The drop

’Waar ben ik?’ mijn ogen voelden zwaar en voelde loom. Ik probeerde te bewegen maar leek vastgebonden in een lege ruimte. Ik bewoog enkel mijn vingers en tuurde naar een donkere sterrenhemel. Het voelde alsof ik zweefde in een luchledig ruim, het was moeilijk te beschrijven hoe het voelde. Mijn ogen sloten zich om even te genieten van de rustgevende setting. Ineens schoot er een pijnlijke scheut door mijn schedel. Het leek te kraken, te vervormen en uit te rekken. Mijn neus en mond werden langer en spitser, vormde een stevige snuit van een wolf. Mijn achterhoofd werd ovaler en dat ging met de nodige krakende geluiden en pijnlijke prikkels en steken. Niet alleen mijn schedel bleef ongedeerd. Mijn ruggengraat werd een versterkte golving en mijn staartbeen werd weer een nuttige rol in mijn lichaam. Mijn heup kantelde zich negentig graden. De rustige sterrenhemel in deze ruimte werdt gevuld met akelige pijnlijke kreten.

Met een ruk schoot Mathias overeind. Zijn ogen verwijd en zijn gezicht bepareld met zweet. Hij hijgde zwaar om de spierpijn die hij had. Schichtig bestudeerde hij de omgeving die voor hem onbekend was. Hoe kwam hij hier, waar was hij? Het enige wat hij wist was zijn naam, leeftijd en geboortedatum. De banale dingetjes waren blijven hangen. Echter bleven namen van ouders en andere herinneringen erg vaag en niets meer dan een zwart gat. Moeizaam stond Mathias op zijn twee menselijke benen. Het was niet te bevatten wat hij zojuist gedroomd had. Hij spitste zijn gehoor op het moment dat hij iets hoorde kraken achter hem. Hij bevroor in zijn bewegingen. Klaar om in een snelle handeling om te draaien. ‘Aanvallen in de rug?’ mompelde hij tegen zichzelf.

[ open voor 1 persoon ]