It's the way of life

De jongen probeerde in grote maar vooral vloeiende passen te lopen. Hij wilde Syrax niet wekken, de witharige was op zijn rug in slaap gevallen terwijl ze onderweg waren. Dat bewees nog maals hoe moe hij wel niet was. Het dreigement dat hij had uitgesproken voor hij in slaap viel vond Zale wel grappig klinken. Komend van een jongen die nog veel jonger was en op het moment op zijn rug zat. Langzamerhand begonnen ze steeds dichter bij het kamp te komen. Hij zou Syrax waarschijnlijk beter wakker maken zodat hij niet wakker zou worden in het kamp. Dat zou de jongen namelijk misschien als een schokkende situatie kunnen ervaren. Door steeds iets langzamer te gaan lopen kwam hij tot stilstand. De jongen met het lavendelkleurige haar draaide zijn hoofd zo ver mogelijk naar achter zodat hij een deel van Syrax hoofd kon zien. "Hey Syrax, word eens wakker. We zijn er bijna." Zei Zale op een niet al te harde toon. Met een harde stem wakker worden was nooit zo fijn als wakker worden met een zachte stem. Ook kon gewekt worden door geschud ook als vervelend worden ervaren. Dat waren dingen die hij in de loop der jaren wel had ontdekt.

{Eerste post voor Syrax}

Het rustig wekken ging nog niet helemaal volgens plan. De witharige schoot omhoog en maakte het daarom voor Zale even moeilijk om hem op zijn rug te houden. De jongen met het lavendelkleurige haar zuchtte even toen Syrax weer stil zat. 'Waar zijn we?' Vroeg de jongen op zijn rug hem. Was hij dat nou al vergeten of was hij gewoon in de war? "Ik had toch gezegd dat ik je naar het kamp van Aqua zou brengen. Hier kun je rusten en kunnen er mensen je helpen zo nodig. Ook lopen hier genoeg mensen rond die je voor kunnen doen hoe het is om in een wolf te veranderen." Vertelde Zale waarna hij rustig begon te lopen. Binnen enkele secondes liepen ze tussen de mensen in het kamp door. Het huis waar hij woonde lag aan de andere kant dus zou het even lopen zijn. Sommige mensen keken het tweetal even vragend aan maar glimlachte al snel zodra ze doorhadden wat er aan de hand was. De meeste mensen vonden het wel leuk om nieuwe mensen in het kamp te zien. Een aantal van hun wisten ook hoe het voelde om plotseling ergens in het gebied wakker te worden en vrijwel niets te weten. Inmiddels was het tweetal aangekomen bij de deur van Zale's huis. Voorzichtig liet hij de jongen van zijn rug zakken. Met iemand op zijn rug kon hij immers niet bij de sleutel. Hij rekte zich uit en tastte even met zijn hand op het dak. Al snel had hij de sleutel te pakken. Het was een prima plaats voor de sleutel gezien hij een van de langste mensen was die er rond liepen. Bovendien was dit Aqua's kamp, niemand zou bij wie dan ook inbreken. Zo zat het nou eenmaal allemaal in elkaar. Zodra hij de sleutel had omgedraaid duwde hij de deur krakend open. "Kom binnen," zei hij met een vriendelijke lach op zijn gezicht. "Ik zal zo wel iemand halen maar ga eerst maar eens zitten."

De witharige jongen liep na enige twijfel het huis binnen. Op zich was het een geluk dat er op het moment verder niemand in het huis was. Dat maakte het voor Syrax waarschijnlijk gemakkelijker. Er kwamen natuurlijk veel indrukken op je af als je zo'n dorp voor het eerst binnen kwam. Het was beter om hem eerst wat meer tot rust te brengen voor hij iemand zou gaan halen om het transformeren voor te doen. Toch vond hij het jammer dat hij niet gewoon zelf even voor kon doen. Het zou vele malen makkelijker zijn, maar het ging simpelweg niet."Wil je wat te drinken? Ik heb verschillende soorten thee en ook gewoon water." Zei de jongen met het lavendelkleurige haar over zijn schouder terwijl hij richting het keukentje begon te lopen. In een van de kastjes begon hij te rommelen, op zoek naar het doosje met de theekruiden. "En ga maar gewoon zitten hoor."

'Nee bedankt, ik heb nog geen dorst.' Bij het antwoord van de witharige had Zale kort gefronst. De jongen had zo het gevoel dat het meer lag aan het wantrouwen van de jongen dan aan het feit dat hij geen dorst had. Door zijn gerammel in het kastje had hij niet gehoord dat de deur open was gegaan. De zware stem die door het huis bulderde liet hem echter wel opspringen. "Zaleeeee!" Had de stem geroepen. Als een gek racete de jongen met het lavendelkleurige haar richting de woonkamer om daar zijn vader aan te treffen. De man had een grote frons op zijn gezicht en Syrax stond met het zwaard uit de schede tegenover hem. In de beweging waarmee hij langs Syrax liep ging hij een beetje door zijn knieën zodat zijn hoofd langs dat van de witharige ging. "Stop het terug in de schede alsjeblieft." Zei hij op een zachte toon voor hij weer wat omhoog ging. Zo kwam hij tussen Syrax en zijn vader in te staan. Zijn blik ging even naar zijn vader waarna hij weer naar de jongen keek. Hij liet een luide zucht klinken. "Syrax dit is mijn vader, of nouja mijn adoptievader. Hij heeft me verzorgd toen ik hier aan kwam." Vertelde Zale waarna hij de man weer aankeek. Het was een grote man met inmiddels grijs zwart haar en blauwe ogen die zelfverzekerdheid en onverschrokkenheid uitstraalde. "Vader, dit is Syrax. Hij is kort geleden aangekomen dus heb ik hem naar het kamp gebracht. Hij is alleen nog wat schichtig, vandaar dat zwaard." Verklaarde hij de situatie aan de grote man.

{Let's make use of your idea}

Het zwaard werd terug in de schede gestopt wat het voor Zale wat makkelijker maakte om de situatie uit te leggen. Nadat hij zijn uitleg had gegeven liet hij een licht zuchtje klinken bij het merken van het dalen van de spanning. 'Mijn exusses, voor Zale me vond heb ik nogal wat vreemde dingen meegemaakt.' Syrax' woorden en de buiging die hij er na maakte deden het goed bij de man. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij begroetend knikte. "Syrax wil het wolven gedeelte nog niet helemaal geloven en-ehm je kent mijn situatie." Zei de jongen tegen zijn adoptie vader die daarop knikte en zijn vingers kraakte. Vervolgens veranderde de man in een grote, grijze wolf. Op zijn gemakje ging de wolf zitten en keek richting Syrax. Zale keek enkel naar Syrax om zijn reactie te pijlen.

De verbazing was van Syrax gezicht af te lezen maar veranderde al snel in iets anders. De jongen begon te trillen en greep zijn hoofd vast. Hij zette een paar stappen naar achter en kreunde lichtjes. Zale zette een paar stappen in zijn richting maar maakte meteen een sprong achteruit toen er twee grote vleugels uit de rug van de jongen kwamen. Door het gewicht van de dingen werd de witharige op zijn knieën geduwd. Syrax kwam gelukkig al snel wat verder terug overeind en klapte zijn vleugels een stukje in. "Vader ik denk dat het beter is als u nu even gaat." Zei de jongen met het lavendelkleurige haar over zijn schouder naar zijn vader. De wolf knikte, veranderde terug in zijn menselijke vorm en liep zonder verder iets te zeggen de deur uit. Voorzichtig liep Zale weer naar de jongen en hurkte voor hem neer. Door de snelle ademhaling van Syrax werd hij zelf ook lichtelijk nerveus. "Dit moet heel verwarrend voor je zijn en wat ik nu ga zeggen gaat ook totaal niet logisch klinken." Begon Zale waarna zijn blauwe ogen kort uitgingen naar de twee wit met zwarte vleugels. "Syrax je hebt geluk. Je hebt iets gekregen wat zeldzaam is en heel handig kan zijn zodra je het beheerst."

Langzamerhand begon de witharige jongen wat te kalmeren. Paniek was niet echt handig met twee grote vleugels op je rug. 'Zeldzaam? Vogels vliegen toch ook...' Licht schudde Zale met zijn hoofd op Syrax' woorden. Vogels vlogen, de meeste mensen deden dat echter niet. "Ja vogels vliegen ook. Maar desondanks dat iedereen hier in een wolf kan veranderen, heeft zowat niemand vleugels." Verduidelijkte Zale zijn woorden voor Syrax zijn vleugels om zijn lichaam sloeg. Het was duidelijk dat hij zich niet goed voelde. 'Heb... je een... teiltje?' Vroeg de jongen dan ook. Zale knikte en schoot de keuken in. Hij haalde een heel keukenkastje overhoop voor hij met een teiltje terug kwam met wat water er in. Als je er eerst water in deed was het achteraf makkelijker om schoon te maken. "Je moet vooral proberen rustig te blijven, anders word het erger." Probeerde Zale de jongen duidelijk te maken gezien zijn ademhaling nog niet helemaal goed was.

De emmer was net op tijd gekomen gezien de eerste lading braaksel al tevoorschijn kwam zodra Syrax de emmer had. De zure geur die binnen elke secondes Zale's neus binnen drong liet hem stoppen met het ademen door zijn neus en overschakelen naar het ademen door zijn mond. Ondertussen leek zijn gehele maag geleegd te zijn, er kwam enkel nog gal uit. Dat betekende vaak dat het niet zo lang meer zou duren voor er helemaal niets meer uit kwam. 'Jij hebt gemakkelijk praten. Waar komt al die gekkigheid vandaan?' Vroeg de witharige hem. "Als we dat zouden weten hadden we het al lang verteld en misschien wel gestopt. De kracht die jij hebt is die van een extra lichaamsdeel, in jouw geval vleugels. Als het goed is kun je er mee leren vliegen. Er zijn vrij veel verschillende krachten, verschillend in sterkte en efficiëntie. Ongeveer tien procent van de mensen heeft het maar het in een wolf veranderen kan iedereen." Vertelde Zale waarna hij weer voor Syrax neerknielde die zich aan de emmer had vastgeklemd. Hij legde een hand op Syrax' voorhoofd en de ander op zijn eigenste. De jongen was warm. "Het gebeurd wel vaker dat mensen ziek worden als ze hun krachten ontdekken, ik was het ook." Zei hij waarna hij opstond en naar een van de kastjes liep. Hij hield zijn handen aan beide kanten van een fotolijstje. "Ik heb de kracht van telekinese, omdat ik er nog niet zo lang achter ben en er nog niet veel mee heb geoefend is het alleen nog heel zwak. Kijk." Zei de jongen waarna hij zijn hoofd richting het fotolijstje draaide en zich er sterk op concentreerde. Lichtelijk trillend kwam het fotolijstje omhoog van het kastje en zweefde tussen zijn handen. De jongen draaide zich om richting Syrax zodat hij het wat beter zou kunnen zien.

'Zale? Je zei eerder dat rust helpen zou... Misschien kan ik toch maar beter even gaan liggen?' Meteen zette de jongen het fotolijstje terug op het kastje om richting Syrax te lopen. Gezien hoe de jongen er aan toe was leek het hem niet heel onwaarschijnlijk dat hij niet goed op zichzelf kon lopen. Hij had hem ook al richting het kamp gedragen dus dan zou het nu niet geheel onlogisch zijn om hem nog een stukje te moeten dragen. 'Zou je me op willen helpen? Alsjeblieft?' In de tijd dat Zale er over deed om richting hem te lopen had Syrax al geprobeerd om omhoog te komen maar zijn lichaam, inclusief de vleugels, werkte niet echt geweldig mee. Binnen enkele secondes had Zale de jongen opgetild en liep richting de deur van zijn slaapkamer. Hier kwam telekinese van pas, met wat moeite kreeg hij de deurklink naar beneden en kon met zijn voet de deur openen. Syrax zette hij op zijn bed weg zodat hij daar zou kunnen slapen. "Wil je misschien iets proberen te drinken, we kunnen het er niet bij hebben als je uitgedroogd raakt."

'Water alsjeblieft?' De jongen wilde een vreugde dansje maken zodra Syrax daadwerkelijk zei dat hij wat aannam in plaats van dat hij hem het wat moest toedringen. Meteen liep hij de kamer uit, door de woonkamer en het keukentje in. Binnen enkele secondes stond hij met een mok met water naast Syrax. Zodra de witharige het had aangepakt zette Zale wat stappen naar achter zodat hij met zijn rug tegen de muur aan kwam. Voorzichtig liet hij zich onderuit zakken zodat hij tegen de muur aan kwam te zitten. "Ik denk dat het beter is als je even gaat slapen. Ik blijf wel hier dus als je iets nodig hebt of je iets wil zeggen moet je maar roepen." Vertelde de jongen waarna hij met zijn schouder ook tegen de kast naast hem leunde. Het been aan de kant van de kast trok hij een stukje op zodat hij met zijn voet naast de knie van het gestrekte been kwam te staan dat bijna het bed raakte. Hij had geen grote kamer, dat had niemand in het huis. Er waren meerdere kleine kamers gezien ze met een redelijk groot gezin waren. Hem maakte het niet zo veel uit, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Zale sloot zijn ogen maar hield zijn oren wijd open zodat hij meteen zou kunnen ingrijpen als er iets gebeurde.

Na een tijdje leek het er op dat Syrax in slaap was gevallen, Zale volgde enkele minuten later. Lang had hij niet de kans om te slapen gezien binnen een uur hij wakker werd door een luide schreeuw. Half sprong de jongen omhoog waardoor hij zijn hoofd tegen de muur achter zich stootte. Met zijn rechterhand wreef hij even over zijn achterhoofd terwijl hij naar Syrax keek. De witharige leek wat verward te zijn terwijl hij om zich heen keek. "Gaat het? Nachtme- dagmerrie gehad?" Vroeg hij waarna de jongen met het lavendelkleurige haar verder overeind kwam. Hij strekte zijn armen boven zijn hoofd uit terwijl hij zijn vingers in elkaar vlocht en zo zijn rug, armen en vingers rekte.

Er kwam een licht knikje van de jongen. 'Het was vreselijk, maar ik wil er niet over praten.' Maakte Syrax duidelijk waarop Zale enkel begrijpend kon knikken. Uiteindelijk was het een droom, het kon vervelend zijn maar was niets levensbedreigend. Hij zou het er zo maar bij moeten houden zo. 'Zou ik nog wat water mogen?' Vroeg de witharige vervolgens. "Natuurlijk", reageerde de jongen met het lavendelkleurige haar waarna hij de kamer uit liep. Onderweg had hij het bekertje van de grond gepakt en vulde die opnieuw met water in de keuken voor hij weer terug liep naar de slaapkamer en het aan Syrax aanreikte. "Hoe voel je, wat beter inmiddels? Op de dagmerrie na dan."

Syrax pakte de beker aan en nam er een slok van. De jongen met het lavendelkleurige haar wreef zijn handen over zijn gezicht. 'Ik ben nog vreselijk moe, maar... misschien zou ik goed door kunnen slapen als je naast me zou liggen?' Kort fronste Zale even op de woorden van Syrax. Hij had het grootste deel van de tijd redelijk afstandelijk gedaan en nu dit? Zale haalde lichtelijk zijn schouders op waarna hij op de rand van het bed ging zitten. Hij had al lang door dat het niet al te makkelijk voor de jongen was gezien zijn hoofd lichtelijk rood was geworden en hij zijn ogen op de beker had gericht. Er was iets aan de hand, wat het was wilde Syrax duidelijk niet vertellen. "Ik heb jongere siblings dus wel eerder bij een ander gebleven omdat er iets aan de hand was. Als je dat wil heb ik er geen problemen mee hoor." Probeerde de jongen zo luchtig mogelijk te brengen zodat Syrax het wat minder erg zou vinden.