We belong way down below

Allanque zat al een poosje rustig tegen een boomstam aan geleund, kijkend naar het uitzicht die de kliffen haar boden. Haar handen rustte tegen de achterkant van haar hoofd en een van haar knieën was opgetrokken in een relaxte houding. Ook zij had af en toe haar rust nodig. Rust die werd verstoord door het geluid van gehaaste voetstappen. Ze herkende hierin het geluid dat een wolf maakte wanneer deze rende. Toen het dier haar bijna kwam te passeren, liet ze haar groene blik opzij gaan. "Pas op dat je de klif niet afrent!" riep ze naar de wolf nog net voor hij langs haar heen kon schieten, zodat hij wel zou horen wat ze zei. Niet dat andermans leven haar zaak was, maar het zou toch wel een beetje sneu zijn als hij straks over de rand zou verdwijnen. Haar stem hield dan ook een lichte ondertoon, die wat serieusheid weg nam, versterkt door het lichte grijnsje rond haar lippen.

Genos schreef:

"I'm a beast" De snelle opmerking liet hem langzaam zijn hoofd schuinhouden. Zijn gele ogen recht naar haar starend terwijl de dikke staart die aan zijn lichaam hing langzaam heen en weer bewoog. Ze had zijn leven gered, daar moest hij toch wel wat voor terug doen nietwaar. Misschien moest hij gewoon net zo lang bij haar blijven tot hij haar terug zou kunnen betalen. Langzaam knikte hij op zijn eigen gedachten. "Ik beloof je dit is niet voor niets mevrouw. Ik zal je terug betalen voor het redden van mijn leven." Hij hielt zijn hoofd hoog en staarde haar recht aan. "En nee ik ben hier niet bekend.. Ik ben hier net gekomen.. Ik weet niet waar ik vandaan kom en waarom ik met.. jou kan praten.." Mompelde hij op het feit dat ze voor zijn gevoel hele andere diersoorten waren.

Oh jeetje, het was zo'n volhardend persoon die graag iets terug deed wanneer je hem een gunst had bewezen. Nou was een leven redden niet echt iets om te licht mee om te gaan, maar gezien de situatie voelde het niet echt gepast. "Zoals ik al zei, geen dank of wat dan ook, dat is niet nodig," vertelde ze hem opnieuw, hopend dat hij naar haar zou luisteren en het erbij zou laten. Het laatste wat ze nodig was, was iemand die haar constant zou lopen 'redden' uit situaties waar dat totaal niet nodig was. Ze snoof even toen hij zich hardop bleek af te vragen hoe het kon zijn dat hij met haar kon praten. "Dat zal wel hierom wezen," merkte ze op, waarna ze haar wolvengedaante aannam. "En dat je hier net bent en niet weet waar je vandaan komt of hoe, dat is heel normaal. Je bent simpelweg pas geboren hier, de herinneringen die je zoekt bestaan niet."

Oeps, misschien was dat een beetje teveel van het goede. Heel even leek het erop dat de blonde wolf voor haar zo achterover zou klappen toen ze van gedaante was veranderd. Blijkbaar had hij nog niet door dat dit iets was wat heel gewoon was voor iedereen hier. Een wolf en mens ineen, zo zat het volk dat hier leefde in elkaar. Ze moest de neiging te lachen onderdrukken, maar kon het niet helpen dat er een grijns rond haar wolvenlippen verscheen. "Natuurlijk kan je dat. Het zou vreemd zijn als je het niet kon. Probeer je maar eens te concentreren," antwoordde ze op zijn vraag. Zelf sloot ze ter illustratie haar ogen en het volgende moment veranderde haar lichaam terug naar mens. Ze kon zich niet meer herinneren of dat ooit een hindernis voor haar was geweest, want het kwam inmiddels zo natuurlijk dat ze zich niet kon voorstellen het niet te kunnen.