Where am I, who am I and what am I?!

Soldier

De grond trilde, mensen schreeuwden naar elkaar en de stad waar de jonge witharige man zich bevond was grotendeels met de grond gelijk gemaakt. Op zijn hoofd was een groene helm bevestigd en in zijn handen lag een inmiddels leeg geweer. ''Dek mijn rug, ik moet herladen!'' schreeuwde hij naar de Soldaten achter zich. Met grote ogen en gezichten besmeurd met zweet, zand en bloed knikten ze, ieder een kant opkijkend van de straat waar ze zich in bevonden met hun pistolen gereed, schuilend achter een ding wat leek op een afgebroken staart van een vliegtuig. Ze zaten al dagen in deze situatie, zich van de ene kant naar de andere kant van de stad vechtend, slepend en kruipend met slechts korte rustperiodes wanneer het maar kon. Met trillende vingers drukte de jonge man wat resterende kogels in het magazijn van zijn geweer alvorens deze er weer aan te klikken. Direct werden ze weer beschoten, de kogels tegen hun beschutting afketsend. ''Hierin, snel!'' riep hij, een deur van een grotendeels ingestort gebouw in trappend. Maar de anderen waren te laat. Een granaat rolde voor de anderen hun voeten en ontplofte. Een tel later was er letterlijk niks meer van de soldaten over. Met veel kracht werd de overgebleven witharige soldaat de geopende deur in geblazen, een muur stortte in en alles werd zwart..

Het was stil.. Doodstil. Hoestend en happend naar lucht kroop de jonge man onder het puin vandaan, stukken beton opzij schuivend. Doffe stralen zonlicht braken door het grauwe wolkendek. Zijn hele lichaam deed zeer en voelde stijf aan, en hij vroeg zich af hoe lang hij onder het puin had gelegen. Zo nu en dan vloog er een helikopter over, maar verder was er geen ziel te bekennen tussen het puin. Tussen de rookpluimen door zag hij een paar vreemde grijze vliegende bus achtige objecten met zoeklichten aan de onderkant. Terwijl hij zich staand hield aan een soort ijzeren rek wierp hij een blik om zich heen. De stad lag er verbitterd en grauw bij. Was dit wat er van de wereld was geworden? Al jaren had hij geen bos meer gezien, veel dieren waren er niet meer en mensen voerden alleen maar oorlog tegen elkaar en hij moest in dienst van het leger. Velen gaven hun leven alleen maar omdat het moest, en er was geen doel en geen eind in zicht. Met veel moeite strompelde hij van een berg met schroot en liep richting een groot gebouw in de verte waar de grijze voertuigen geluidloos rond zweefden. Hij had nog nooit eerder zulke dingen gezien. Het leken wel transportschepen. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt, al moest hij wel voorzichtig zijn sinds hij nog niet wist of ze vijanden waren of niet. Toen hij de eerste straat in sloop richting het grote gebouw kwamen er een paar mensen voorbij. Het waren geen soldaten, maar ze droegen wel wapens. Plotseling voelde hij een arm om zijn keel sluiten, en er werd iets in zijn nek gestoken. Na nog even flink met zijn armen uit te hebben gehaald en iemand flink in het gezicht te hebben gemept werd alles wazig. Nogmaals deed hij een poging los te komen, maar zijn spieren werden slap. Het laatste wat hij zag waren een paar felle lampen.. De stemmen van zijn belagers vervaagden, en toen was het stil..

Where am I, who am I and what am I?! 624e2a9af8735b84a1f05731a3fcddef

Where am I, who am I and what am I?! 624e2a9af8735b84a1f05731a3fcddef

Gerommel, stemmen en een harige witte poot. Poot? De jonge 'man' lag in één van de vliegende voertuigen, maar hij herinnerde zich er niks van. Hij wist alleen dat hij een mens hoorde te zijn, hoe hij moest praten en eten en zo voorts. Het was allemaal vaag en zakte gelijk weer weg in zijn diepe sluimering.

Toen hij vervolgens wakker werd was hij als herboren. Zijn herinneringen waren compleet leeg en hij was dan ook in de war. Hij begaf zich bij een paar bomen in een rotsig gebied. Een stukje verderop waren ruïnes. Zonnestralen sijpelden door de gaten en gleuven, en hij kon zo niet bedenken of het ochtend of avond was. Toen hij zich opdrukte begon de wereld te draaien en zijn benen te trillen, en toen hij een boom wilde grijpen merkte hij dat zijn handen omwikkelt waren met touwen. Even naar adem snakkend bleef hij staan terwijl zweet over zijn voorhoofd sijpelde en gal in zijn keel omhoog kwam. Wat was hier aan de hand? Om hem heen waren geen sporen, alleen was de grond omgewoeld op de plek waar hij ontwaakte, een paar boomwortels waren zelfs zichtbaar en toen de jonge man slikte proefde hij bloed. Het was niet de zijne, en ergens vond hij het ook wel lekker. Nogmaals tuurde hij rond en liep in de richting van de ruïnes met zijn handen voor zich, zoekend naar een scherp object om zich aan zijn verhindering te ontdoen. Ook merkte hij blootsvoets te zijn, een oude donkergrijze spijkerbroek te dragen die iets te groot was en van de witte shirt die hij aan had was niet veel meer over. Toen de touwen nog niet los kwamen na een paar pogingen door ze over een steen te schuren begon hij er verwoed op te bijten, grommend, gefrustreerd. Welke grappenmaker had dit gedaan?

Soldier

we'll be higher than a blue flame

Met een frons stond hij op zijn veranda, turend door de bomen alsof hij daar iets wijzer van zou worden. Enkele minuten eerder waren twee mannen zijn huisje gepasseerd, sprekend over een onbekend gezicht dat gedesoriënteerd bij de ruïnes ronddwaalde. Nu was Cyril van mening dat mensen maar moesten doen en laten wat ze wilden en bemoeide hij zich het liefste het minste met anderen uit de roedel. Al helemaal als ze zich verontrustend gedroegen. Echter waren de ruïnes toch relatief dichtbij zijn hut en had hij weinig zin om, zodra de zon onder was en de schaduwen lang, een vreemde en wellicht gewelddadige man tegen te komen. Misschien moest Cyril, als de heldhaftige en dappere man die hij was, maar eens een kijkje nemen. Het minste wat hij kon doen was ervoor zorgen dat wie er dan ook onrust aan het veroorzaken was bij de ruïnes, in elk geval niet zijn kant op zou komen.

Vandaar dat hij enkele minuten later in zijn behendige wolvenlijf door het kleine bus dat zijn hut omringde stoof. Hij zou sneller zijn als wolf en het ruige terrein zou een kleiner obstakel zijn, gezien hij als wolf behendiger, kleiner en minder fragiel was. Daarnaast kon hij, mocht het nodig zijn, zichzelf beter beschermen (en ook veel harder wegrennen, maar dat zou hij natuurlijk nooit hardop toegeven).

Hij had de persoon naar wie hij waarschijnlijk zocht al snel gevonden. Hij droeg enkel een spijkerbroek en iets dat ooit een shirt was geweest en zat boos... ergens op te kauwen? Vanuit zijn gehurkte, goed verstopte positie in een dikke struik kon Cyril het niet goed zien. Wat hij wel kon zien, was dat de man zich niet goed voelde: Dikke druppels zweet lagen op zijn voorhoofd en liepen over zijn slapen terwijl hij bijna koortsachtig op iets tussen zijn polsen zat te bijten. Voorzichtig leunde Cyril wat dichterbij, waardoor hij nu kon zien dat het touw was. Was hij vastgebonden? Wie had dat gedaan? Nu meer nieuwsgierig dan op zijn hoede, besloot Cyril dat hij zichzelf op zich wel kon tonen. De man was vastgebonden, Cyril kon hem vast wel smeren of de ander overmeesteren mocht dat nodig zijn. Vandaar dat hij lenig uit zijn verstop plek tevoorschijn kwam. Hij deed enkele passen dichterbij in zijn dierlijke gedaante, intens gouden ogen strak op zijn gezelschap gericht, voordat hij terug veranderde naar zijn langere, menselijke vorm. Wat was het fijn dat zijn kleding gewoon mee terug kwam wanneer hij van gedaante switchte. "Lukt het?" vroeg hij. Hij verborg zijn voorzichtigheid onder een kleine grijns, hoewel hij er niet volledig in slaagde zijn stem onbezorgd te doen klinken. De "wie heeft dat gedaan?" en "wie ben jij?" klonken ook erg duidelijk door in zijn stem, terwijl de jongen ver buiten handbereik stil bleef staan.

( Heyooo ;w; )

Soldier

( Heujj~ ᵔᴥᵔ )

Ondanks dat zijn tanden nu wat scherper en puntig waren kwam hij niet door de touwen heen. Ze waren van goede kwaliteit en zaten meerdere keren om zijn polsen heen gewikkeld en vastgeknoopt. De vraag wie dit had gedaan spookte hem nog steeds door het hoofd, en de bloedsmaak in zijn mond had daar misschien wel mee te maken. Het was alsof hij na een avond stappen een complete black-out had gekregen en niets meer herinnerde de volgende ochtend van wat er was gebeurd, alleen wist hij nu werkelijk helemaal niet waar hij was of ook maar iets anders over zichzelf. Het maakte hem in de war, maar hij hield zijn hoofd koel en draaide niet door. Althans, nog niet. Zijn enige zorg was nu gewoon om los te komen en de omgeving te verkennen, wat misschien een antwoord zou geven op de vraag waar hij was, al had hij in zijn vorige leven jaren geen natuur gezien. Maar dat wist hij niet, hij wist niet eens waar hij vandaan kwam. Het was alsof hij een kind was die alles nog moest leren kennen, behalve de basis dingen. Op zijn huid kwamen al striemen van het getrek en gesjor, maar hij kreeg geen millimeter vrijheid. Met een zucht leunde hij tegen een muur, iets om zich heen kijkend terwijl de zon al wat naar de hemel was gekropen- het was dus ochtend.. Ineens hoorde hij een stem. Meteen stonden zijn ogen waakzaam en vond hij degene die tegen hem sprak, een eindje bij hem vandaan. Het was een donkerharige jongen en ook hij was vrij lang en stond daar maar wat te grijnzen, dit was toch best vernederend.. ''Nee..'' gromde de witharige jonge man bars als antwoord op de jongen zijn vraag of het lukte. Het frustreerde hem, en ook zijn maag begon al te zeuren om eten. Nogmaals begon hij met alle macht aan de touwen te trekken. Hij haatte het idee dat hij weerloos was en de ander hem misschien wel aan zou kunnen vallen, al leek het er niet op dat hij dat van plan was- althans, nog niet. Diep binnen in hem kwam wat meer woede opzetten. Opeens dreef een rookwolkje omhoog en begonnen de touwen een beetje te smeulen, zonder dat hij zichzelf verbrandde. De gefrustreerde uitdrukken op de jonge man zijn gezicht veranderde naar verbazing. Even bleef hij zo staan, uiteindelijk opnieuw op de touwen bijtend. Dit keer ging er 1 stukje los, maar dat was nog niet alles. ''Ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken..'' mompelde hij vervolgens, zijn trots aan de kant schuivend, hopend er maar het beste van te maken. ''Ik zal je niks doen.. Yeah, ik ben vastgebonden, dus het klinkt misschien mislijdend.. Maar ik weet niet waarom, hoe of wie het heeft gedaan'' ging hij verder, zichzelf stilletjes afvragend waar die rook vandaan kwam.

Soldier

we'll be higher than a blue flame

Er liepen veel 'onnatuurlijke' types rond in Rigor Mortis. Daarmee bedoelde hij types met onnatuurlijke ogen of haren, of vreemd geklede figuren. Mensen met hoorns en wolven met vleugels. Cyril was een, al zei hij het zelf, vrij gewoon persoon. Hoewel hij niet precies wist wat de definitie van 'gewoon' nou precies was, wist hij wel dat hij zichzelf zo kon noemen. Zwarte haren, blanke huid, geen extra ledematen of vreemde dierlijke gedaante. Enkel zijn gouden, oplettende ogen konden als apart gezien worden, maar niet perse onnatuurlijk. De man tegenover hem, vastgebonden en verward, was niet perse onnatuurlijk te noemen. Maar Cyril zou hem ook niet zonder twijfel bij de 'gewone mensen'-club kunnen zetten. Hij had witte haren; geen niet voorkomend fenomeen, maar voor iemand van zijn leeftijd wekte het vragen. Daarnaast reikten zijn haren tot voorbij zijn schouders, wat je op de gemiddelde man in de twintig niet zoveel zag. Cyril was niet het persoon om vooroordelen gebaseerd op uiterlijk te maken, maar tot nu toe was hij nooit mis geweest zich wat op zijn hoede te houden tegenover de 'vreemdere' exemplaren die dit gebied bewandelden.

De man gaf ruw antwoord op Cyril's vraag, iets wat de donkerharige shifter de ander niet kwalijk kon nemen. Gefrustreerd rukte hij aan de touwen, hoewel dat natuurlijk niks uithaalde. Cyril bleef zwijgend staan toekijken, totdat de touwen opeens begonnen te roken. Hé! De jongere man zette een stap vooruit toen hij dit vertoon van magie zag: Deze man hoorde bij Ignis. Binnen de roedel viel men elkaar (hopelijk) niet aan, dus was het veilig voor Cyril de ander te benaderen. Hoewel de langharige man er nou niet perse uitzag alsof hij hem niet in mootjes zou hakken en met een lichaam zoals de zijne kon hij dat vast met gemak. Toch, om een goed mede-roedellid te zijn, benaderde hij de ander voorzichtig, die uiteindelijk toch maar toegegeven had en hem om hulp gevraagd had. Zijn woorden vertelden Cyril dat hij inderdaad nieuw was. Zelf was hij in dit gebied geboren, maar hij had verhalen gehoord van mensen die hier plotseling wakker geworden waren zonder zich iets te kunnen herinneren. Cyril was blij dat het hem nooit overkomen was. "Aha," zei hij enkel als antwoord. Eenmaal bij de man, hurkte hij op zijn knieën. Zijn grijns was compleet verdwenen en enkel een fronsje en samengeperste lippen waren te zien op zijn gezicht. En zijn ogen, zijn ogen keken de ander scherp en voorzichtig aan, namen alles in zich op en konden binnen een seconde zien of de ander hem aan zou vallen. Spieren waren gespannen, klaar om weg te springen of te vluchten. Maar Cyril hield zich groot en reikte voorzichtig naar de ander. Niet aanvallend overkomen, niet aanvallend overkomen...

Hij greep het touw tussen zijn polsen stevig vast. Het al eerder gebrande touw was nog steeds warm, maar Cyril kon het hebben. Hij had wel eens warmer aangeraakt. Hij trok zijn blik even af van de man om naar de touwen te kijken, waarna hij zijn eigen magie activeerde en de touwen langzaam begonnen te roken. Opwarmen tot het verbrandde. Hij had een goede dag vandaag, waarschijnlijk zou het hem lukken. Of in elk geval zo dat de man de touwen vervolgens zelf los kon rukken. "Laat me raden, je weet ook niet hoe je hier terecht bent gekomen en wat je in je vorige, eh, laten we zeggen twintig jaar gedaan hebt?" vroeg Cyril hem toen, waarna hij hem zo vriendelijk mogelijk als hem lukte aankeek. Hij had zelf nog nooit iemand moeten 'introduceren', maar ach: First time for everything.

( Cyril de tourguide )

Soldier

De donkerharige jongen twijfelde, maar leek in te stemmen met de ander zijn verzoek en kwam langzaam dichterbij. De alertheid was in zijn houding af te lezen, maar dat was ook logisch. Alle vragen die in de witharige man op kwamen bleven binnensmonds, stond er zelf vrij ontspannen bij, en keek hij zwijgend toe hoe de ander ook de touwen probeerde weg te halen. Een frons vormde boven de oudere jonge man zijn waakzame ogen terwijl de ander hetzelfde begon te doen, maar met meer succes. Voor hem was het nog steeds een vreemde ondanks dat ze tot dezelfde roedel zouden behoren. De witharige jonge man wist er niks vanaf en wist dan ook niet wat er in de ander zijn hoofd om ging. Voor hem leek het dus vrij normaal om de touwen door te kunnen branden. Ondanks dat hij niet van vreemden hield en zelf ook erg wantrouwend was had hij geen plannen om deze jongen kwaad te doen, integendeel. Hij had vragen, en de ander leek ook te weten wat er was gebeurd, of in ieder geval, soort van. Er waren blijkbaar meer gevallen van geheugenverlies. De nog vastgebonden jonge man knikte langzaam, de jongen kalm aankijkend met zijn lichtblauwe ogen ''Dat.. Klopt. Ik heb geen idee hoe oud ik precies ben, en op de plek waar ik wakker werd was het een bende. Het leek wel of ik de boel heb om zitten spitten met klauwen..'' langzaam schudde hij zijn hoofd. Hij was heel erg in de war, en het was vreselijk om zijn eigen naam niet eens te weten. De eerste naam die dan ook in hem opkwam was Geiron. Geen idee waarom, maar hij besloot het aan te nemen. ''Je mag me Geiron noemen..'' zei hij toen en begon weer met zijn polsen te wurmen. Dit keer kreeg hij iets meer vrijheid. Hij sloot zijn ogen, spande al zijn spieren in zijn armen aan en gromde diep terwijl hij opnieuw druk uit oefende op de touwen. Dit keer knapten er een paar stukken door, die vervolgens op de grond vielen. De rest volgde toen hij even met zijn handen schudde, en hij was vrij. Vervolgens gaf hij de donkerharige jongen een dankbaar knikje terwijl hij om en om over zijn polsen wreef, waar de huid wat weg geschuurd en rood was. Geduldig wachtte hij af wat de jongen misschien nog meer te vertellen had over wat hij wist, zijn vragen voor zich houdend. Ook was hij nieuwsgierig naar de omgeving en of er meer mensen waren.

(aahw yeah. Je mag hem gewoon op sleeptouw nemen hoor Smile

Ik hoop dat je er wat mee kunt.

Soldier

we'll be higher than a blue flame

Ondanks alles dat er tot nu toe gebeurd was, of wat Cyril dacht dat er gebeurd was, keek de ander hem met een kalme blik aan. Hoewel Cyril zijn blik probeerde te beantwoorden met een even rustige gloed in zijn eigen ogen, lukte het de donkerharige jongen toch niet. Oplettendheid en alertheid zwemden door zijn ogen, samen met de ietwat onzekere frons die rimpeltjes in zijn jonge huid drukte. Toen de ander echter niks deed nu Cyril zo dichtbij was, liet hij zijn schouders wat ontspannen en kwamen de geamuseerde sprankels in zijn gouden ogen weer langzaam terug. Als de man nu niks deed, zou hij vast later ook niks doen. Cyril had erg veel vertrouwen in de mensheid, en zo, dus hij besloot ook dat ook voor deze man zijn glaasje halfvol was.

Terwijl Cyril het dikke touw nog steeds vasthield en de rook steeds dikker en meer werd, vertelde de ander hem dat hij eigenlijk geen idee had wie hij was en hoe hij hier gekomen was. Toen hij opmerkte dat het gebied om hem heen praktisch een ravage was toen hij bij kwam, keek Cyril wat verrast op. Hij had zo goed gekeken, zo goed opgelet... Hoe had hij deze rotzooi gemist? Hij had wel enkel naar de man gekeken, want de omgeving kende hij al. Waarschijnlijk kwam het daardoor dat hij de troep om hen heen over het hoofd gezien had. De jongen leunde echter onder de indruk naar achter, waarna hij lang en zacht floot. "Zo, Geiron, goed gedaan," mompelde hij gniffelend. De krassen op de bomen en in de zachte grond waren door klauwen gemaakt, maar Geiron wist dus niet dat het zíjn klauwen waren geweest. Hoe zou Cyril dit nou eens vertellen?

Hij liet het touw los toen het warm genoeg aanvoelde en keek zwijgend toe hoe Geiron zijn joekels van spieren aanspande en het smeulende touw wist te breken. De dikke stukken vielen op de grond, waarna de ander naar zijn polsen reikte om deze te masseren. Zelfs Cyril, die weer wat naar achter gestapt was toen zijn taak voorbij was, kon de striemen zien. Oei oei. Hij zou er even een zalfje op moeten smeren zodat het sneller zou helen. Cyril keek met een nadenkende frons —hij was er nog steeds niet helemaal uit hoe hij de situatie zou aanpakken— van de polsen naar Geiron's gezicht en toen hij daar een afwachtende blik zag, haalde Cyril zijn schouders op. Ach, hij kon het beste maar gewoon kort en krachtig zijn. "Kijk goed," zei hij, waarna hij iets van de ander af liep, zich omdraaide en in een sierlijke beweging in een wolf veranderde. Hij keek vervolgens met een onmisbare grijns en een de twinkel in zijn veel te gouden ogen om naar de ander, benieuwd naar hoe die zou reageren.

Vervolgens veranderde hij weer terug naar zijn menselijke gedaante. Enkel zijn haar zat wat wilder, maar verder was hij helemaal netjes en in tact. De jongen klopte voor het gebaar zijn handen aan elkaar af. "Tadaaah," sprak hij vervolgens geamuseerd, waarna hij zijn handen in zijn broekzakken liet glijden. Haha.

Soldier

Aan de buitenkant leek Geiron misschien kalm, maar hij voelde zich nog lang niet goed. Ook was het alsof er een soort van tweede aanwezigheid in hem schuilde. Het was niet duidelijk te beschrijven en hij kon het onder controle houden, maar het was sterk. Een soort van gekooid beest dat naar buiten wilde, maar alleen hij kon hem vrij laten. Het hield hem overeind, gaf hem meer kracht. Maar zijn benen trilden nog steeds en het was dat zijn maag leeg was, anders was hij weer over zijn nek gegaan. Kippenvel trok over zijn rug. Het was dan ook zo dat hij niet wist hoe lang hij daar had gelegen, hoe lang hij bewusteloos of in coma was geweest. Na de touwen los te hebben getrokken had hij niet veel kracht meer over, maar hij hield staande door opnieuw tegen de muur te leunen. Nee, hij wilde nog even volhouden. Misschien dat deze vreemdeling wist waar wat te eten was? Hij had trek in vlees, vers vlees.. Normaal zou hij het maar niks hebben gevonden, maar het leek nu normaal voor hem alles rauw te eten, zonder groente of poespas. De jongen die zichzelf nog niet had voorgesteld kreeg een afwachtende blik toegeworpen. Misschien kon deze ook meer vertellen wat de ravage betekende? Hijzelf kon het niet zijn geweest, de sporen.. Het waren klauwen geweest. En toch.. Nog geen seconde later zei de jongen goed te kijken. Geiron knikte langzaam, niet wetend wat hem stond te wachten. Nog een seconde later stond er in ineens een groot harig dier een stukje bij hem vandaan. De ogen van Geiron werden groter. Wát wás dát?! In zijn vorige leven had hij nog nooit een wolf gezien.. Alleen in plaatjes. Het duurde even tot Geiron weer in beweging kwam, langzaam zijn hoofd schudden en weer knipperend. Hij gleed naar de grond via de muur. Was dat echt gebeurd? Waarom liet de jongen hem dit zien? Was dit iets normaals? ''Wat was dat? Of beter gezegd, wie of wat ben jij?'' vroeg hij, langzaam en zacht sprekend. De jongens was intussen weer terug veranderd, alsof er niks gebeurd was. Had hij dit wel goed gezien? Was hij aan het hallucineren? Opnieuw brak zweet hem uit en boorden zijn vingertoppen zich in het zachte grond. ''Vertel me wat hier aan de hand is..'' mompelde hij vervolgens, zonder dat het misschien echt goed hoorbaar was. Kon hij ook wat de ander zojuist had gedaan? Was dat wat hij, soort van, in zijn bewustzijn voelde? Wie anders had de ravage aangericht? Vragen raasden als een wervelwind door zijn hoofd. Hij wilde weten waar hij was, wat hijzelf én de jongen was. Zijn vragen kon hij niet meer binnenhouden.

Soldier

we'll be higher than a blue flame

De helderblauwe ogen van de witharige man waren zo groot als schoteltjes toen Cyril zijn dierlijke vorm aangenomen had en hem grijnzend aankeek. Ha ha. Vervolgens gleed de man met zijn rug tegen de muur naar beneden, tot hij de grond raakte en daar hoofdschuddend bleef zitten. O-oh. Cyril veranderde weer terug, hoewel de grijns nog steeds op zijn gezicht stond. Hij liep weer op de ander af en ging enkele passen van hem af op zijn hurken zitten. Hij leunde relaxed met zijn onderarmen op zijn knieën, hoewel de grijns wel van zijn gezicht gevaagd was. De ander zou toch niet in shock gaan, toch? Cyril wist tot op zekere hoogte hoe hij EHBO moest doen: De avonturen die hij met zijn vader beleefd had waren verre van veilig, dus kennis van het fixen van fysieke en mentale wonden was hem al op jonge leeftijd aangeleerd. Niet dat hij nou een ware dokter was of iets dat ook maar in de richting kwam, maar hij scande de ander met zijn attentive ogen toch goed, klaar om in te grijpen als het mis ging.

Geiron, hoewel hij nog steeds verbijsterd leek te zijn, vroeg hem langzaam en met een zachte stem wie of wát hij was en eiste vervolgens mompelend (Cyril moest iets naar hem toe leunen om hem te kunnen verstaan) dat Cyril hem vertelde wat er hier aan de hand was. Oh, hoe ging hij dit doen? Hij haalde een diepe zucht en keek even naar de lucht, nadenkend over hoe hij dit aan ging pakken. "Ik ben Cyril. Ik ben mens en net als iedereen hier in Rigor Mortis kan ik in een wolf veranderen," vertelde hij hem. Hij wist niet of het gek was voor anderen, dit te horen krijgen. Cyril was hier geboren: Voor hem was het de normaalste zaak dat mensen in wolven veranderden en dat ze beschikten over gaven. "In Rigor Mortis, dat is dit gebied, zijn vier verschillende roedels of groepen. Deze groepen zijn verbonden met elementen: Vuur, water, aarde en lucht. Ignis, Aqua, Terra en Aer. Iedere roedel heeft beschikking over één element. Wij, leden van Ignis, kunnen vuur beheersen. Maar het is niks speciaals: Geen vuurballen of vulkaanuitbarstingen. Dat trucje met het touw was een voorbeeld," ging hij vervolgens verder. "Volg je het nog?" Hij wist dat het veel informatie was, dus besloot hij het in stukken te vertellen. Hoe Geiron hier terecht gekomen was en wat hij nu moest doen, zou hij voor straks bewaren.

Soldier

De wazigheid die voor zijn ogen was getrokken ging weer weg. Blijf bij, blijf bij.. even kneep Geiron zijn ogen dicht. Toen hij deze weer open deed keek de jongen naar de lucht en stelde zich voor. Rigor Mortis was dit dus. Hoe groot was het? Die vraag hield Geiron voor zich- hij zou daar vroeg of laat vast wel achter komen. Het belangrijkste wat hij te horen kreeg was dat ze dus de gaven hadden te shapeshiften in een wolf. Iedereen. Dus ook hijzelf, dat bewees te ravage ook wel. Maar hoe? Met de vraag op zijn tong luisterde hij verder, geduldig, al moest hij moeite doen zijn aandacht niet naar zijn zeurende maag af te laten dwalen. Nu hij even zat stopte het trillen van zijn ledematen ook. Toen de jongen, die zich eerder als Cyril had voorgesteld vroeg of hij het nog volgde knikte Geiron langzaam. Het was te bizar voor woorden, maar het was de waarheid. Hij had gezien hoe de touwen smeulden, hoe de kracht naar boven kwam als een natuurlijk roeping. Zou dat net zo gaan als hij in een wolf wilde veranderen? Ook zouden er roedels zijn, toch was Cyril hier de enige. Gelijk keek hij even om zich heen. Hier en daar waren wat sporen die niet van hen afkomstig waren, die hem niet eerder op waren gevallen. Maar tot zo ver hij zag waren ze hier nog alleen. Langzaam wist Geiron weer op zijn benen te gaan staan, die dit keer dan ook stand hielden. Maar er kwam veel informatie binnen en ondanks dat hij zijn hoofd koel hield ging er ineens een wereld voor hem open, alles wat onbekend voor hem was, wat niet normaal was, moest hij leren. ''Het is allemaal zo vreemd, al zal het voor jou wel heel normaal zijn.'' sprak Geiron met een wat vastere stem. Vervolgens scheurde hij een stukje van zijn al gehavende shirt af- ondanks dat het ook Herfst bleek te zijn had hij het niet echt koud. Met het doekje veegde hij wat zweet van zijn voorhoofd en uit zijn nek, die hij vervolgens in zijn broekzak propte. ''Roedels.. Hoe groot zijn deze, en waar is de rest?-'' hij was nog niet uitgesproken of zijn maag begon nu wat duidelijker te protesteren. Voor het eerst kwam er een scheve grijn op Geiron zijn gezicht. Ook voelde zijn mond droog aan. Misschien dat dit een teken was dat ze misschien zouden kunnen gaan eten.. Jagen misschien? Dat instinct kwam als iets natuurlijks bij Geiron naar boven: jagen op wild. Misschien dat ze dan intussen ook nog ergens konden stoppen om te drinken. Tenzij de ander iets te bieden had, al was Geiron nogal moeilijk met het aannemen van diensten of dingen van anderen zonder er iets voor terug te doen of te betalen. Ook vertrouwde hij de jongen nog niet helemaal, al was dit het eerste gezicht dat hij hier zag. En ook legde hij Geiron alles uit, en leek hem wel enigzins leek te vertrouwen, vooral omdat ze blijkbaar samen tot Ignis behoorden. Ook had de jongen hem al aan kunnen vallen toen Geiron vast gebonden was, en had dit niet gedaan. Dus voor zo ver ging Geiron er stilletjes mee akkoord deze jongen als een soort van gids te zien.

Soldier

we'll be higher than a blue flame

Met een oplettende blik bleef Cyril de ander in de gaten houden. Zowel omdat hij de ander nog steeds niet helemaal vertrouwde, als om gelijk in te kunnen grijpen mocht het mis gaan. Cyril had verhalen gehoord waarin mensen flauw vielen na het over zich heen krijgen van al het nieuws dat bij de "eerste ontmoeting". Hij kon zich er niks bij voorstellen, eigenlijk. Voor hem was alles doodgewoon. Rigor Mortis, zijn dierlijke gedaante, zijn magie... Hij had nooit de 'leegte' in zijn brein meegemaakt, hij kon zich zijn jeugd nog herinneren, alles was er. Blijkbaar was hij een van de weinigen.

Hij haalde zijn schouders nonchalant op toen Geiron opmerkte dat het voor hem allemaal bizar was, maar dat Cyril er wel gewend aan was. "Yeah, nogal," antwoordde hij, "ik ben hier geboren." Hij deed enkele stappen achteruit om wat ruimte tussen de twee te creëren. Geiron leek wat kalmer te zijn, hoewel Cyril kon zien dat hij veel vragen had. Nou, dan moest hij 't maar vragen. Cyril kon op het meeste wel antwoord geven, hoewel hij niet zo goed was met de hele roedelvragen, gezien hij weinig met de roedel deed. "Best groot. Iedereen die in Rigor Mortis woont, zit in een van de roedels en er zijn aardig wat mensen die hier wonen. De andere Ignis leden zijn... Niet hier? Het gebied is erg groot en leden zijn toegestaan het territoria van andere roedels te betreden. Ze kunnen overal zijn. Je zult vroeg of laat echter wel iemand anders tegenkomen," vertelde Cyril hem vervolgens als antwoord op zijn tweede vraag. Zo veel wist hij dan nog wel, gelukkig.

De luide grom die vervolgens te horen was, afkomstig van Geiron's maag, deed Cyril grijnzen. Ja, hij kon begrijpen dat hij honger had. Hoe lang was het geleden dat hij gegeten had? Geiron was niet de enige met vragen. Cyril wilde ook veel weten. Hij had geen idee hoe de ander zich nu voelde, was nog nooit in zijn situatie geweest. Hij kon zich niet voorstellen hoe het was om niks te kunnen herinneren van zijn jeugd... "Dus.. Herinner je je iets? Van... hiervoor?" Hij kon het niet laten, hij moest het vragen. Hij kon bijna niet geloven dat de ander echt niks meer van zijn verleden wist, hoewel Cyril wist dat het waar was. Dat was nou eenmaal zo...

OOC : Hij gaat zo voorstellen om te jagen hoor, no worries, hij's gewoon even nieuwsgierig ;w; En sorry voor mijn laatheid! Ik hoop dat je er wat met mijn post kan!

Soldier

~ No problem, je gaf al aan het druk te hebben. Ook ik had het super druk en ben/was ziek. Nu probeer ik wel weer actief te zijn ^^~

Nadat Cyril zei dat hij hier was geboren fronste Geiron even. Dan had die dus veel geluk gehad. Geiron bromde even, zich bedenkend dat hij niet de enige was die deze situatie heeft gehad, terug denkend aan Cyril zijn eerdere woorden. Misschien dat zijn familie of andere mensen die hem kenden uit zijn 'vorige' leven hem kwamen zoeken, al wist hij in zijn achterhoofd goed dat de kans klein was dat dit ook werkelijk gebeurde. Hoe hij dan aan zijn Ignis krachten kwam terwijl hij hier blijkbaar niet was geboren was voor hem vreemd. Terwijl hij zijn gedachten wat leger probeerde te maken luisterde hij hoe Cyril hem vertelde over de roedel. Ergens was Geiron best nieuwsgierig hoe anderen op een nieuw gezicht reageerden. Als ze net zoals Cyril waren was het geen probleem, maar iedereen was nou eenmaal anders en bereidde hij zich voor op het ergste. In zijn staat, terwijl hij zelf nog niet eens wist hoe hij in een wolf kon veranderen, kon hij niet veel tegen hen beginnen die dat wel konden. Daarom beantwoorde Geiron de vraag van Cyril ook rustig, terwijl hij binnenin zich de leegte voelde waar hij gefrustreerd van raakte en geen identiteit te hebben zoals Cyril. ''Nee, helemaal niks. Niet waar ik vandaan kom, hoe ik bij Ignis ben beland, mijn identiteit of familie..'' ietwat hopeloos haalde Geiron zijn handen op ''Maar je vertelde dus dat ik niet de enige ben die dit heeft gehad.. Misschien dat je me kunt vertellen hoe zij met de situatie om gingen?'' besloot hij uiteindelijk ook te vragen, want hij wist zich niet echt een houding te geven. Terwijl hij op een grote steen ging zitten in een poging de opkomende beverigheid weg te laten gaan meende hij even een wolf tussen een kleine opening in de bosjes door te zien schieten. Een paar oren en ogen kwamen vervolgens boven wat blaadjes omhoog, maar de gluurder besloot hen gelukkig wel met rust te laten. Het meest nieuwsgierige was Geiron misschien nog wel naar zijn wolven gedaante, en hoe hij überhaupt in één veranderde. Maar alles op zijn tijd..