Call it curiosity

Soldier

Allanque

Voorzichtig, maar toch met vlugge passen, zette ze haar voeten op de rotsen naast de waterval. Het ruizen en kolken van de wilde stroom naast haar namen elk ander geluid uit de omgeving weg. Ietsjes verderop was het punt waar het water pas echt naar beneden zou kletteren en aangezien ze daar nog niet eerder was geweest was dat haar doel voor vandaag. Allanque bevond zich niet al te vaak op ander territorium, hoewel ze geen moment twijfelde wanneer ze wel besloot dat ze daar iets te zoeken had. Na een tijdje gingen de bossen van Terra toch altijd weer een beetje vervelen. Bij de echte waterval aangekomen hield ze stil en liet haar blik over het meer glijden dat onder haar lag. Het was nooit slechts om het landschap dat ze plekken verkende, juist het idee van een vreemdeling tegen het lijf lopen sprak haar aan. Niet iedereen was altijd even vriendelijk, maar er was niets waar ze zich niet uit kon redden.

(Eerste post Mathias)

General

Met zijn neus gericht op de grond liep Mathias al snuffelend over het terrein van zijn roedel. Gewoon zijn gebruikelijke rondje op iets te eten, minstens iets anders dan het gebruikelijke vis. Zo af en toe kon hij een konijn vinden op geur, maar daarmee was het ook wel het meest haalbare de laatste tijd. Zijn bewegingen staakte op het moment dat zijn neus iets oppikte. Zijn ogen draaide zich fiers de richting in waar dat de geur vandaan kwam. Dit was geen hert, konijn of dergelijke. Het was wel degelijk de geur van een wolf en een onherkenbare. Met snelle handelingen vervolgende hij zijn pad richting de persoon en merkte dat de geur sterker was. Ze leek naar een weg te zoeken. Het ruisen van de waterval van Oakshade was al te horen en nu begon Mathias zich af te vragen of deze onbekende wolf daadwerkelijk een indringer was of gewoon echt levensmoe. Oakshade was geen veilige plek te noemen met zijn soms spiegelgladde stenen en zijn sterke stromingen. Mathias kende de weg hier inmiddels vrij aardig en stapte de heuvel op. Hij vernaderde gelijk in een mens toen hij de wolf zag en ging rustig zitten op de steen, omdat de wolf hem nog niet opgemerkt leek te hebben. ‘Doe je wel voorzichtig, vreemdeling?’ sprak hij grinnikend. ‘Als je er in valt is het niet zeker of je er namelijk uit komt zonder verwondingen,’ sprak hij daarna en kreeg een timide glimlach op zijn gezicht.

Soldier

Allanque

Op het moment dat er tegen haar werd gesproken draaide ze zich om in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Haar blik viel op een jongeman met wit haar, dat misschien nog een tintje lichter was dan het hare. Ondanks dat er een duidelijke Aqua geur rond hem hing was zijn reactie niet vijandig. Als reactie veranderde Allanque terug in haar menselijke vorm, aangezien ze het altijd prettiger vond om iemand als gelijke soort aan te spreken. Een lichte grijns vormde zich rond haar lippen. "Ik zal niet zo snel vallen, maar toch bedankt voor de waarschuwing," antwoordde ze op luchtige toon. Er was niks mis met een waarschuwing op zijn tijd, dat had ze wel gemerkt toen een blonde wolf bijna van de kliffen was gerend op Terra grondgebied. "Wat is je naam?" kwam er vervolgens uit. Allanque was altijd redelijk open over feitjes zoals namen, waardoor ze er totaal geen moeite mee had ernaar te vragen.

(Is Mathias in dit topic btw al general en is ie dat al een tijd? Want dan hou k daar verder rekening mee)

General

Mathias leunde rustig tegen de rots aan en bleef met zijn staf zitten terwijl hij naar de vrouwelijke wolf keek. Als wolf zelf wist je heel snel kleine detials te herkennen van het nadere geslacht van het dierlijke variant. ‘Dat zeiden de personen die voor je er in vielen ook,’ sprak hij met een grijns en grinnikte. ‘Helaas kunnen die het niet vertellen, want er is nog niemand ingevallen,’ sprak hij en duwde zich van de rots af en liep richting Allanque. Hij kwam dichterbij en liep langs haar heen. Genoeg om minstens een lucht te herkennen. Terra-lid, op het terrein van Aqua, hmmm.. Mathias keek naar de heftige stromende rivier en hoorde haar een vraag stellen. Soepeltjes draaide hij zich om en keek haar aan. ‘Duidelijk je eerste keer in het terrein of niet, aardling,’ sprak hij glimlachend. ‘Anders had je me vast wel een keer eerder gezien,’ sprak hij met gespreide handen alsof het zo klaar als een klontje was. ‘Mijn naam is Mathias,’ lichtte hij toe. ‘Mag ik van deze dame tevens de naam weten?’ Mathias keek haar met een kalme blik aan. ‘Wellicht is het niet geheel onbeleefd om aan je te vragen wat je doeleinden zijn om hier rond te dolen in het gebied van Aqua,’ sprak hij toen vriendelijk om duidelijk te krijgen dat hij graag meer van haar bezoekje wilde horen.

{Mathias is hierin al general ja, maar neem aan een weekje of zo. Niet zo gek lang dus Wink

}

Soldier

Allanque

Allanque sloeg haar armen over elkaar en luisterde naar wat de jongeman te zeggen had. Blijkbaar waren het meestal loze waarschuwingen hier, want hij beweerde dat er nog niemand naar beneden gestort was. De vreemdeling kwam dichterbij, maar ze veranderde haar houding niet. Zolang hij vriendelijk was had ze geen reden om gespannen te reageren. "Eerste keer over de grens? Nee. Al ben ik nog niet eerder zo ver geweest. Ik ken dan ook niet al te veel Aqua leden," zei ze. Toen hij haar zijn naam gaf schoot er iets van herkenning over haar gelaat. Niet dat ze hem persoonlijk kende, maar ze kon toch zweren dat ze die naam had horen vallen in dezelfde zin als 'nieuwe general van Aqua'. "Natuurlijk. Allanque is de naam, al zal die je vast geen belletje doen rinkelen want een speciale rang in de roedel heb ik niet," sprak ze rustig. Er verscheen een lichte glimlach rond haar lippen toen hij begon te vragen naar de reden dat ze hier was. Wolven eigen, altijd gebrand op dat territorium. "Een ontdekkingsreis. Ik kwam kijken hoe de waterval eruit zag, aangezien je vanuit Terra gebied slechts de rivier kunt zien," antwoordde ze op luchtige toon. Het was absoluut geen bedreiging dat ze hier rondhing en mocht hij het wel zo opvatten dan kon hij haar terugsturen. Terug gaan zou ze, maar beloven dat ze de volgende dag niet terug zou komen deed ze nooit.

General

Het was niet bepaald een loze waarschuwing, gezien het zeker geen prettige val was. Echter was de waarschuwing wel effectief geweest om om mogelijke problemen te voorkomen. Mathias keek haar aan en grinnikte. ‘Begrijpelijk dat je steeds je grenzen wilt verleggen,’ sprak hij kalmpjes. De vrede was nog steeds bewaard tussen alel roedels, er was geen oorlog. Voor nu dus ook geen dreiging met enkele gasten, vond Mathias. ‘Speciale rangen gaat het mij absoluut niet om, vanaf nu zal die naam wel een belletje doen gaan rinkelen,’ sprak hij glimlachend en knikte. Het was niet alleen wolfeigen, tevens was het zijn eigenschap als General. Hij wilde enkel weten wat haar reden van komst was. Tuurlijk zou ze niet zeggen dat het voor kwade bedoelingen was, maar daar kwam Mathias vroeger of later toch achter. Haar reactie klonk helder en alsof het zo klaar als een klontje was. Daarnaast had ze duidelijk en resoluut gesproken met een luchtige toon er in. Ze was hier inderdaad enkel verkenner aan het spelen. Mathias glimlachte vriendelijk. ‘Zolang je geen Aqualeden tot last bent en de natuur zijn ding laat doen, zie ik niet in waarom je geen kijkje mag nemen bij de waterval,’ sprak hij vriendelijk en glimlachte.