Worry running Wild [ Iedereen! ]

Water was... oké. Het was koud, en nogal nat, en overal. Rivieren, meertjes, watervallen, stromen, beekjes. Allemaal water. Allemaal koud. Allemaal nat. Allemaal in staat om zijn boek (zijn boek, zijn mooie rode boek met de gouden letters op de kaft die King James Bible spelden) compleet te ruïneren. Wel, het was zijn fout. Hij had het beter vast moeten houden, had niet over gladde stenen moeten lopen om daarmee zijn route met tien minuten korter te maken.
Hij had niet moeten vallen. Hij had niet zijn knie en broek open moeten halen en hij had al helemaal niet zijn boek in het water laten liggen in plaats van het meteen op te pakken, maar er was nogal wat bloed geweest en nu... nu was de inkt uitgelopen en plakten de pagina's aan elkaar en was zijn boek een soort van gegolfd. Een droeve dag in het bestaan van Cadmus, maar goed. Hij had zijn dierbare ding gered, en misschien, heel misschien, als de wind goed stond en welke god er ook bestond het hem gunde, zou hij stukken nog kunnen ontcijferen. Misschien wist iemand een manier om het proces om te keren.

Hij kon niet meer doen dan zijn voorlopige verlies accepteren, dus met een schop tegen een losliggende dennenappel en een zucht vervolgde hij zijn weg terug naar het dorp. Compleet met bloedende knieën, gescheurde en natte broek, vuile handen en verzopen Bijbel.
Ach ja. Hij was toch vergeten hoe te lezen. Veel nut zou hij niet aan een goed exemplaar hebben.

ben bang dat ik er weer even in moet komen, excuses voor de shitty setup

_{There ain’t no room among the damned
for such a broken and a penitent man}