Let's go in the garden || Open

Ze had honger. De winter had flink van zich laten horen en hoewel ze meestal prima voor zichzelf kon zorgen, merkte ze de hardheid van het seizoen. Morgen zou het beter gaan, dat was wat ze zichzelf voorhield. Dal'sk duwde de deur achter zich dicht om de kou buiten te sluiten. Een paar sneeuwvlokken waren met haar mee naar binnen geglipt. Ze verloren al snel het wrede gevecht tegen de warmte van binnen en smolten weg om als donkere stippen op de vloer te blijven liggen tot ze volledig verdampt zouden zijn. Ze hadden nooit een kans gehad. Het was niet iets wat haar aandacht trok. Ze stampte wat van de samengedrukte sneeuw van haar afgetrapte zwarte laarzen en liep verder het vertrek in. Haar blauwe ogen speurde met een snelle oogopslag de nabije omgeving af. Gevaren, vluchtroutes, Dal'sk ging een heel lijstje af in haar hoofd voordat ze besloot dat het veilig was om naar de bar te lopen en daar een plek te zoeken om te gaan zitten. Dat was wat eenzaamheid met je deed. Ze zwierf al een tijdje rond, had het tot nu toe vermeden met anderen in contact te komen. Maar de winter had haar naar een dichter bewoonde plek gedwongen. Zodra het weer beter zou worden was ze weer weg, dat was zeker. Maar voor nu nam ze plaats naast een man die met zijn hoofd luid ronkend op de toog lag. Zijn ene arm hing slap naast zijn lichaam terwijl zijn andere nog losjes om zijn praktisch lege glas lag. Alleen al naar hem kijken maakte dat je je minder nuchter ging voelen. Precies wat ze nu nodig had. Ze draaide zich naar de medewerker áchter de toog. 'Ik neem wat hij had,' sprak ze met een lichte hoofdknik naar de uitgetelde man, enkele centimeters bij haar vandaan.

(Sorry als ik iets niet goed doe. Eerst post op een nieuwe site is altijd even zoeken)

De winter. Sneeuw en ijs. Prachtige schilderachtigheid, maar de kou deed hem weinig. Ergens die in zijn wezen had de kou hem nog nooit echt gedeerd. De sneeuwval had hem uit de lucht gedwongen. Ergens was Syrax wel blij dat hij ze had. Dan hoefde hij niet steeds ondervraagd te worden door zijn clan leden of hoe ze het hier noemde. Syrax had zich liever terug getrokken uit al die war boel van mensen die o zo nieuwsgierig naar hem waren. Te wonen bij Zale en de oudere man waar nog meer wees kinderen woonde was al luid ruchtig genoeg en daar hoefde hij de hysterie van de Aqua leden nog echt niet erbij te hebben. Syrax was eigenlijk gevlucht voor de leden van Aqua gewoon om even weg te zijn van als die nieuwsgierige mensen. Hij wilde even daar zijn waar men geen grote interesse in hem toonde. Dus landen hij voor de bar en ging gelijk naar binnen. Het was hier luid ruchtig, maar het ging, niemand die echt naar hem keek al was Sy klein van stuk en hoorde hier eigenlijk niet te zijn. De warme haard trok zijn aandacht en er was nog een tafeltje met twee stoelen vrij en de rest van al in gebruik. Niet erg meer plek voor hem en het was rustiger dan in het Aqua dorp. Hij ging net zitten en zuchten even lichtjes. Het enigste nadeel van zijn vleugels was dat hij ze niet kon laten verdwijnen.

De man achter de toog schoof een glas met amberkleurige vloeistof over de houten plank haar richting op. Het verminderde langzaam vaar en stopte schuin voor Dal'sk. Een paar seconden staarde ze ernaar waarna haar hand het koele glas omsloot en ze het naar haar lippen bracht. De vloeistof was doordrongen van een penetrante alcohol geur. Voorzichtig nam ze een kleine slok. Het liet een branderig maar warm gevoel achter. Achter haar hoorde ze de deur opnieuw open gaan. Maar ze besteedde er voor nu nog geen aandacht aan. Ze nam nog een slok. Daarna, toen ze eenmaal gewend was aan de smaak en het gevoel, gooide ze het glas in een keer achterover. Ze schoof wat geld over de toog in de richting van de man die haar eerder haar drankje had toegeschoven en ze stond op. Ze wilde hier niet te lang blijven. Het was koud buiten. Maar ze moest verder.
Puur uit reflex schoten haar ogen naar de nieuwkomer het moment dat ze zich had omgedraaid. Wat onmiddellijk opviel waren zijn vleugels. Apart, maar niet het vreemdste wat ze in de afgelopen week had gezien. Wat haar wel verbaasde was hoe jong hij eruit zag. Hij leek op een kind. Dal'sk ogen schoten naar de deur, toen weer terug naar de nieuweling. Uiteindelijk stapte ze op hem af. 'Ben jij niet wat jong om hier te zitten?' Vroeg ze hem kalm.

Het leven hier was zo abnormaal... Tenminste zo ondervond zijn hoofd het. Syrax kon nog steeds niet echt geloven dat hij zichzelf in een wolf kon veranderen, maar ook nog eens water tot op zekere hoogte kon beheersen, maar Sy kon ook nog eens vliegen. Hij staarde naar de vlammen in de hoop wakker te worden en te ondervinden dat dit allemaal maar een droom was, maar telkens als Syrax wakker werd, was dat hier en niet ergens... Tja het bleef het uit waar hij vroeger gewoond had. Syrax wist ook niet meer of hij ooit vleugels had gehad of niet? Een vrouwen stem trok hem uit zijn gedachten en Syrax keek haar vragend aan. Wat wilde ze van hem? Haar vraag aan hem verontrusten Sy geen moment. Misschien, misschien niet.' antwoorden hij en keek haar rustig aan. Hij wilde geen ruzie dus prob eerde Syrax om vriendelijk over te blijven.