Never say never

Ze wreef haar handen stevig tegen elkaar aan in een poging om op te warmen. Het was verdomd koud, ook al had ze een hoger lichaamstemperatuur dan een normaal mens. De gure wind streelde door haar lange haren heen terwijl ze een weg baande door de sneeuw heen. Als wolf ging dit gemakkelijk, maar voor nu wilde ze even in haar menselijke vorm blijven. Ze was tenslotte altijd in haar dierlijke gedaante. Waarom? Simpelweg zodat ze haarzelf kon beschermen. Klauwen en hoektanden schrokken immers meer af dan haar ondeugende ogen en bijdehante opmerkingen. Met een diepe zucht draaide ze haar lichaam een kwart slag en sloeg ze haar lange sjaal nog eens random haar nek voor de extra warmte. Misschien moest ze maar eens iets meer betrokken raken bij haar nieuwe roedel. Met haar mond in een strakke streep en haar ogen vurig waarschuwend dwong ze haarzelf toch vooruit. Ze had hier zo geen zin in, maar het kon ó zo handig uit komen in de toekomst.

Shift modus, niemand hoefde haar mensen vorm te zien. Raya sloot een moment haar ogen, ademde de koude lucht een maal diep in haar longen en liet het gevoel door haar heen vloeien. Ze kon het makkelijk onder controle houden voor zoverre. Met een ruk sloeg ze haar ogen open en blies ze de lucht in één teug weer uit. Ondertussen was ze op roedelgebied gekomen. Abrupt viel haar aandacht op een jonge witte wolf, zijn vacht had enige zwarte versiersels erin. Ze zuchtte, gooide even haar kop omhoog alsof ze een smeekgebed ging uitspreken en stapte vervolgens op de jongeling af. Ze moest eens iemand leren kennen. "Met zulke vleugels zou ik naar een ander gebied vliegen," Sprak ze met een grijnsje, en hielt halt voor de steen waar hij op lag.

Ze merkte dat de jonge wolf een brutaal iets in zijn ogen had. Ze kon het waarderen, ze had het zelf immer ook. Geïnteresseerd luisterde ze kort naar zijn woorden waarna ze vervolgens haar bovenlichaam omhoog wierp en met haar voorpoten tegen de steen aan rustte, zodat ze iets beter naar zijn vleugels kon kijken. Zonder pardon bestudeerde ze hem dan ook aandacht, ongeacht hoe hinderlijk dat voor hem kon zijn. Een bedenkelijke 'hmm' rolde over haar lippen heen. Wat wilde ze graag die vleugels hebben.. Ze was hier pas net twee dagen en in haar hoofd was het nog steeds een zooitje. Het liefst wilde ze eruit: Ze wilde weg van deze bizarre plek met wolven en zonder een duidelijk verleden. Ze wilde naar huis, wat het ook voor een plek was.

"Kun je vliegen?" Vroeg ze plots, en keek de witte wolf even in zijn heldere ogen. Het klonk bijna hoopvol- alsof de jonge wolf haar naar een andere plek zou kunnen brengen. Een plek die ze misschien zou herkennen. Hij ging richt zitten en Raya plaatste haar poten weer van de rots af, aangezien ze de afstand wel erg verkleind had. "Maar hoe.. Je kunt geen vogel en wolf tegelijk zijn"Met een lichte verbazing in haar stem keek ze hem aan. Was het echt mogelijk dat ze niet gek werd en dat deze vleugels echt waren?

De jongeling legde uit dat hij wel degelijk kon vliegen, sterker nog, hij kon het best goed. Aan zijn reactie te merken vond hij het niet prettig om te praten over zijn zwakkere kant: een sterke windkracht. Ze kon het haarzelf niet voorstellen. Vleugels hebben, hoe bizar was dat? Net op het moment dat ze haar eigen wolven-vorm had geaccepteerd. Of nouja, een soort van. In haar mensen vorm zag ze er prima uit al vond ze zelf, maar zodra ze veranderde in dit afschuwelijke wezen durfde direct niet meer in haar spiegelbeeld te kijken. Die getekende glimlach op haar lippen die juist een eng beeld veroorzaakte, het feit ze in een jager kon veranderen wanneer ze maar wilde. Raya's gedachte werden verstoord door de woorden van de wolf 'Ik weet het. Ik werd eerst ziek omdat ik hetzelf niet begreep, maar ik ben inmiddels gewend aan ze en eigenlijk wil ik mijn vleugels niet meer kwijt.' Na zijn woorden maakte hij kort en krachtig een indrukkend wekkende beweging: Hij opende zijn vleugels voor enkele secondes. "Wauw,"Fluisterde ze zacht, gefascineerd keek ze hem aan. Of ze jaloers was? Dat zeker. Of ze verward was? Al helemaal. 'Hoe heet je eigenlijk? Mijn naam is Syrax.' Stelde hij zichzelf voor. Ze keek hem even strak aan en tikte haar oren iets naar achteren toe. Kon ze hem überhaupt wel vertrouwen? Op dit moment leek alles mogelijk. Hij kon vliegen, wie wist kon hij ook wel een mes in haar rug steken zodra ze haarzelf omdraaide. Kort schudde ze haar kop. Blijf erbij Raya, je kunt niet iedereen verdenken in dit konijnenhol.

Ze liet een klein glimlachje zien. Het was een mini-glimlachje, maar het was er. "Raya, je bent eigenlijk het eerste persoon dat ik hier spreek Syrax. Heeft iedereen vleugels? Kan ik ze krijgen?" Verontschuldigend lachte ze kort en zette een stap achteruit. Ze bombardeerde hem met vragen. "Ik zal me in houden," Het woord sorry kreeg ze niet over haar lippen heen, maar het leek er al op.