Show me what you've got!

Mathias keek met een kalme blik naar Leorina toen ze haar hand in haar zij legde en ze kordaat met een grijns antwoord gaf dat ze dan een fout maakte. ‘Ja zoiets dacht ik al,’ sprak hij grappend en grinnikte met een tevreden en onspannen uitdrukking. Hij zette zijn mand en stok aan de kant en keek haar met een uitdrukking aan die niet te plaatsen was. ‘Aha,’ sprak hij en glimlachte. ‘Goed om te horen,’ sprak hij. Te laat komen was nou niet bepaald iets wat je een goede indruk gaf. Zeker niet als je een dame liet wachten. Zijn uitdrukking werd serieuzer toen ze aankondigde dat de trainig het beste maar gelijk kon beginnen. 'Aanvallen?' sprak hij even vragend. Mathias hoorde haar laatste woorden nagalmen en zijn ogen werden killer, alsof hij zojuist een vijand in het terrein van Aqua betrapte. Zijn mond kreeg een grijns waar zijn hoektanden verdacht groeide en hij zakte op zijn armen. Uit zijn kleding groeide de witte wintervacht en hij stond met dreigend lage houding voor haar, duidelijk aangevend dat ze op terrein was waar ze niet verder hoefde te komen. Zijn tanden waren ontbloot en hij gromde wat laag. Aanvallen? Met plezier. Ze zette zich schrap en Mathias zette zich af. Maar inplaats van recht op haar afstormen rende hij in een bocht om haar heen om tegen haar flank aan te komen in een poging haar omver te krijgen.

Mathias wist dat ze geschrokken kon zijn door zijn serieuze aanpak en dat was precies zijn bedoeling geweest. Hij duwde haar omver in haar gedachtengang en zijn blik was al omgeslagen naar een uitdagende blik toen ze haar beweging wist om te zetten in snelheid om afstand op te bouwen. Ze had haar weg vlak bij het water weten te banen en Mathias zijn ogen werden nauwer. Het water hield haar ditmaal vastgenageld aan de grond en ze had een staf op rake klappen te kunnen uitdelen. Mathias bleef staan. Hmmm, karbonaatjes, varkenshaasje, bacon, lekkere heerlijke....jaah, biefstuk~! De wolf trok zijn bovenlippen op om zijn kaken wat te ontbloten. Het moment dat een flinke klodder aan kwijl op de grond viel schoot hij op de jongedame af. Alsof het een speels hondje was pakte hij een van de uiteindes van de stok zo goed hij kon in zijn muil en beet er krachtig op. Hij duwde het zo laag hij kon en duwde het tegen Leorina’s ijs. Een gekraak was te horen en Mathias trok met kracht zijn muil los van de stok die nu door zijn eigen speeksel was vastgezet. Ijs was al koud en kostte daarom minder energie van Mathias om zijn eigen vocht te bevriezen. Hij veranderde terug in een mens, omdat hij in dit gevecht tamelijk wat ongemak ervaarde in zijn logge wolvenvorm en rende naar het water zodat hij aan de flank van Leorina zat en keek haar recht aan. Hij nam nu een defensieve houding aan net als haar. Hij was nog niet gewoon aan het gebruiken van water en zijn toepassingen en zijn eigen speeksel was ook maar een impuls dat hij niet had uitgedacht. Wellicht was het goed uitgedacht, maar Leorina wist wat ze deed. Hij kon hier niet eeuwig met impulsieve aanvallen staan. Hij moest iets bedenken om haar een stap voor te zijn, maar....wat?

Mathias had het complimentje gehoord en kreeg een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Water was water, of het nu vast of nat was. Echter was Leorina dit keer in de aanval en desondanks hij een goed idee had om haar verdediging te kunnen weren, was zijn verdediging op dit punt compleet nutteloos. Hij had nog geen plan en toen de jongedame voor hem veranderde kreeg hij haast smeekbedes in zijn hoofd. ‘Ik moet meer tijd hebben, meer.....tijd...’ mompelde hij terwijl hij naar een idee zocht. Ineens leek Leorina wat grauwer van kleur dan de gitzwarte wolvin en hij keek haar vreemd aan. Bewoog ze nou....langzamer? Mathias keek beduusd naar het tafereel dat zich haast 25% had vertraagd. Haar bewegingen gingen een tikkie langzamer, maar gaven haar niet genoeg nadeel. Daar bovenop kwam het feit dat Mathias zo verbaasd was dat in de lucht ineens een lichtgevende scheur ontstond. Mathias kon enkel deze scheur zien, Leorina zou enkel een verbaasde Mathias waarnemen. Mathias zag dat deze scheur doorkraakte alsof hij naar een televisie keek die barstte. In en grote scherf, die half het beeld van Leorina bevatte was de beweging compleet bevroren en die klapte open met grof geweld alsof het Mathias wilde opzuigen. Mathias beet zijn kaken op elkaar en probeerde zich te focussen om het waanbeeld van het tijdloze wereld weer terug te draaien. Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. Op het moment dat hij zijn ogen opende was de wolvin te dichtbij om haar nog effectief af te weren. Mathias zette zich schrap in en poging om opzij te springen voor haar mogelijke aanval, want dat kon als enige een pijnlijke klap of aanval verminderen.

Mathias zag de tijd normaal schieten en wilde nog afzetten, maar het was te laat. Hij voelde haar gewicht tegen zijn borstkas aanduwen en viel achter over. Hij ving zich met moeite op, maar ze was voor hij het wist terug veranderd en had zijn armen boven de zijne gepind. Mathias keek beduusd naar haar toe. Hij grijnsde naar haar toen ze zij dat hij goed had gestreden. Hij had niet voor niets zo laat geweest. Hij had vannacht nog geoefend met een glas water. Het erge was enkel dat hij nu vast zat en wist dat veel wat hij kon doen teveel was. Mathias merkte echter dat ze hem vasthield. Hij keek even naar zijn handen maar begreep haar hint. Hij probeerde haar te duwen maar verder dan een kwart situp kwam hij niet. Het was echter genoeg om te zien dat iets heel voordelig lag. Haar eerste baan van water die langs haar heen was geslagen om haar benen vast te zetten. Daar lag zijn voet op. Hij wist gelijk wat hij kon doen. ‘Het is geluk dat je hier nu in deze voordelige positie ligt, het was zo vreemd, ik kreeg ineens het gevoel opgezogen te worden in een andere dimensie terwijl jij langzamer ging,’ begon hij klakeloos uit het niets te praten. Hij lag immers goed zo. Hij duwde nog een keer omhoog maar gaf niet alle kracht, wetend dat zoals hij nu lag de zwaartekracht haar teveel hielp. Echter was het een poging om te laten denken dat hij nog steeds bezig was met loskomen. ‘Zou het kunnen zijn dat ik de tijd zou kunnen besturen? Want als dat zo is......dat is wicked!’ sprak hij enthausiast. ‘Stel, jij zou de vijand zijn en dit zou een echt gevecht zijn. Laten we zeggen, je bent de alfa van de ignis roedel en het nemen van mijn leven zou mijn roedelleden in overgave zetten. Denk je dat ik dan zou opgeven?’ sprak hij zachtjes terwijl hij iets in zijn schild voerde. ‘Dacht het niet,’ sprak hij. Een krakend geluid klapte over zijn been in een paar seconde en Mathias schreeuwde het uit. 'Ik wist.....hng....niet dat frostbite.....ah...zo bijten kon...’ sprak hij puffend en hijgend van de pijn terwijl zijn gezicht vertrok. Hij merkte dat het ijs verder kroop en keek naar Leorina met een grijns. ‘Ik zou maar van me afgaan, voor je ook in een ijspegel veranderd. In deze positie, zouden roedelleden gaan denken, vind je niet?’ sprak hij grijnzend terwijl hij een binnensmond geschreeuw tegenhield. Het leek net alsof zijn geschetste situatie echt was geworden en hij zijn roedel trachtte te redden van een ondergang. Want daar zou hij een been zonder nadenken voor opofferen.