[Open] She never dreamed about success, she worked for it.

[ W E L C O M E ]

De bruinachtige wolvin had een rustplek gevonden op een grote, ruige rots die zich net iets buiten het gebied bevond. Een gebied dat vaak werd onderschat. Met haar hoofd rustig op haar voorpoten rustend en haar volle staart om haar achterlichaam geslagen genoot ze van de warme windstoten. Haar ogen gleden over het gebied heen. Ideaal: Ze kon alles en iedereen zien. Niet dat het hier druk was, in tegendeel juist. Het was één van de rustigere plekken in Rigor Mortis. Voor een moment twijfelde ze dan ook of dit gebied al was ingenomen door een roedel. Raya snoof een maal en sloot haar twee aparte kijkers dicht. Het maakte niks uit, per slot van rekening zouden weinig wolven haar hier opmerken. De geisers zorgde voor een dampende mist die haar lichaam versierde en haar geur grotendeels verborgen hield. Plus haar vachtkleur die perfect opging met de rots.

Genietend tilde ze hoofd ietwat op toen een grijzer die zich dichterbij haar bevond zich met een brute kracht hoorbaar maakte. Het water dat omhoog schoot raakte haar niet, maar de warmte daar in tegen liet haar genieten. Dit gebied was perfect voor in de winter.

Het was pas enkele dagen geleden dat ze haarzelf bij een roedel had gevoegd. Aqua om preciezer te zijn. Ze wist dat ze nu een familie voor het leven zou hebben, een plek om 'thuis' te noemen en het feit dat ze nooit meer ergens rond hoefde te zwerven. Toch had ze de thuisbasis van haar roedel amper tot niet bezocht en was het aantal roedelleden dat ze kende erg beperkt. Ze had hier en daar wel eens iemand een knikje gegund, maar verder als dat ging ze dan ook niet. Een zelfstandige type dus.  Haar felle reacties en scherpe blikken hielpen hier ook niet bepaald bij, en toch kon ze het nooit laten. Per slot van rekening hield ze wel van een uitdaging, al dat saaie poes pas was niks voor haar.

Raya's ogen hadden een aparte afwijking, violet en mosgroen. Althans, voor zoverre je apart kon noemen. Tot haar verbazing had ze vreemdere wezens gezien. Eigenlijk was ze daarbij heel normaal met haar bruine vacht en de 'doorgetrokken' donkerbruine lijn voorbij haar lippen.
Plotseling ving haar blik iets nieuws op: Iets wat ze nooit had verwacht hier. Een vreemdeling. Een vermakelijke grijns verscheen kort terwijl ze zag hoe de reu zich door het gebied heen baande. Het was een perfecte witte verschijning die niet eens één keer een fout maakte. Indrukwekkend. Pas later besefte ze dat hij naar haar kwam toe gelopen, doelbewust. Haar ogen priemde zich even in zijn felgele. Hij straalde dominantie uit. De General.. Wat doet hij hier?

Raya kwam omhoog uit haar liggende nonchalante positie. De wolf nam plaats naast haar op de rots waarna de bruine wolvin opzij keek en hem bestudeerde.  ‘Well, je bent toch een eindje van huis, moet ik zeggen,’ Bij zijn vriendelijke stem die een soort warmte met zich mee bracht kwam er een glimlach random haar lippen. ‘Al kan ik je keuze voor dit gebied wel begrijpen...’ Ze knikte en keek even naar voren toe, enkel om het niet te lang aan te staren. "Het plan was om op jacht te gaan, maar toen vond ik dit gebied en tja.." Ze stopte even haar woorden met een grijnsje. "Ik besloot om te genieten van de warmte, tenslotte is het winter," Dit maal keek ze hem weer aan. "Mathias was het, toch?" Laat het alsjeblieft je correcte naam zijn. Voegde ze er in gedachte achteraan. "Wat brengt jouw hier?" Geïnteresseerd spitste ze haar oren - die eerder naar achteren stonden gedraaid- zich iets naar voren. Ze had haarzelf nooit netjes aangemeld bij een hogere rang,  een gebrek aan manieren waarschijnlijk. Het zelfde als voorstellen: Niet haar sterkste kant.

Ze kon het niet ontkennen dat alles nog ontzettend nieuw voor haar was. Er waren nog steeds vragen onbeantwoord, vragen over haar verleden waar ze maar niet over uit kwam. Waarom was ze wakker geworden zonder enig geheugen? Het feit dat ze in een wolf kon veranderen had haar eerst doodsbang gemaakt. Gelukkig had ze er nu controle over, misschien was het wel iets wat ze in haar vorige leven ook had gekund. Dat hoopte ze tenminste.
Ze had al door gehad dat de wolf naast haar een stuk zelfverzekerder was. Hoe lang zou hij al in dit gebied leven? ‘Op jacht?’ Zijn stem was quasi-verbaasd. Raya's kop kantelde een tikje naar de zijkant toe. Ze moest toegeven dat ze nog niet succesvol was geweest met jagen. Ze had geen ervaring en met instinct alleen was het lastig om iets te vangen. Ze luisterde naar zijn woorden waarbij ze blijkbaar toestemming moest hebben. Een grijnsje verscheen op haar lippen. Weer iets waar ze geen manieren in had. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ze een Gernal persoonlijk sprak. ‘Dus onze nieuwste lid heeft al over me gehoord,’ Ze lachte kort en met een speelse fonkeling gaf ze een knikje. "Luister vinken geeft meer informatie dan je zou kunnen denken," Zei ze. Qua naam had ze over hem gehoord, qua verschijning zou ze niet hebben geweten hoe hij eruit zag. Al helemaal niet dat hij zo .. jong was. Ze had een oude taart verwacht, maar hield deze woorden wijselijk in haar mond.
Mathias verklaarde zijn aanwezigheid in dit gebied. Terra, een andere roedel dus. Ze had ergens wel vage woorden van opgepikt. "De naam is Raya," Besloot ze te zeggen, een klein voorstel rondje kon immers geen kwaad. "Ik zal er op letten om de grenzen niet zomaar te betreden," Grijnsde ze vervolgend met een plagende blik. "Nog tips voor in het vervolg?" Met een onschuldig glimlachje keek ze voor haar uit. Tips, dat kon ze nu zeker wel gebruiken.