You will never be invisible~!

Haar voeten voelden vermoeid aan terwijl ze verder trok door de krachtige natuurlijke gebieden. Gebieden die haar steeds verwarder lieten voelen, maar toch ook veilig. Was het niet zo geweest dat ze ooit opgegroeid was in een nomadenstam dan had ze dit nooit volgehouden. Ze was gewend lange stukken te trekken, te zoeken naar voedsel en te overleven in barre situaties. Deze situaties in een onbekend gebied zouden misschien toch nog uiteindelijk te veel voor haar worden. Ze had dorst, en voelde zich zo nu en dan licht in haar hoofd. Ze kende dit terrein niet dus wist ze ook niet waar ze naar de benodigde levensmiddelen moest zoeken. Ze kon nog gebruik maken van een aantal planten, maar jagen was er nog niet van gekomen. Ze moest nog wennen aan haar nieuwe lichaam, en het onrustige gevoel dat ergens in haar maag zat. Alsof ze haar intuïtie niet meer kon gebruiken. Enerzijds liet het haar veilig voelen, maar anderzijds voelde ze zich stijf van de spanning. Natuurlijk had ze andere geuren van wolven opgemerkt, en dat betekende dus dat ze zichzelf moest kunnen beschermen. Dit betekende ook dat ze uiteindelijk sporen was gaan volgen, wel de sporen die het minst aanwezig leken, waar de minste pootstappen zichtbaar waren en de geuren zwakker. Alert, keek ze om zich heen, wantrouwend was ze naar de schaduwen die bewogen door de wind. Het was een gehard terrein waar ze nu op terecht was gekomen en het pootstappen volgens was lastiger geworden. Dit terrein had bijna meer weg van een berg met rotsen dan van een bos of moeras. Dit betekende ook dat het gewicht van de normale persoon of wolf niet de grond zou verroeren. Dus zat ze nu vast in een moeilijke beslissing. Transformeren naar haar witte wolf met heldere en doordringende blauwe ogen of toch mens blijven. Als wolf zou ze meer sporen kunnen volgen en dingen opmerken die ze nu niet deed. Toch voelde het vreemd om te veranderen en maakte het haar ergens ook wel angstig.

Als haar moeder of vader haar nu zo zouden zien zouden ze hun ogen niet geloven. Ze was opgevoed als een krijger, een van een bijzonder grote nomadenstam en opvolger van het stamhoofd. Het stamhoofd dat tevens haar vader was geweest. Weinig herinnerde ze van haar ervaringen als de dochter van. Wat ze herinnerde was mistig en wazig. Iets dat haar misschien meer beangstigde dan het feit dat ze kon veranderen in een wolf, iets dat in haar ogen onmogelijk had moeten zijn. Tenminste toen ze nog haar volle geheugen had. De mannen, de blanke mannen dolden in haar hoofd waarna ze haar schouders ongemakkelijk bewoog. Ze versoepelde haar stijve spieren terwijl ze bijna gedachteloos en automatisch in haar wolf veranderde. De paar rode aftekeningen waren duidelijk afkomstig van de tekens die ze op haar gezicht had gehad. Geuren en kleuren kwamen anders, heftiger binnen waardoor ze even verstijfd bleef staan. Een bepaalde geur, een indrukwekkende geur wekte haar interesse. Deze geur rook naar kracht en misschien zelfs wijsheid. Met voorzichtige passen liep de jonge wolvin verder naar boven, het razen van water liet haar zo nu en dan angstig trillen. Ze was vroeger als klein meisje bijna verdronken. Zij het niet dat een van haar vaders krijgers haar net op tijd uit het water had gevist. Ze begreep niet waarom ze de bekende gezichten hier niet tegen was gekomen en was dan ook duidelijk verward. Ze deed alles wat ze kon om rustig te blijven maar diep vanbinnen was ze in een paniekerige staat. Ze wou zo graag begrijpen wat er was gebeurd dat ze een zachte grom uitliet. Eentje die niet te horen was, ondanks de snijdende wind in haar vacht.

Uiteindelijk kwam ze aan bij een soort ingang waardoor ze naar binnen wandelde. Haar poten vermoeid en haar lichaam uitgeput. Ze had dorst en kuchte daardoor ook even ongemakkelijk terwijl ze de geur naderde. De geur die haar interesse had gekregen. Met een zachte blauwe blik in haar ogen keek ze nieuwsgierig naar de man die in de buurt van het zoute water zat. De zoute geur prikte in haar neusgaten waardoor ze een zachte en ongemakkelijke piep liet horen. Ondanks dat ze inderdaad bij de Aqua roedel zou horen, uiteindelijk als ze niet probeerde de leden te ontwijken. Was het feit dat ze onrustig was duidelijk aan haar lichaamshouding af te lezen. De krachtige aura stelde haar enigszins gerust, anderzijds wist ze ook dat hij een gevaar voor haar kon betekenen. Daarom veranderde ze ook niet terug, wel liet ze haar kop soepel hangen terwijl ze ongevraagd dichterbij kwam. Haar neus trilde van de spanning waarna ze voorzichtig aan de jongen snuffelde, haar vriendelijke ogen verzachtten iets waarna ze op een afstandje ging zitten. Gespitst hief ze haar kop op zodra ze door had dat er vissen waren. Dit betekende voedsel, nauwkeurig kwam ze dichterbij terwijl ze stilletjes bij de oever in de Lagune bleef zitten. Haar houding was licht onderdanig maar wel op zo'n manier dat duidelijk was dat ze niet bang was een gevecht aan te gaan. Haar instincten hadden het van haar overgenomen. Ze wantrouwde de man die nog maar enkele meters verderop zat wel maar was nu te druk met het ontdekken van deze wonderschone plek. Zachtjes snuffelde ze op de grond, terwijl ze een gaap onderdrukte. Het liefst wou ze eens slapen, maar tot nu toe voelde ze zich niet veilig genoeg om zichzelf in een diepe slaap te verliezen. Ze kon zichzelf niet beschermen als ze sliep, iedereen kon dan doen wat ze wouden. Ze wou iemand kunnen vertrouwen, om zeker te zijn dat ze veilig waren, dat ze aan genoeg eten en drinken kwamen. Het leven in de natuur kon hard zijn, alleen de sterksten zouden het overleven. Al kwam de dood ieder op zijn of haar tijd halen. Haar maag rommelde zachtjes waardoor ze gefrustreerd haar oren in haar nek duwde. Hierna draaide ze zich soepel en in een snelle beweging om waarna ze haar staart voorzichtig tussen haar poten klemde. Uitgeput zakte de wolvin in elkaar en bleef trillend als een hoopje witte vacht liggen. Haar neus trilde ongerust terwijl ze de geuren opsnoof. Onverwachts sloot ze haar ogen.

Ergens was de jonge wolvin dankbaar geweest voor het feit dat de ander niet in zijn wolf vorm was. Hij zag er niet uit als een mietje, een zwakke wolf. Hij zou haar waarschijnlijk met gemak onder de poten kunnen lopen als hij zo veranderen. Ze rook een zwakke wolvengeur op hem, misschien wel meerdere waardoor ze haar kop eventjes schuin hielt. Nadenkend over zijn rustige aanwezigheid. Zodra hij zachtjes over haar wang aaide knipperde ze even tevreden met haar ogen, voordat ze weer afstand creëerde. Haar aandacht ging daarna volop naar het eten, de vissen die rondzwommen alsof niets hen af kon schrikken. Natuurlijk zou dat wel kunnen, als ze besloot meteen het zoute water in te springen. Toch had ze nog genoeg geduld en liep ze zenuwachtig met trillende neus richting een veilige plek om even te gaan liggen. Ze wou het liever niet toegeven maar het rondtrekken had haar behoorlijk wat energie gekost, waarschijnlijk zelfs iets verzwakt. Met een trillende zucht had ze zich soepel opgekruld, haar staart nog steeds tussen haar poten geklemd en haar ogen langzaam gesloten. Ze vielen tegen haar wil in dicht, ze was dan ook zo moe. Voorzichtig klemde ze haar krachtige kaken op elkaar, waarna ze zich nog eens beter oprolde, dit keer weerhield haar angst haar niet om in slaap te vallen. Haar ademhaling werd rustiger en gelijkmatig waarna ze diep in dromenland wegzakte. Zo nu en dan trok er een rilling door haar prachtige spierwitte vacht, de paar rode aftekeningen die haar gezicht toonde accentueerde haar smalle en intelligente gezicht. Zo nu en dan bromde ze zachtjes in haar slaap, een rustig geluid wat aangaf dat ze in een goede slaap verkeerde. De dromen waren rustig, minder wazig dan haar gedachten de afgelopen dagen waren geweest, waardoor haar slanke maar toch ook zware lichaam verder ontspande.

Het duurde niet al te lang voordat haar onbewuste een rookachtige geur rook. Geschrokken wierp ze haar lichaam op waarna ze verward naar het vuur keek. Daar boven het vuur waren een paar vissen aan het garen, waardoor haar blauwe ogen oplichtten, hierna sprong de jonge wolvin in actie en drentelde ze vrolijk op de paar jaar oudere man af. Haar snuit verraadde hoe ze zich voelde, sinds ze er een grote wolvengrijns op vertoonde. Met een voorzichtige sprong tegen de man op likte ze met een zacht brommend geluid zijn wang. Haar blauwe ogen glinsterden ondeugend waarna ze soepel ging zitten haar zachte vacht bewoog voorzichtig mee in de beweging. Voorzichtig legde de wolvin haar snuit op de rechterarm van de nog tamelijk onbekende man waarna ze haar oren wat af liet hangen. Ontspannen snoof ze de geur van de vissen op, zich afvragende hoe de man ze te pakken had gekregen. Jagen kostte vaak veel geduld en tijd, tenzij iemand goede trucjes kende. Haar blauwe ogen gleden nieuwsgierig langs het gezicht van de man waarna ze haar hele kop op zijn knie neer legde en haar staart rustig achter haar op de grond drapeerde. Haar ogen vielen dicht tot spleetjes, ze dacht er nog niet aan om terug te veranderen naar haar mensenvorm. Ze vond het wel prettig zo, verzekerd van veiligheid in haar wolvenvorm. In ieder geval kon de man voor haar niet zomaar tot de aanval overgaan, niet dat hij dat van plan leek. Hij rook vertrouwd naar water, en dit keer was ze daar niet zo ongemakkelijk door. Natuurlijk rook ze nog zout, maar ze wist ook wel dat het niet zo veel kwaad kon. Naar een paar minuten stilte draaide ze haar kop wat om en likte ze voorzichtig zijn hand, hiermee aangevende dat ze zijn "leiding" en "hulp" geaccepteerd had. Ze was soms wel een beetje een eenling, maar kon zich zeker bewijzen tot een sterke jonge Soldier. De jaren van training die ze had gehad in haar eerste echte thuis waren zelfs een beetje in haar wolvenvorm te zien. Voor een vrouwelijke wolf van haar leeftijd was ze best groot en gespierd, al zou ze zeker niet verward kunnen worden met een van de mannelijke wolven. Die waren vaak toch wat steviger en misschien ook groter gebouwd. Ze moest het dan normaal ook hebben van haar slimme en snelle acties, om anderen in de val te lokken. Een volwassen en volgroeide wolf kon ze nooit zomaar aan met brute kracht, zeker niet als hij ook nog eens mannelijk was. Toch was haar potentieel zoals eerder beschreven erg veelbelovend. Haar kop verschoof ze voorzichtig waarna ze voorzichtige stapjes richting de vis stapte en probeerde een van de gare vissen, zonder haar mond of snuit te branden, van de stok af te halen. Een zacht gepiep verliet haar keel toen ze er niet bij kon, zonder zichzelf te verwonden. Geërgerd en teleurgesteld had ze niet door dat ze per ongeluk haar kracht gebruikte. Water dampte boven het vuur, in kleine druppeltjes en waren zichtbaar zoals dauw op een blad. Toch ging het vuur hierdoor niet uit. Alleen de vissen kregen duidelijk druppeltjes water op hun schubben en glinsterden daardoor in het vuur. Haar blauwe ogen keken verward naar het schouwspel dat ze zelf veroorzaakte voordat ze snel naar de man toe beende en achter hem ging staan en voorzichtig met haar snuit in zijn schouder duwde. Haar vragende blik zou zelfs een blinde niet ontgaan. Tot nu toe was het haar nog niet echt opgevallen dat de man aan het spelen was op een instrument. Ze was te gefocust geweest op het voedsel dat zo heerlijk rook, dat ze haar oren en ogen niet echt had gebruikt. De rustige tokkelende muziek liet haar wat kalmeren waarna ze uit de buurt bleef van het vuur, bang dat er weer zo'n schouwspel zou ontstaan als ze dichterbij kwam.