Catch a man a fish and you can sell it. Teach a man to fish and you ruin a perfect business oppertunity.

Met kalme halen gleed mijn scherpe steen over de tak die ik had. Ik schaafde hem voor het laatst bij en keek er tevreden naar. Mijn klunzinge houding had me de nodige natte vachten opgeleverd als wolf. Ik was nog steeds niet gewend aan mijn wolvenhouding en dat had de komische plaatjes opgeleverd als een wolf die een vis niet op tijd kon vangen en daardoor kopje onder ging. Mijn houding was alert, maar bij mijn mening had niemand me echt gezien. Ik was het beu en had mezelf terugveranderd naar wolf, wat de nodige natte kleren opgeleverd had. Even was het me ontschoten dat ik met kleren aan kon veranderen. Ik had mijn shirt en broek te drogen gehangen over een tak en was toen ruim uren geleden gaan schrapen over een vrij dikke tak. Hij had nu de halve maan sikkel bovenop en zijn fijne houding. Ik zou later die dag kijken of ik iets kon vinden om het grip op de stok zachter te maken. Ik keek tevreden naar het resultaat en liep richting het water waar een van de bloesembomen zijn dikke wortels had gevestigd. De aanzet van de stam liep breed uit en ik stapte op een van de uitstekende wortels dichter boven het water. Ik draaide de sikkelvorm naar het water en hing hem in het water. Hield het leven in de schaduw van de stok, die de reflectie brak, scherp in de gaten. Een vis zwom rustig door de sikkel heen en toen sloeg Mathias toe. Hij zette onmenselijke kracht achter de sikkel en sloeg de vis met beschadigende kracht tegen zijn zij en wierp hem de lucht in. Hij schoot zo hard door in zijn zwaai dat de vis wat naar achteren viel en hij keek verzuchtend naar de plek waar het heen ging. Mathias klom rustig van de wortelvoet af en liep richting de vis. Op het moment dat hij de vis zou kunnen zien verstijfde hij. Zag hij nu werkelijk waar een zwarte schim met gele vertekeningen. De vis was echter spoorloos verdwenen. Mathias hield zijn ogen gericht op de dichtte bosjes waar de staart verdwenen was. Zijn ogen nauw gericht terwijl hij zijn nieuwe werktuig krachtig voor zich hield.

Mathias had de ondeugende twinkeling niet losgelaten toen Leorina ineens op hem af kwam stormen. Hij keek wat geschrokken op toen de jongedame toch wat sterker was en zijn kraag vast greep en hem dichterbij trok. Hij kreeg een uitdagende grijns op zijn gezicht door zijn eigen gedachten, maar sprak ze niet hardop. ‘Ik haal het niet in mijn hoofd, dat beloof ik,’ sprak hij kalm. Ik doe het gewoon, ik zal er echter niet over nadenken erewoord, Mathias wist zijn eigen nieuwsgierigheid nooit te temmen en het zou vroeger of later toch gebeuren. Hij keek toen naar Leorina en zweeg. ‘Sorry voor je verlies,’ sprak hij toen met een zachte toon. ‘Ja waarom doe je dat dan niet,’ sprak hij en ging weer naast haar zitten. ‘Oh,’ sprak hij op haar verklaring en dacht even diep na. Mathias bestudeerde iedere kwaliteit die hij had. Hij was iemand die aan de groep dacht, meer dan aan zichzelf. Hij had best kwaliteiten voor een leider en was bereidwillig naar roedelleden te luisteren. Tenminste, zou zou hij zich opstellen en hij keek haar toen even aan met een tevreden glimlach. ‘En je hebt een general nodig om jou taak te verlichten,’ sprak hij toen met een kalme toon. Hij wachtte niet op antwoord maar keek haar toen met een vastberaden blik aan. ‘Wellicht zou ik je kunnen helpen,’ sprak hij kalm en zijn ondeugende twinkeling had plaats gemaakt voor serieuze toon. ‘Je haalt gefrustreert handen door je haar, je zucht en je laat je vallen op die boomstronk. Het klinkt alsof je het niet geheel makkelijk met die roedelleden van je hebt,’ sprak hij en grinnikte. Zwijgzaam keek hij haar aan wachtend op een reactie. Wetende dat hij hiervoor ongetwijfeld zich door het zweet moest werken.

Mathias zijn ogen keken haar serieus aan toen ze overeind kwam en hem haast stomverbaasd aankeek doordat ze water zag branden. Hij keek haar echter nog steeds serieus aan en stond toen rustig op en liep naar het water. Zwijgzaam liet hij zijn hand er doorheen glijden en stond toen rustig op. ‘Sommige wolven hebben het niet in hun om te weten waar ze aan beginnen, anderen denken na over wat ze zeggen,’ sprak hij toen met een heel andere toon en keek naar de lucht. ‘Ik vraag me af of je beseft tegen wie je het zegt,’ sprak hij kalm en keek haar toen met een heel andere blik aan. Het was een krachtige en diepgaande blik. Eentje die boekdelen sprak dat hij niet met zich liet spotten. Mathias liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. ‘De verantwoordelijkheid voor ‘heel’ de roedel? Zeg je?’ sprak hij toen met een toon die zachter klonk om aan te geven dat hij het nu persoonlijker ging maken. ‘Dan neem ik bij deze verantwoordelijkheid voor een van de roedelleden...’ sprak hij en liep langs haar heen en draaide zich om naar haar. ‘Jou...’ sprak hij kalm. ‘Je wordt overdonderd door vragen of je een roedelleider dient te worden. En dat al een tijd lang, desondanks je de rol niet op je neemt worden er waarschijnlijk allerlei zaken die hem op de schouders hoorde te rusten op jou te rusten en dat lijkt me geen gemakkelijke taak voor je te zijn,’ sprak Mathias met een serieuze toon en legde zijn hand op de kruin van haar hoofd. ‘Ik ben hier bloedserieus in, Leorina,’ sprak hij toen. ‘Ik weet wat ik me op de hals haal,’ sprak hij. ‘Noem het, wolveninstict, hehe,’ grinnikte hij. ‘En een paar rotte appels, die verklaar ik wel bij andere roedelleden. Daarbij, zou dat jou zorg niet horen te zijn, meid,’ sprak hij en spreidde zijn handen alsof het zo klaar als een klontje was. Zijn ogen keken haar toen weer serieus aan. ‘Vertel me, wat moet ik aan je bewijzen om aan te geven dat ik geschikt zou zijn?’ sprak hij toen met een vermakende glimlach op zijn gezicht.

Mathias zweeg even kalm en keek haar aan toen ze stilzwijgend naar hem keek. Mathias had veel te verwerken gekregen en keek haar aan. Hij kreeg eeen grijns op het gezicht en keek haar kalm aan. Haar nu wat kalmere toon deed hem glimlachen. Hij had het toch goed gezien, haar vrij onrustige houding. Als zijn bewijs van kracht voldoende was, wellicht...Mathias keek haar aan toen ze sprak. ‘Oh, maar als dat alles is,’ sprak hij grijnzend. ‘Ik zal die test met liefde ondergaan,’ sprak hij kalm en knikte op haar woorden. ‘Is goed, ik zie je morgen,’ sprak hij kalm en keek haar vriendelijk aan. ‘Rust goed uit,’ sprak hij tegen haar en pakte haar hand aan om deze kort te schudden. Hij trok haar even dichterbij en gaf haar kort een warme omhelzing. ‘Vanaf nu sta je niet meer alleen garant voor de roedel, dus ontspan vanavond wat,’ sprak hij kalm tegen haar met een zachte fluistering en liet haar toen los voor hij naar zijn staf liep en deze vastbond om zijn middel om daarna in een wolf te veranderen en nog even met gespitste oren omkeek. Zijn staart stond fiers overeind, aantonend dat hij krachtig stond in zijn besluit en keek haar nog kort aan voor hij de bossen inrende.