Somebody gets trouble! (verhaallijn topic 1)

General

Vers sneeuw viel naar beneden en bedenkte de wat oudere laag. Een goud/zwarte wolvin liep door de Ignis territorium en liet een spoor van wat gesmolten sneeuw achter. Haar goude vacht was nog een beetje te zien door het sneeuw. Haar matt blauwe ogen keken nadenken voorzich uit. Niet wetend wat haar te wachten stond in de roedel.
Het was een lange dag geweest. Door het sneeuw had Inej een paar wolven voor uitgestuurd om te kijken of er nog prooidieren in hun territorium waren gebleven. Het was maar goed dat ze de laatste paar maanden flink hadden opgeslagen want er waren maar weinig wezens te bekenen.
Inej schudde haar hoofd zodat vers sneeuw van haar hoofd viel naar beneden. Het was stil, veel te stil door al het sneeuw. Het enige wat verraadde dat dit plek bewoond was waren de sporen, maar ook die zouden al snel verdwijnen. Haar ogen scande de omgeving, e had een akelig gevoel in haar buik, als of er wat stond te gebeuren, maar dat zou raar zijn. De roedels leefde al een aantal jaar in vrede naast elkaar. Al vroeg de jonge wolvin zich wel af hoe lang dat nog zou duren, het zou haar niks verbazen als ze op een ochtend wakker wordt en er achterkomt dat die koppige Terra leden weer een stuk van de Ignis territorium in willen pikken, bewerend dat het hun land is.
Toen Inej in de buurt kwam van hun dorp voelde ze iets wat haar pas liet versnellen. In de verte zag ze al wat huizen staan maar wat haar werkelijk zorgen baarde is dat ze een persoon op haar af zag rennen. Inej veranderde terug in haar menselijke vorm en liep wat sneller naar diegene toe, haar blik stond vol zorgen.

(Topic voor het verhaallijn! Alleen Ignis leden mogen reageren!)
(Eerste post voor een Ignis lid die de vreselijke nieuws komt brengen)

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Elke stap die ze zette liet de sneeuw onder haar voeten kraken. De sneeuw die de zelfde kleur had als haar haren. De winter was daarom ook voor haar een fijn seizoen; ze viel niet op. Door haar witte vacht in wolven vorm ging het jagen haar in de winter een stuk beter af. Je moest alleen opletten dat je de sneeuw niet al te veel liet kraken. Gelukkig had je daar als wolf wat minder last van dan als mens. Ergens stoorde het gekraak het meisje, het lied de rust net iets minder rustig lijken. Die ochtend was ze vroeg weg gegaan een paar grenzen te controleren. Even stond ze stil terwijl ze haar hoofd naar achter kantelde. Enkele sneeuwvlokjes vielen op haar gezicht en veranderde al snel na aanraking in water dat langs haar wangen en kaken langzaam naar beneden stroomde.
Bij het aankomen bij het kamp overrompelde het gevoel dat er iets niet klopte haar. Enkele mensen leken erge haast te hebben en anderen leken in paniek. Terwijl ze door het kamp liep ving ze zo links en rechts de gesprekken van mensen op. Wat ze hoorde stond haar echter totaal niet aan. Ze kneep haar handen samen tot vuisten en liep snel verder door het kamp. Bij het zien van het gene dat haar was gebeurd versmalde haar pupillen lichtjes terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. In een fractie van een seconde draaide ze zich om en begon ze te rennen. Dwars door het kamp, het gebied in. Tot haar verbazing kwam de wolf waarna ze op weg was snel in zicht. De wolf veranderde naar haar menselijke vorm. "Inej!" Riep Shay vanaf een afstandje naar de leider. De woede in haar stem viel nog lichtjes te horen, iets wat voor haar bijzonder was. Normaal gesproken vielen er geen emoties van haar stem af te leiden, deze keer was het een ander verhaal. "We hebben problemen," zei de witharige tegen de leider zodra ze dichterbij was gekomen. Kort draaide de witharige zich om naar het kamp waarna ze een serieuze blik weer op de leider liet vallen. Op momenten als deze moest Inej haar leider taken vervullen en zou Shay haar ook als leider behandelen, zelfs als ze dat zelf niet zou willen.

General

Inej zag persoon op haar af komen en keek bezorgd naar diegene "Inej!" De stem van Shay bevatte een lichtte woedde wat bijzonder was voor haar wat nog meer zorgen baarde. "We hebben problemen," zei de witharige tegen de leider zodra ze dichterbij was gekomen. Inej haalde diep adem om rustig te blijven en knikte, de vreselijke gevoel in haar buik werd alleen maar groter 'kom mee.' zei ze kort voordat ze weer haar wolven vorm aannam en richting het kamp rendde. De geuren van woede/angst en verwarring omringde haar. Haar oren schoten naar voren terwijl ze de mensen massa volgde, haar oren vingen verschillende woorden op die niet echt het beter op maakte. Toen zo een beetje ze het einde van de mensen massa kwamen. Een grom kwam omhoog en ze stapte richting haar huis. Haar deur was open gebroken. Grommend stapte ze naar voren, de geur was al oud wat betekende dat het huis verlaten was, voor dat ze naar binnen liep keek ze naar achter en liet met lichaamstaal weten: 'Zoek uit waar de geur naar toe gaat, Shay jij gaat mee naar binnen.' Het was een bevel, geen verzoek. Inej had vele kanten en die van nu was de leider van Ignis, de persoon die zeker weet wat er moet gebeuren. Voorzichtig stapte ze naar binnen, de geur van de indringer was overal, maar het zag er uit dat haar huis grotendeels in rust was gelaten, de geurspoor ging naar de een deur, een deur waar Inej liever had dat haar huis helemaal verwoest was maar de kamer er achter met rust was gelaten. Woest en tegelijkertijd bang met wat ze te zien kreeg stapte de jonge wolvin naar binnen. inej moest een paar keer knipperen voor ze zag hoe veel schade er was aangebracht in hun voorraad kamer. De potten met etenswaren die lang meegingen lagen kapot over de grond. Een groot gedeelde van het vlees was weg, het was gewoon weg pijnlijk om te zien. inej wist niet zeker of het veilig was om te staan en de wolvin ging zitten. 'Maanden werk, maanden van actief jagen..voor niks.' Zei ze met haar lichaamstaal tegen Shay.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Inej zag gelukkig meteen de ernst van de zaak in. 'Kom mee.' Zei de brunette voor ze in wolvenvorm veranderde en richting het kamp begon te rennen. Binnen enkele secondes volgde de witte wolvin haar op de voet. Hoe dichter bij ze kwam, hoe meer het gevoel haar weer overspoelde. De woedde, de irritatie, de neiging tot wraak. Maar het punt was, wraak op wie? Wie had dit gedaan? Wie zou haar woede gaan voelen? 'Zoek uit waar de geur naar toe gaat, Shay jij gaat mee naar binnen.' Maakte Inej duidelijk voor ze haar huis betrad. Met een klein sprongetje zorgde Shay dat ze niet op de deur ging staan terwijl ze het huis betrad. Voorzichtig liet ze haar zwarte neus over de grond gaan terwijl ze pootje voor pootje door het huis liep. Hoe durfden ze? Dit was echter niet de tijd om boos of geïrriteerd te raken. Het was voor haar sowieso niets om boos of geïrriteerd te raken. Dat dit haar groep was aangedaan deed haar veel meer dan dat ze zou verwachten. Vanuit haar ooghoeken zag Shay de bruine wolvin een kamer betreden. 'Maanden werk, maanden van actief jagen..voor niks.' Werd haar gezegd terwijl de witte wolvin langzaam dichterbij kwam. Vrijwel de gehele voorraad die Inej had ingeslagen was weg. Shay liet haar oren in haar nek zetten terwijl ze een licht gebrom liet horen. "Wie zou dit hebben gedaan?" Vroeg ze aan Inej die er iets wat verslagen bij zat op het moment. Ze mochten nu geen zwakte tonen, ze waren Ignis.

General

De moment van ongeloof betrad haar emoties, hoe kon je zo iets doen? Hoe harteloos moest je zijn? Maar de onwetenheid duurde niet lang, in haar hoofd ging ze na wat ze allemaal moest doen. "Wie zou dit hebben gedaan?" De woorden van Shay brachten haar terug in de werkelijkheid. Een grom kwam uit haar bek en ze hief haar hoofd. De ijskoude woede overspoelde haar hart en ze stond op ' Ik weet het niet Shay, maar wie dit ook mag hebben gedaan, diegene gaat boeten, en hard ook, niks is erger dan een hongerige, kwade roedel.' Haar mat blauwe ogen kregen een ijzige vuur in zich terwijl ze zich omdraaide en langs shay weer haar huis in liep. Met een omhoog geheven hoofd liep ze naar buiten waar ze afwachtende ogen zag die vervuld waren met angst. 'Diegene die hier voor verantwoordelijk is zal zwaar krijgen, dat beloof ik jullie.' HAar stem was sterk en krachtig 'Zijn er al wolven terug met nieuws over waar de geur heen leidt?' Haar blik ging tussen de menigte, opzoek naar de wolf die haar ging vertellen wie ze het leven zuur zou maken.

Soldier

Toen er wat commotie leek te zijn buiten besloot Geiron ook maar een kijkje te nemen. Na op de bank in slaap te zijn gevallen waren zijn ogen nog maar half open en zijn inmiddels wat korter geknipte haar ietwat warrig. Intussen was hij hier al weer een poosje, had hij al vrij veel geleerd en zijn steentje bijgedragen aan de samenleving in Ignis. Een paar leden, die Geiron zo even niet kende, keken bezorgd terwijl ze bij zijn huis langs renden om blijkbaar nieuws rond te brengen. ''We zijn bestolen van de voorraad'' sprak een wat oudere vrouw voor Geiron hen kon vragen wat er aan de hand was. De jongen naast haar, die vermoedelijk haar zoon was legde Geiron alles uit toen hij niet-begrijpend keek om meer uitleg ''Veel van het eten is weg of vernield dat we voor de winter opgeslagen hadden, en niemand die weet wie het heeft gedaan..'' sprak hij zachtjes, maar je hoorde een boze ondertoon, terwijl de oudere vrouw een traan uit haar ooghoek wegveegde met een kwade haal van haar mouw. Met slechts een korte knik begon Geiron aan een sprintje in de richting waar ze vandaan kwamen, op een open stukje in zijn Wolven gedaante veranderend om sneller bij zijn doel te zijn zodat hij misschien ergens van dienst kon zijn. Daar luisterde hij even voor hij mee ging met een paar anderen naar de achterkant van de voorraad kamer. Inej zelf, die haar huis er voor had, was nog nergens te bekennen terwijl de groep zich vulde met steeds meer mensen. Een vlaag van woede overspoelde Geiron toen hij de achterdeur er uit gesloopt zag met allemaal potten over de grond en het eten wat ze hadden opgeslagen weg was of oneetbaar door stukken glas, zand en andere rommel er overheen. Na kort naar de anderen te hebben gekeken, die duidelijk hetzelfde als hem reageerden met complete verbazing en woede, volgde hij en nog twee anderen het spoor. Deze moest snel gevolgd worden voor alle sneeuw, wat langzaam omlaag kwam dwarrelen, het bedekte. De geur was vreemd, het stonk zelfs een beetje.. Rottend? Maar sterk, zelfs in het bos waar Geiron en de twee Wolven waar hij mee op pad was gegaan doorheen schoten als een stel schimmen. De kans dat ze de dader te pakken kregen was klein, helemaal toen ze bij een rivier aan kwamen waar de geur zich splitste. Ook aan de overkant was niks te vinden toen ze zich op splitsen, maar toen Geiron ontdekte waar de geur hen heen had geleid gromde hij zacht. Ze waren vlakbij het Terra gebied. Had dan één, of misschien meerderen, van hen het gedaan? Ze waren toch al bezitterig geweest over een stuk dat Ignis had geclaimd, en misschien was dit dan wel hun manier voor wraak, of jaloezie. Maar dat zou Inej moeten bepalen, die hier zo snel mogelijk van moest horen. De anderen leken zijn gedachten te delen dus maakten ze ook gelijk weer haast in de richting waar ze vandaan kwamen. Ze bleven zwijgen terwijl ze arriveerden, buiten adem, waar Inej ook al was ''Zijn er al wolven terug met nieuws over waar de geur heen leidt?'' vroeg ze met een duidelijke stem toen ze net aan kwamen gerend. Ook zij was duidelijk kwaad. ''Terra..'' sprak Geiron, nog half buiten adem en veranderde terug in zijn menselijke gedaante ''De geur leidt naar het Terra gebied..'' sprak hij nogmaals, nu wat duidelijker. De anderen die met hem mee waren gerend knikten langzaam. Dit zou nog een lange dag worden..

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

'Ik weet het niet Shay, maar wie dit ook mag hebben gedaan, diegene gaat boeten, en hard ook, niks is erger dan een hongerige, kwade roedel.' Aan heel Inej was te merken dat ze boos was. Eerder woedend dan gewoon boos zelfs. De witte wolvin volgde de General richting de deur waar inmiddels een nog grotere groep mensen was verschenen. 'Diegene die hier voor verantwoordelijk is zal zwaar krijgen, dat beloof ik jullie.' Begon Inej tegen de groep mensen buiten. 'Zijn er al wolven terug met nieuws over waar de geur heen leidt?' Vervolgde waarna er al snel een wolf op sprak. ''Terra..'' Terra, hoe kon het ook weer anders. Ignis en Terra hadden nooit helemaal op goede voet gestaan. Deze actie was zowat een oorlogsverklaring. ''De geur leidt naar het Terra gebied..'' Sprak de man zodra hij weer naar menselijke vorm was gegaan. Shay veranderde ook terug in menselijke vorm. De witharige kraakte haar knokkels waarna ze haar blik weer op Inej richtte. Zij had het uiteindelijke besluit over wat er nu zou gaan gebeuren.

General

Ze haalde diep adem nadat ze vroeg wie al er achter was gekomen wie de indringer was. Ze nam haar mensen vorm en keek de wolven en mensen aan. Een bekend persoon nam zijn mensen vorm aan en sprak tegen haar. Terra..'' sprak Geiron, nog half buiten adem en veranderde terug in zijn menselijke gedaante ''De geur leidt naar het Terra gebied..'' Een grom rolde over haar lippen en haar schouders gingen strak staan, waarom verbaasde het haar niet? Ze haalde diep adem door haar neus en keek de roedel aan 'Misschien heeft ons misleidt of misschien wel express de spoor naar Terra laten gaan. Wat ik hier mee wil zeggen is dat niemand van de Ignis roedel zelf de Terra gebied moet bestormen om wraak te nemen. Ik heb drie vrijwilligers nodig die vredig naar de generals gaan om een mededeling door te geven. En alle andere kunnen hier gaan helpen, er zijn meerdere dingen vernield die hersteld moeten worden en ik wil dat een paar wolven gaan kijken of ze aan voedsel kunnen komen voor vanavond voor de jongste en de alleroudste leden.' Haar stem was kalm en ze voelde zich ook kalm, het verbaasde haar momenteel kwam het haar goed uit. Ze knikte naar iedereen voor ze zich omdraaide en naar binnen liep richting haar werkkamer om daar de vrijwilligers op te wachten, als dat gedaan was kon ze eens de troep uitruimen en kijken hoeveel voedsel nog eetbaar was. Ze zuchtte zacht maar bleef wel kalm voor haar bureau staan, wachtend op de drie wolven.

» Topic 01/16
» Topic 11|15
» Topic 12|15
» [ Plotter/Topic Search ] Play with Fire.