☪ Never say Never ☪ (Leorina)

Het was niet zozeer lang geleden dat Great Omen gevangen was genomen. Strijd heerste al tijden tussen haar vaders kamp en die van haar oom. Haar oom, een machtig en wreed man was in staat geweest een val te zetten. Niet voor een dier, nee. Voor een mens. Zodra ze in de val was gelopen, was er geen ontkomen meer aan. Grote sterke blanke mannen grepen haar armen vast en draaiden die op haar rug. In het begin vocht ze nog tegen hen. Toch was er geen ontkomen meer aan, zes volwassen mannen. Blanke mannen, met spieren die zelfs onder hun kledij nog te zien waren. Dat was te veel voor een slank maar tevens sterk meisje. Een tiener die nog nooit de buitenwereld had verkend. Behalve wanneer haar vader haar uit jagen nam, samen met een paar andere jongeren. Ze woonden als nomaden, haar familie en zij. Natuurlijk was het een mooi bestaan, een natuurlijk bestaan. Afgelegen van de blanke mensen, die in de verhalen naar voren kwamen als echte monsters. Great Omen, de krachtige opvolger van de nomadenclan was gevangen genomen. Haar vader zou nu een van zijn neefjes moeten kiezen opvolger te worden. Sinds de lijn niet gebroken diende te worden. Een krachtige familielijn, waarin de sterkste, dapperste en vreedzaamste krijgers hun waren voorgegaan. Een enorme familie eer die hoog gehouden diende te worden. Dat Great Omen verdwenen was zou snel genoeg opgemerkt zijn. Toch was het te laat, veelte laat om het tij nog te keren. Niemand zou haar op tijd kunnen bereiken. Zeker niet nadat ze veranderd was. Haar herinneringen waren afgezwakt na de zoveelste verandering die de blanke mannen aan haar hadden aangebracht. Wat er gebeurde, en hoe het gebeurde was de tiener ontgaan. Het feit bleef dat alles veranderd was, en er nooit meer iets hetzelfde zou zijn.

Een witte wolf, met een paar rode aftekeningen in haar gezicht zette wankelende stappen richting het sompige water. Hier en daar zakten haar lenige poten weg in de zuigende modder. Als jong meisje had ze in haar nomadenclan al geleerd hoe ze de natuur diende te gebruiken. Hierdoor was ze zich vaag bewust dat ze moest stoppen met lopen. Nog een paar stappen en de zuigende kracht van de modder zou heftiger zijn. Ze keek naar haar bemodderde poten en zuchtte zachtjes. Ze had al een enorm terrein afgestruind, op zoek naar iets dat haar bekend voorkwam. Toch kon ze niets vinden, niets verscheen dat haar gerust kon stellen. Haar herinneringen van vroeger waren warrig, wazig en liepen door elkaar heen. Het was net een onmogelijke puzzel. Dan kwam het feit er ook nog eens bij dat ze een wolvin was. Een dunne, slanke en lenige wolvin. Dat mocht gezegd worden, haar witte staart liet ze gespannen tussen haar poten geklemd. Waar kwamen die vage geursporen vandaan, en misschien nog een betere vraag. Waar was ze! Great Omen had het geluk dat ze een sterk intuïtief vermogen had. Iets dat nu erg van pas kwam. Langzaam zette ze een pas achteruit, waardoor een soppend geluid te horen was. Ze kon nu beter rechtsomkeer maken. Het gebied werd hier gevaarlijker, en onbetrouwbaarder. Ze wist niet waar het gevaarlijkste deel van het moeras begon. Met een snelle draai keerde de wolvin zich om waarna ze het pad dat ze net gelopen had, weer in zich opnam. Ze kon beter terug naar vastere gronden. Met een zachte zucht, en wat gesnuif draafde ze richting de vastere bodem. Natuurlijk lag hier en daar nog wat modder op het gras, maar het was in ieder geval een vooruitgang op de plek waar ze zonet nog had gestaan. Verward kneep ze haar felblauwe ogen tot spleetjes. Geuren speelden met haar neus, en de wind blies door haar haren heen. Toch had ze het snijdende gevoel dat het niet zo hoorde te zijn. Helemaal ontspannen deed ze dan ook niet. Flitsende beelden van de prachtige blauwe hemel, de felle zon die op haar neerscheen. Ze wist niet dat ze toe mens was geweest, ze had immers altijd in de bossen geleefd. Nerveus tikte ze met een poot op de grond, de natte aarde voelende onder haar poten. Koud en ruw, een beetje korrelig maar ook weer plakkerig. Het was allemaal veelte veel. Zeker voor een tiener die net aan was gekomen. Haar belichaming van de witte wolf was dan ook nog jong, niet zoals een pup maar meer een wolf in tienerfase. Hierdoor was ze nog net niet helemaal uitgegroeid en leken haar ledematen soms iets te groot voor haar slanke lichaam. Die later als ze eenmaal volgroeid was, er stukken gespierder uit zou zien.

Het getjirp van een paar vogels in de verte, liet haar verstijven. Ze zette en zachte, evenwichtige sprint in. Terwijl ze zo nu en dan speels over een van de omgevallen boomstammen of lage struiken sprong. Ze had het gevoel dat ze vloog. Over de langzaam harder wordende grond. Met een tevreden huil, kondigde ze haar aankomst aan. Hierdoor joeg ze het prooi, dat zich in de buurt had gevestigd natuurlijk op. Niet dat er extreem veel landdieren waren die ze was tegen gekomen. Ze had alleen het geluid van hen gehoord. Zoals het getjirp van de vogeltjes, of de zware maar snelle pootstappen van een hert. Een enorm afgedwaald hert. Zodra ze zich wat rustiger voelen, liet ze haar witte lichaam neervallen en krulde ze zich op. Haar rode aftekeningen vielen weliswaar nog steeds op. Zolang ze van voren werd benaderd. Alleen haar gezicht had aftekeningen de rest van haar lichaam was spierwit. In afsteking tot sneeuw zou ze er waarschijnlijk ietwat beige uitzien. Haar heldere, sprekende blauwe ogen waren in tegenstelling tot die van haar menselijke vorm bijna doorzichtig. Vermoeid gaapte ze waarna ze haar ogen sloot. Een geheel veilig gevoel had ze nog niet, ze was nog alleen. Er was geen roedel om te vertrouwen. En diep vanbinnen zeiden haar instincten er een te vinden. In haar eentje zou overleven lastig zijn, misschien zelfs onmogelijk. Haar spieren ontspande ze terwijl haar zware, maar toch sierlijke kop van haar poten af gleed. Met een zachte grom legde ze die weer op haar poten. Slaperig en ontspannen. Haar kop viel weer de andere kant op, dit keer liet ze hem maar gewoon liggen. Langzaam begon ze te snurken, zachte diepe ademhalingen lieten haar flanken en borstkas oprijzen, elke keer als er lucht haar longen inkwam. Hierna daalde haar flanken en borstkas weer, in een rustig ritme.

Het was nacht toen Great Omen weer wakker werd. Haar blauwe ogen gleden langs de struiken en wantrouwend snoof ze waarna ze overeind sprong. Zonder het echt op te merken transformeerde ze door haar ongenoegen weer terug. Alsof haar lichaam dacht dat ze haar wolvenlichaam zat was. Lichte hazelnootkleurige ogen zaten midden in een smal en bruin getint gezicht. Haar halflange bruine haar ging verstopt onder haar muts. Haar kledij had vreselijk veel weg van die van nomaden stammen. Alleen dan in waarschijnlijk wat kouder weer. Alhoewel ze liep nu wel op blote voeten, takjes prikten in haar voetzolen terwijl ze haar weg vermoeid vervolgde. Als iemand haar nu zou tegenkomen en aanvallen was ze er geweest. Ze had rust nodig, en waarschijnlijk ook een goede maaltijd voordat ze in staat zou zijn goed te functioneren. Maar eenmaal bezig zou ze een sterk krijger blijken. Ze was gewend te vechten, ze was gewend in kleine groepen te leven. Ze was gewend om wild te zijn. Toch herinnerde ze zich heel weinig, en wat ze herinnerde was een warboel van kleuren en plaatjes. Praktisch gezien zorgde het ervoor dat ze veel weer opnieuw moest leren. Langzaam maar zeker kwam het meisje tot stilstand terwijl ze een waterbron zocht. Haar dorst lessen was misschien een beter idee, zeker als ze nog een lange weg te gaan had. Ze wist niet wat er op haar pad zou komen, dus kon ze ook beter voorbereid zijn. Hier en daar duwde ze takken van struiken weg, om zich veilig een weg te banen door het nog vochtige gebied. Uiteindelijk vond ze een redelijk droog plekje op het gras en ging ze zitten. In kleermakerszit bleef ze stilletjes op de grond zitten. Haar warrige gedachten onderdrukkend en genietend van de lichte zon.