf zich maar weer om, waardoor zijn staart langs de struiken zwaaide en een ritselend geluid veroorzaakte. Great, nu was hij zeker niet meer onopgemerkt.

Soldier

_{HUMAN FORM

Het liefst bracht ze haar hele dag hier door, haar hele leven zelfs. Als ze heel eerlijk was zou ze haar element zo omruilen voor een ander, alles was eigenlijk beter. Het was waar dat ze een passievol persoon was, maar dat was ook het enige wat ze gemeen had met het element – o ja en ze was warm als in een vriendelijk persoon. Ondanks dat vuur vooruitstrevend was en handig, vond ze het maar niks. Ze had liever lucht gehad, als ze had mogen kiezen… Misschien kon je dan wel vliegen, stel je eens voor!
Haar gedachtegang werd stopgezet en het was ook uit met de pret wanneer ze iets hoorde. De wind stond vanaf die kant niet naar haar toe gericht, dus kon ze de ander niet identificeren aan de hand van geur – maar ze ging maar uit van worst case scenario en stond op waarna ze haar handen ophief in de lucht. ‘Rustig maar,’ begon ze terwijl ze als een puber met haar ogen rolde, ‘Ik heb geen wapens of klauwen op het moment.’ Ze was geen vechtster, nooit geweest ook – maar ze stond wel altijd haar mannetje en als de ander zou uithalen kon ze niet beloven rustig te blijven. Zoals eerder gezegd was Alexis erg passievol en dat in alles wat ze deed.}

Soldier

» HUMAN

Het geluk stond niet aan zijn kant. Bij het horen van een stem verstijfde hij even, maar herpakte zich al snel en nam enkele seconden om zich te kalmeren en terug te keren naar zijn menselijke gedaante. De jongen kwam overeind en klopte de aarde van zijn kleding. "Gelukkig," bracht hij haast opgelucht uit. Gezien zijn zachte en rustige persoonlijkheid had hij soms getwijfeld of Aer niet de juiste roedel voor hem was geweest, maar zijn koppigheid had die gedachte voor het grootste gedeelte wel weten weg te drijven.
Rustig stapte hij richting de vreemdeling en nam plaats naast haar op de grond. "Ik ben benieuwd naar de reden dat je hier bent." Bracht hij op een kalme manier uit. Zijn ogen waren op de grond gericht. Met zijn ene hand steunde hij op de grond, terwijl hij met zijn andere cirkels begon te trekken in de aarde. Iets wat inmiddels een gewoonte was geworden in wat 'spannendere' situaties.

Soldier

_{HUMAN FORM

Ze hoorde een stem, waarna ze haar handen liet zakken en ze achter zich plaatste als steun waarna ze haar kin ophief en weer naar de lucht keek. Een jongen nam naast haar plaats en vanuit haar ooghoeken bekeek ze hem – moest haar best doen om haar lach in te houden. Zo’n scharminkeltje had haar vast toch niet durven aanvallen (Alexis komt van een plek met alleen maar bodybuilders, don’t mind her) en als hij dat wel had gedaan dan had ze hem de grond in getimmerd. Tja ze hield niet van vechten, maar als ze het deed dan deed ze het ook goed. Dat was wel wat haar betaamde.
‘Ik ben benieuwd naar de reden waarom jij zo saai en serieus bent,’ merkte ze op na het horen van zijn woorden waarna ze haar ogen sloot. Pfoe de sfeer voelde nu al stroef aan, domper zeg. Het liefst zou ze opstaan en weglopen, maar het beetje manieren dat ze had zorgde ervoor dat ze het niet deed. ‘Sometimes one has the need for a change of scenery.’ Ze besloot zich toch maar te verklaren voordat ze nog een error in het brein van de ander zou veroorzaken en deze stuiptrekkend en schuimbekkend neer zou vallen. Dat zou wel lachen zijn, dat wel.}

Soldier

» HUMAN

Op haar antwoord haalde de jongen zijn schouders even op. Daar kon hij even niet zo snel een antwoord op bedenken. Ondertussen hadden zijn vingers de enkele cirkels in de aarde al een dikke tien keer overgetrokken. Zwijgend dacht hij na over de volgende zin die de jonge vrouw gezegd had. "Zit was in." was zijn oprechte antwoord. Om eerlijk te zijn wist hij niet of hij het uit zou houden in Ignis. Het gebied lag hem gewoon niet zo. "En je voorkeur ging uit naar Terra omdat..?" Hij probeerde zijn zin neutraal en niet verwijtend te laten klinken. Hij was gewoon nieuwsgierig waarom juist deze omgeving haar aantrok.

Soldier

_{HUMAN FORM

Ze moest zich inhouden om geen gúúh geluiden te maken. Ze was nooit echt een persoon geweest van de koetjes en kalfjes, zo vond het maar saai en zinloos. Anderen leerde je pas echt kennen als je samen ging jagen, of een potje ging matten. Je kon mensen/wolven zo beter leren kennen doormiddel van andere acties. Dit, hetgeen waartoe hij een poging deed, was maar een oppervlakkig gesprek. Je zou er niks van onthouden omdat het je niet interesseert en meestal deden anderen als formeel gebaar – iets wat Alexis dus niet bezat en daarom niet begreep en maar dom vond.
‘Wie zegt dat ik hier bewust naartoe ben gekomen?’ merkte ze op, ‘Ik wilde gewoon weg van Ignis, ik had ook bij Aer kunnen eindigen – om eerlijk te zijn liep ik maar gewoon wat rond en dit was wel een fijn plekkie.’ Dat was niet helemaal waar, ze dwaalde vaker af naar Terra dan naar andere plekken – maar dat was hoogstwaarschijnlijk onbewust want Alexis kennende zou ze zelf écht niet weten waarom ze altijd hier eindigde. ‘Nja het was fijn.’ Ja, tot meneer haar moest lastigvallen. Ze had liever gehad dat hij haar had weggestuurd of zo – ze was echt niet de moeilijkste hoor! ‘Maar wat doe jij hier dan? Jouw voorkeur ging blijkbaar ook uit naar deze plek.’ Há. Ja, ze voelde zich op het moment héél slim door haar opmerking.}

Soldier

» HUMAN

Zonder haar verder te onderbreken luisterde de jongen naar wat de dame te antwoorden had. Ondanks dat hij wel degelijk interesse wilde tonen in het gesprek, dwaalde hij onbewust toch een beetje af. Dat was nou eenmaal een van zijn zwakkere punten. Hij werd echter weer bij zinnen gebracht toen hij haar een vraag hoorde stellen. Een beetje geschrokken rechtte hij zijn inmiddels ingezakte houding, maar herstelde zich al snel en dacht even na. Eigenlijk was er niet echt een reden. "Ik had honger, en hier is best veel eten te vinden." Antwoordde hij uiteindelijk maar. Er waren verschillende soorten bessen en vruchten te vinden, en natuurlijk prooidieren.

Soldier

_{Ze ging liggen, iets wat aangaf dat ze zich echt niet bedreigd voelde door de ander. Het kon haar geen reet uitmaken dat hij tot deze roedel behoorde, want hij was overduidelijk niet de leider én wat dan nog als hij dat wel was geweest? Ze zou alsnog naar hem gespuugd hebben als hij een poging deed tot haar wegsturen, hij was wel de laatste persoon die ze serieus zou nemen op dat vlak.
Na het horen van zijn antwoord draaide ze zich geïrriteerd op haar zij. Wat was het met deze gozer en zijn politiek correcte antwoorden? Was hij bang dat ze hem een klap zou verkopen als hij eens… Apart deed. Of zich althans gedroeg als een persoon en niet als een robot of een undercover agent die bang was gesnapt te worden of iets in die trant. Zij was hier degene op verboden territorium, niet zij.

‘Ga jagen dan.’ Tja het was een beetje dom om te blijven zitten en honger te ‘lijden’ enkel door haar aanwezigheid. Ze zou op het moment zo inslaap kunnen vallen en daarbij maakte ze toch al niet veel geluid om mee te beginnen – ze zou juist meer geluid maken als ze zou slapen, want ze was een schone snurkers.}

Soldier

» HUMAN

Ergens amuseerde haar houding hem wel, weer eens wat anders. Wel kon je eruit opmaken dat ze écht in Ignis thuishoorde. Hij zou het zelf echter niet met zo'n type uithouden in dezelfde roedel. Als heel Ignis zo was leek het hem er niet erg gezellig, maar hij had zichzelf voorgenomen om niet altijd een vooroordeel te hebben.

De blonde jongen grinnikte even om haar antwoord. "Dat ik je niet meteen wegstuur betekend niet dat ik je je gang laat gaan in ons territorium." antwoordde hij neutraal. Dat ging hem dan weer net iets te ver. Hij vond het prima als ze hier eventjes was onder zicht van iemand van zijn roedel, maar daar stopte het dan ook.