Maybe it's all said [open]

Lune merkte meteen al dat de wolvin geen zin in dit gesprek had. Prima, dan niet. Lune ging haar energie daar niet aan verspillen, hoe erg ze het ook vond dat de ander haar blijkbaar niet mocht. 'Waarom zou dat getalenteerd zijn, dit is wie wij zijn er is niks bijzonders aan.' zei de wolvin. "Heb jij ooit andere dieren gezien die dat kunnen? Ik niet, en daarom heb ik het idee dat het bijzonder is." legde ze uit. De andere vraag werd beantwoord met een kortaf antwoord. Lune keek weer voor zich uit. "Ik geloof dat het minder wordt. Ik moet terug naar het kamp, ik vertrouw jou erop dat je terug naar je eigen gebied gaat. Doe alsjeblieft voorzichtig." zei Lune tegen de wolvin, terwijl ze opstond. Ze keek naar de lucht, die nu langzaam minder donker werd. Nog één keer keek ze om naar de andere wolvin. Nee, ze moest nu gaan, ze kon haar excuses niet aanbieden. Dan maakte ze zich zwak. "Pas goed op jezelf..." mompelde ze, voordat ze de grot uitliep en naar het kamp rende.

-Topic uit-