I'm not gonna die!

Voor zijn blauwe ogen vielen de roze bloesemblaadjes een voor een naar de grond. Sierlijk dwarrelde ze op de wind voor ze de grond eindigde. De bomen begonnen stuk voor stuk hun bloesem te verlaten. Een van de nadelen van de herfst. De kleuren van de bomen wisselde. De bloesembomen werden kaal, de andere bomen kregen rode, oranje en gele bladeren voor deze uiteindelijk ook de bomen verlieten. Zale hurkte neer aan de rand van het meer. Zijn hand liet hij door het water gaan en viste zo enkele roze blaadjes uit het blauwe geheel. Kort keek hij naar de doorweekte blaadjes voor hij zijn hand weer het water in liet glijden zodat de blaadjes los lieten en zich over het meer verspreidde. Zodra hij weer rechtop stond liet hij zijn ogen langs de gehele oever van het meer glijden. Een heel eind verderop leek iets te liggen. In een rustig pasje begon hij te lopen in de richting van het voorwerp. Hoe dichterbij hij kwam hoe groter het ding werd. Het nam langzamerhand steeds meer de vorm aan van een mens. En ja hoor, een jongen lag er op de grond. Het leek er niet op dat hij gewoon even was gaan liggen. Zale zette een sprintje in richting van het persoon dat op de grond lag. Het was een jongen en duidelijk nog jong. Zale had hem nog nooit eerder gezien maar hij zag er niet geweldig goed uit. Zodra hij bij de jongen aan kwam hurkte hij naast hem neer. Zijn hand zette hij op de schouder van de jongen en begon schudde hem licht op en neer. "Hey, gaat het?"

Langzaam werden de ogen van de jongen geopend. Het feit dat hij zo snel bij kwam had Zale wat opluchting gebracht. Daar hoefde hij zich in ieder geval geen zorgen meer over te maken. Nu kwam alleen nog dat hij zo waarschijnlijk alles over de wereld moest gaan uitleggen aan de jongen. Iedereen die hier 'geboren' werd op de manier van dat je ineens ergens wakker werd, was vrijwel al zijn herinneringen kwijt. Sommigen wisten letterlijk niets meer, anderen wisten nog een klein beetje. Zale had hem nog nooit gezien, nog leek het er op dat hij van een andere groep was. De witharige leek echter van hem te schrikken waardoor die binnen enkele secondes lag de jongen daarom ook in het water. Het was op zich wel een leuk gezicht, hij moest dan ook lichtelijk moeite doen om niet te gaan lachen. 'Niet echt, waar ben ik eigenlijk?!' Hoewel de eerste woorden van de zin wat hulpeloos klonken was de rest eerder op een geïrriteerde toon. 'Sorry, ik wilde niet boos klinken, maar ik weet echt niet waar ik ben...' Excuseerde de jongen zich waarna hij weg keek. Een poging tot opstaan werd duidelijk belemmerd door het gewicht van zijn doorweekte kleding. Zale liep naar de rand van het water en stak behulpzaam zijn hand uit. Het zou makkelijker gaan als hij hem omhoog kon trekken. "Welkom in het gebied van Aqua, ik ben Zale." Zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Je weet waarschijnlijk bijna niets meer, herinner je je naam?" Vervolgde de jongen met het lavendelkleurige haar op een rustige toon. Het was belangrijk om niet te druk te doen bij mensen die amper een idee hadden wat er allemaal aan de hand was.

Kort vernauwde Zale zijn ogen bij de actie van de jongen. Zoals verwacht deed hij niets en ging het waarschijnlijk gewoon om zelfverdediging. Zodra er wapens in het spel kwamen moest je echter altijd goed opletten, er lopen overal van die gekken rond die plotseling het idee krijgen dat het misschien wel een slim plan is om iemand aan te vallen. 'Wat bedoel je daarmee?!' Bij de woorden van de jongen trok Zale zijn wenkbrauw op. Bedoelde de jongen dat hij wel alles nog wist voor hij hier was beland? De kans was klein, hij had nog nooit van iemand gehoord waarbij dat wel was. 'Mijn naam is Syrax.' Stelde de jongen zich voor waarop hij bevestigend knikte. "Aangenaam Syrax," zei het met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Zale's ogen werden kort groter toen de jongen ineens ineen zakte. Er klonk een pijnlijke kreun maar de witharige bleef bij zinnen. Zale zei het inmiddels wel genoeg. "Je moet jezelf niet pushen, dat is alleen maar slecht de eerste dagen dat je hier bent." Begon hij waarna hij voor de jongen neerhurkte zodat hij ongeveer op ooghoogte kwam. "Iedereen die hier wakker word in dit gebied is vrijwel al zijn herinneringen kwijt. Dat is dus heel normaal, anderen, onder andere ik, weten niet eens hun eigen naam meer. Er zijn ook mensen die hier geboren worden op de natuurlijke wijze. Ik ga je even de basis uitleg geven trouwens, dus let goed op. Vragen kan je stellen als ik klaar ben met praten, okay? Er zijn vier groepen mensen in dit gebied, opgedeeld in de vier elementen. Vuur, Ignis. Aarde, Terra. Lucht, Aer. En water, Aqua. Jij bent in dit gebied wakker geworden dus jij behoord net zoals ik bij Aqua. Iedere groep heeft zo zijn eigen gebied, ook is er Central. Daar wonen alle groepen door elkaar en is dus ook neutraal gebied. Iedereen hier heeft een menselijke vorm en een wolf vorm. Daartussen kun je wisselen wanneer je wil. Dat was het zo ongeveer wel." Vertelde de jongen met het lavendelkleurige haar aan een stuk door. Hopelijk had hij niet te snel gepraat waardoor een deel niet was aangekomen, dat wilde hem namelijk ook nog wel eens gebeuren.

De witharige jongen was weer op gestaan maar zakte ergens tijdens Zale's gepraat weer door zijn knieën. De jongen schudde met zijn hoofd. De jongen met het lavendelkleurige haar wist al wel waarover het ging. Het wolven deel wilde veel mensen niet geloven, gewoon omdat het niet logisch was. Als je er een tijdje was, was het allemaal heel normaal. Je moest er dus gewoon eerst even aan wennen. 'Leuk sprookje, Ik mag dan nog jong zijn. Maar je hoeft me geen sprookjes te vertellen. Goed misschien leven er mensen op vier of vijf verschillende plekken, maar die onzin over in een wolf te kunnen veranderen... Ugh!!!' De jongen zakte nogmaals ineen, hij eindigde languit op de grond. Zale zuchtte, dit ging op deze manier echt niet opschieten dus moest hij wat bedenken. De jongen moest zijn rust houden maar hij moest hem ook naar het kamp brengen. Ook zou hem even moeten uitleggen dat het wolven vorm deel geen sprookje was, dat was voor hem alleen makkelijker gezegd dan gedaan. "Luister, jij moet mee naar het kamp voor rust maar ik ga jou niet laten lopen. Dus ik ga je dragen, hopelijk heb je daar geen problemen mee?" Het was altijd slim om het eerst even te zeggen voor je iemand op je rug tilde. Sommige mensen wilde het niet, anderen hadden er een hekel aan. "En het is niet een of ander sprookje, het is de waarheid. Hoe onlogisch het ook mag klinken. Ik kan het je niet voordoen maar iemand in het kamp wel." Vertelde Zale vervolgens tegen de witharige jongen. Als hij nu maar gewoon zou meewerken zou het Zale een hoop moeite schelen.

Zale had er geluk mee dat de witharige jongen met hem mee wilde werken. Daardoor zat hij binnen enkele secondes op zijn rug. Een geluk was dat hij nog jong was en dus niet zo heel zwaar om te dragen. Ook was het kamp niet zo vreselijk ver weg en zouden ze er binnen enkele minuten waarschijnlijk wel aankomen. 'Bull... shit....' Kwam er nog van de jongen die duidelijk uitgeput was en zich al wel wat had gepusht. Er waren meer mensen die vrijwel niets meer konden uit vermoeidheid zodra ze aankwamen. Anderen leken dan weer top fit te zijn. Maar hoe ze überhaupt zomaar hier terecht kwamen bleef natuurlijk de grote vraag. Licht schudde hij met zijn hoofd, het was best normaal om het niet te geloven als je het nog niet had gezien. "Zodra we in het kamp zijn zal iemand het je wel laten zien. Ik kán het je namelijk niet laten zien." Gaf de jongen met het lavendelkleurige haar bloed eerlijk toe. Hij kon niet in zijn wolvenvorm veranderen, of nouja, hij kon het wel maar wilde het liever nooit meer doen.