Just a drop of water

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Geërgerd zuchtte de witharige terwijl haar ogen over de groep jongen gleden. Tijdens de training hadden ze hun eigen plan getrokken zodra het begon te regenen. Het was niet eens dat ze veel last hadden van de regel, ze moesten uiteindelijk toch alleen maar rennen. Ja de regen was behoorlijk hard, dat was echter geen reden om te stoppen. Het duurde niet lang voor Shay zich met een ruk omdraaide en even met haar vuist tegen de muur sloeg voor ze zich er tegen liet zakken. Ze sloot haar ogen en kantelde haar hoofd lichtelijk achterover tegen de grotwand. Er verscheen een lichte frons op haar gezicht toen ze een paar van de jongeren hoorde lachen. Het leek er op of sommige het hele idee van een training niet begrepen. Bij het horen van nog meer gelach klauwde ze kort met haar vingers over de grotvloer om te proberen haar irritatie los te laten. "Zo was ik toch ook niet een paar jaar geleden," zei ze half mompelend met een duidelijk geïrriteerde stem. Zo was ze niet, en zo mocht ze niet eens zijn ook. De manier waarop zij was getraind was heel anders, en dat vond ze best fijn. Het was zwaar maar het had tenminste een fatsoenlijk resultaat.

Eerste post voor Inej

General

Regen stroomde via haar vacht naar beneden op de grond. Vandaag had ze een trainingsdag gepland voor de soldiers, het is dat zij met de middag patrouille mee ging, anders had zij er ook tussen gerend. Het gevoel dat je spieren zich moesten aanspannen en het doorzetten vond Inej altijd wel fijn. Inej snoof de lucht en volgde de groep jongeren die moesten rennen, als ze nog steeds aan het rennen waren zou ze hun vertellen dat ze naar huis mochten maar tot haar teleurstelling leidde de geurspoor naar de Glassbell. Toen ze daar eenmaal aankwam nam ze haar mensen vorm aan en liep boos naar binnen, een paar jongeren waren aan het lachen en een boze grom verliet haar keel 'Wat is dit? Sinds wanneer zijn de strijders van Ignis bang voor water?! Naar buiten allemaal! We zullen doorgaan tot jullie spieren het begeven en je kameraden je naar huis moeten slepen!' Haar stem klonk streng en ze zag meteen hoe een paar oudere soldiers meteen hun rug rechten en naar buiten jogden, de andere volgde ze met veel tegenzin. Inej bleef binnen staan zodat ze zeker wist dat iedereen buiten was. haar blik werd wat zachter toen ze Shay zag 'Hallo Shay.' zei ze rustig.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Bij het horen van een luide grom opende de witharige een van haar ogen. Een wolf stond bij de ingang van de grot, een bekende wolf. Misschien zou het toch nog goed komen met de training. 'Wat is dit? Sinds wanneer zijn de strijders van Ignis bang voor water?! Naar buiten allemaal! We zullen doorgaan tot jullie spieren het begeven en je kameraden je naar huis moeten slepen!' Echode de stem van Inej door de grot. De wat oudere soldiers reageerde vrijwel meteen en jogde naar buiten. De jongere soldiers volgde met duidelijke tegenzin de rest de regen in. Shay opende haar andere oog en stond op om ook weer verder te gaan met de training. 'Hallo Shay.' Begroette Inej haar echter toen ze op het punt stond om ook de regen in te trekken. "Hallo Inej," begroette Shay haar met een klein beleeft knikje. Ze kende Inej al een lange tijd, ook voor ze leader werd. Dat nam echter niet weg dat ze respect moest tonen tegen de gene die Ignis leidde. "Dankje voor het tot orde roepen van de Soldiers. Een aantal had schijnbaar besloten om hier heen te rennen zodra het begon te regenen en de rest was hun gevolgd." Verklaarde ze het gebeuren op een rustige toon.

General

Inej was gewoon een open persoon die toen ze jong was met iedereen overweg kon dus was het ook geen verrassing dat ze Shay goed kende, hoewel Shay maar een jaar jonger was hadden ze vaak samen getraind dus dat ze plotseling zo formeel deed liet een koude rilling over Inej's hart gaan. "Hallo Inej," Inej glimlachte licht en keek toe hoe de groep, vooral de achterste stuk, in een slakkengang begonnen te joggen. "Dankje voor het tot orde roepen van de Soldiers. Een aantal had schijnbaar besloten om hier heen te rennen zodra het begon te regenen en de rest was hun gevolgd." Inej maakte een wegwerp gebaar en glimlachte 'De jongeren weten nog niet wat het is om echt te werken, ik hoop ook dat de trainer binnenkort snel hersteld van zijn griep zodat hij hun kan aanpakken zoals wij vroeger werden aangepakt.' Inej glimlachte terwijl ze de zware dagen herinnerde 'help je mee om de snelheid van deze kudde schapen te verhogen?' een speels twinkel kwam in haar ogen voordat ze haar wolven vorm weer aannam en achter de jongeren die gewoon in hun mensen vorm moesten rennen aanrende en naast hun hielen hapte zodat ze sneller gingen rennen.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

De brunette keek kort naar de groep soldiers die onderweg naar buiten waren. 'De jongeren weten nog niet wat het is om echt te werken, ik hoop ook dat de trainer binnenkort snel hersteld van zijn griep zodat hij hun kan aanpakken zoals wij vroeger werden aangepakt.' Shay knikte instemmend op Inej's woorden. Zelf had ze ook wel zin in wat hardere trainingen dan die ze nu hadden. 'Help je mee om de snelheid van deze kudde schapen te verhogen?' De witharige hield haar hoofd even schuin op Inej's woorden. Ze had eigenlijk niet echt een idee wat ze daar mee bedoelde. Zodra de brunette echter veranderde in een wolf begreep Shay haar bedoeling. "Oh zo dus." Vrijwel meteen veranderde ze zelf ook in een wolf. Ze schudde wat stof uit haar witte vacht voor ze afzette en achter de groep aan begon te rennen. Ze rende naast een van de jongeren die daarnet nog had staan lachen en liet een donkere grom horen gevolgd door een luide blaf. De jongen zette zijn tempo iets bij, net als de groep die bij hem in de buurt liep.

General

Haar vacht was doorweekt maar haar lichaam was warm van al het rennen. Soms rende de general voorop om te kijken hoe ze het daar deden en bleef even staan om te kijken hoe iedereen zich bewoog. Dit was juist de vermoeiende gedeelde. Elke keer stoppen liet haar uit het ritme komen. Met haar lichtte ogen keek de wolvin naar de rennende mensen. Toen ze zag hoe een jongen zich probeerde te mengen en langzaam steeds langzamer ging rennen. Inej zette zich af en rende rustig naar de plek waar de jongen zo zou komen met zijn sloom zijn, gelukkig was ze best wel stil en het regen en het gestamp hielp om niet gemerkt te worden. Toen hij naar achter ging kwam uit haar mond een boze grom/blaf te voorschijn en ze hapte naar zijn hiel, de jongen sprong van de schrik iets om. hoog en versnelde gauw zijn tempo. Kwispelend hield ze zich in om weer achteraan de rij te komen. Inej wierp een blik naar Shay en blafte: 'Nog een paar kilometer, hou je het vol daar?'

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Achter de groep aan rennen in wolven vorm was eigenlijk net zo veel een training als het rennen zelf. Het was ook nog eens veel vermakelijker dan het eindeloze rennen in een vast tempo. 'Nog een paar kilometer, hou je het vol daar?' Een grijns verscheen op de witte wolvenkop. "Dit is niets, gaat het met jou nog goed?" Reageerde ze op Inej. Als wolf leek de afstand stukke korter. Dat kwam misschien ook doordat het nu eens wat anders was, dat de tijd dan sneller ging. Wat het dan ook mocht zijn, ze zou de taak die ze had gekregen goed uitvoeren. Elke keer als er een paar zachter begonnen te lopen zat de witte wolf hun op de hielen. Enkele keren was ze richting de voorkant van de groep gerend om te zien of het daar nog goed ging. Eenmaal aangekomen bij het einde zakte enkelen door hun knieën terwijl andere zwaar stonden te hijgen. Er waren maar een paar soldiers die nog een stukje rond liepen. De wolvin liet haar voorpoten wat naar voren schuiven om zich uit te rekken. Binnen enkele secondes was ze weer terug veranderd in haar menselijke vorm. "Als je niet uit gaat lopen, kom je morgen niet vooruit door de spierpijn." Zei ze tegen een groepje hijgende soldiers. Zelf begon ze ook een beetje rondjes te lopen rondom de mensen die nog stil stonden.

General

Het was fijn weer te werken, het deed haar goed om mensen te corrigeren. "Dit is niets, gaat het met jou nog goed?" Inej blafte instemmend en bleef zo nu en dan uithalen naar mensen die te sloom waren. Ze genoot hiervan, ze was dan ook wel meer een wolf dan een mens in haar hart. Je zou haar ook vaker tegenkomen in een wolven vorm dan als mens. Het duurde niet lang voor ze weer terug waren en sommige op hun knieën vielen. Lachend keek Inej naar hun voor ze terug veranderde en rond liep, bij sommige die op de grond lagen uit te hijgen legde ze haar hand op hun rug 'Kom, sta op en loop het uit, met je armen omhoog.' zei ze rustig tegen hun en keek toe hoe iedereen begon te lopen. Toen dat gedaan was liep ze naar Shay die haar had geholpen en legde haar hand heel even op haar schouder 'Hé zin om wat te drinken bij mij thuis?' vroeg ze vriendelijk. Sinds ze generaal was had ze ook een huis ingenomen die centraal stond waar ook een vergader ruimte was maar zo nu en dan voelde het daar erg eenzaam en gezelschap was altijd welkom.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Shay stak haar beide handen boven haar hoofd uit en vlocht haar vingers in elkaar. Door haar handen wat naar achter te duwen kwam haar rug hol te staan en kraakte er enkele botten. Dat hielp vaak als je je stijf voelde in je rug. Waarschijnlijk kwam de stijfheid door het lange rennen als wolf. Bij het plotselinge voelen van een hand op haar schouder draaide de witharige zich instinctief met een ruk om. Bij het zien van Inej's gezicht werden haar spieren weer wat soepeler. 'Hé zin om wat te drinken bij mij thuis?' Vroeg de brunette haar. Voor enkele secondes dacht Shay na over het aanbod. Ze was niet echt een heel sociaal ingesteld en was ook niet het type om lange gesprekken mee te hebben. Toch leek het haar een goede 'oefening' om wat meer met mensen te gaan praten. Dat kon uiteindelijk toch ook belangrijk zijn. Inej kende ze al lang dus was een prima begin. Als antwoord knikte ze enkel een keer rustig. Als ze het zich goed herrinnerde had Inej haar huis nu in Central sinds ze General was geworden.

General

Toen ze knikte glimlachte Inej, het zou geen ramp zijn geweest als ze nee had gezegd. Met een rustige tred begon de jonge wolvin te lopen. 'Hoe is je leven Shay? Kun je het uithouden met het nieuwe lui? Nog geen leden vermist.' Inej glimlachte naar Shay, ze wist nog uit hun kindertijd dat Shay altijd wle een serieus persoon was vergeleken met haar, het is niet zo dat zij niet serieus is maar soms heeft Inej de neiging om gewoon dingen te negeren en doen was ze leuk vind. Toen ze bij haar huis aankwamen opende Inej het met een sleutel en gooide de deur open 'Welkom tot mijn kleine grot.' Hier en daar lagen nog wat onuitgepakte dozen nouja best wel veel onuitgepakte dozen. 'Sorry voor de rommel, opruimen is niet mijn ding.' zei ze kalmpjes voor ze zich omdraaide en naar Shay keek 'Wil je drinken? Er is water beschikbaar.' Een grijns verscheen op haar gezicht.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

De witte wolven vacht verscheen weer voor ze achter Inej aan begon te lopen. 'Hoe is je leven Shay? Kun je het uithouden met het nieuwe lui? Nog geen leden vermist.' Vroeg de bruine wolvin haar onderweg. "Voor het een moet harder gewerkt worden dan voor het ander, zo ver gaat alles nog goed." Antwoordde de witte wolf op een rustige toon. Na een klein stukje gelopen te hebben kwamen ze aan in central en uiteindelijk ook bij Inej's huis. 'Welkom tot mijn kleine grot.' Zei Inej zodra ze de deur van haar huis had geopend. Bij het binnentreden moest ze oppassen om niet over een van de dozen bij de deur te struikelen. Het was wel duidelijk dat Inej niet echt het type was om alles netjes op te ruimen. 'Sorry voor de rommel, opruimen is niet mijn ding.' Haar woorden bevestigde Shay's vermoeden. 'Wil je drinken? Er is water beschikbaar.' Werd haar gevraagd. "Alsjeblieft," antwoordde de witharige met een klein glimlachje. Ze kon zich nooit echt op haar gemak voelen in het huis van een ander, dat werd haar inmiddels ook steeds duidelijker.

General

"Voor het een moet harder gewerkt worden dan voor het ander, zo ver gaat alles nog goed." Inej knikte, ze had gehoopt dat ze met haar grapje de sfeer iets kon verlichten maar nee dus. Toen ze bij haar thuis aankwamen vroeg ze aan Shay of ze wat wou drinken. 'Loop maar door, pas op bij mijn kleine woonkamer ik ben nog lang niet klaar met het uitpakken van mijn spul.' Zei ze tegen Shay met een glimlach voor ze de "keuken" in verdween, een keuken kon je het niet echt noemen, het was een klein ding met paar glazen, wasbak en een plek waar je dingen kon opbergen. Inej opende één van de laadjes en keek er in e ntot haar verbazing zag ze een fles rum staan. Een grijns kwam op haar gezicht en ze liep naar de woonkamer er mee en 'Ik heb ook wat sterkers gevonden! Zin er in?' haar glimlach was breed en wachtte af op haar antwoord.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

'Loop maar door, pas op bij mijn kleine woonkamer ik ben nog lang niet klaar met het uitpakken van mijn spul.' Zei Inej tegen haar, zelf verdween de brunette een andere kamer in. Binnen een paar stappen had ze de woonkamer bereikt. Even keek ze in het rond, zoals er al was gezegd stonden er nog allerlei spullen verpakt in dozen. Ze zou nog op het punt staan om het te gaan opruimen, al leek het niet het geschikte moment om dat te gaan doen. 'Ik heb ook wat sterkers gevonden! Zin er in?' De woorden deden Shay opkijken om Inej met een fles drank te zien staan. Oh. "Ehm, ik drink niet. Sorry," antwoordde ze met een verontschuldigende glimlach op haar gezicht. Al op een jonge leeftijd had ze zich voor genomen om geen alcohol te drinken. Al die jaren had ze dat volgehouden, ook toen iedereen van haar leeftijd begon te drinken. Ze was dan ook niet van plan om dat nu wel te gaan doen.

General

"Ehm, ik drink niet. Sorry," antwoordde ze met een verontschuldigende glimlach op haar gezicht. Inej glimlachte 'maakt niet uit hoor, goed bezig.' Inej zette de fles toch op een kleine tafeltje en liep terug om wat water te halen met borrel nootjes. Toen ze terug kwam zette ze het op tafel en maakte voor zichzelf wat plek vrij door middel van de dozen in een hoekje te gooien 'Echt ik heb geen idee wat er allemaal in de dozen zit, ik kan mij niet eens herinneren dat ik zoveel spullen had.' zei ze brommend voor dat ze neerplofte en naar Shay keek 'Doe niet zo netjes en zo formeel alsjeblieft, ik wordt er zo moe van.' Zei Inej met een zucht, ja natuurlijk moest de roedel zich goed gedragen en weten dat zij de general was maar voor nu, nu in haar huis wou ze gewoon een 19 jarig meisje zijn die gewoon met een vriendin om de bank zat.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Tot haar opluchting reageerde Inej met een glimlach. 'Maakt niet uit hoor, goed bezig.' Shay reageerde terug met een kleine glimlach. De fles drank werd op tafel gezet en Inej keerde terug richting de andere kamer om enkele secondes later terug met een glas water. Een paar dozen werden opzij gegooid zodat de brunette kon gaan zitten. Zou ze weten of er iets breekbaars in zat of niet? 'Echt ik heb geen idee wat er allemaal in de dozen zit, ik kan mij niet eens herinneren dat ik zoveel spullen had.' Shay grinnikte lichtjes bij het gebrom van Inej. 'Doe niet zo netjes en zo formeel alsjeblieft, ik wordt er zo moe van.' Oh. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, het ging simpelweg behoorlijk tegen haar natuur in. "Ik kan het minder formele proberen maar dat nette is gewoon hoe ik ben. Veel zal ik daar niet aan kunnen doen al zal ik het wel proberen." Zei ze met een wat moeilijke blik in haar ogen. Gedrag aanpassen was nou niet bepaald iets waar ze goed in was. Je kon haar ook niet zeggen om zomaar ineens open en sociaal te gaan doen, zo zat ze nou eenmaal niet in elkaar.

General

"Ik kan het minder formele proberen maar dat nette is gewoon hoe ik ben. Veel zal ik daar niet aan kunnen doen al zal ik het wel proberen." Zei ze met een wat moeilijke blik in haar ogen. Inej sloot haar ogen en leunde achterover 'Ik weet het, ik weet het maar hé das al meer dan genoeg.' Natuurlijk begreep ze hoe moeilijk het was om je aan te passen, er was ook een reden waarom zij gewoon weg niet onderdanig kon doen en als dat zou gebeuren zou het echt een wereldwonder zijn. Uiteindelijk opende Inej haar ogen en die gingen naar het raam 'Weetje soms heb ik het gevoel dat wij bekeken worden.' haar stem was kalm en ze bleef uit het raam kijken, het was niet voor de eerste keer dat ze een gevoel had dat ze niet alleen was, misschien was het gewoon haar verbeelding.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

Bij het zien van Inej die haar ogen sloot en tegen de rugleuning achteroverleunde beet de witharige haar tanden stevig op elkaar. Had ze iets verkeerds gezegd? Vond ze het goed op die manier? 'Ik weet het, ik weet het maar hé das al meer dan genoeg.' Een klein glimlachje verscheen op Shay's gezicht bij dat antwoord. 'Weetje soms heb ik het gevoel dat wij bekeken worden.' Bij Inej's woorden volgde de witharige haar blik die richting het raam ging. Shay liet een lichte zucht klinken. "Jij dus ook al. Een aantal soldaten in de groep heb ik er ook over horen praten, al was er een bij die dat altijd zegt. Zelf heb ik het ook al enkele keren gehad." Antwoordde het meisje op een even rustige toon. Iets of iemand leek rond te snuffelen in de shaduwen van Ignis. Iets wat Shay totaal niet beviel.

General

Shay liet een lichte zucht klinken. "Jij dus ook al. Een aantal soldaten in de groep heb ik er ook over horen praten, al was er een bij die dat altijd zegt. Zelf heb ik het ook al enkele keren gehad." Antwoordde het meisje op een even rustige toon. Inej opende haar ogen en keek haar ernstig aan 'Apart, misschien moeten we eens wat meer patrouilleren, ik vertrouw dit niet.' Haar toon was kalm en ze pakte haar glas water en dronk het leeg. 'Zin om vannacht te jagen? Ik weet niet hoe moe je bent?' nu ze dit gehoord heeft kon Inej ook niet meer stil zitten, ze moest bewegen, haar territorium patrouilleren.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

De ernstige blik in de ogen van Inej deed Shay wat rechter op gaan zitten. Met haar altijd serieuze blik in de ogen keek ze terug terwijl ze licht knikte uit bevestiging. 'Apart, misschien moeten we eens wat meer patrouilleren, ik vertrouw dit niet.' De witharige liet een instemmend geluidje horen terwijl haar blik nogmaals kort richting het raam ging. 'Zin om vannacht te jagen? Ik weet niet hoe moe je bent?' Vroeg Inej zodra ze weer haar richting op keek. Wat dat betrof leken de twee dan weer wel op elkaar. Op momenten als die konden ze simpelweg niet stil zitten. Ze moesten iets doen. "Goed plan, en is dat een serieuze vraag?" Antwoordde Shay toch als een soort van grapje. Het maakte haar niet zo veel uit hoe het aan kwam, ze probeerde het tenminste. Het was wel een aardige tijd geleden dat ze met meerdere personen had gejaagd. Normaal gesproken ging ze er in haar eentje op uit. Samen jagen was dan toch ergens ook weer een goede oefening.

General

"Goed plan, en is dat een serieuze vraag?" Antwoordde Shay toch als een soort van grapje. een glimlach sierde Inej's gezicht toen ze dat hoorde en ze knikte naar Shay, dit zou voor hun allebei goed zijn om samen te jagen. De jonge dame stond op en liep naar de voordeur 'Laat maar alles staan, het wordt tijd om onze bossen onveilig te maken.' een grijns sierde haar gezicht en met haar handen trommelde ze even tegen haar bovenbenen. Plotseling had ze super veel energie, ze moest bewegen, weten dat de Ignis territorium veilig was. Vroeger werden haar verhalen verteld van oorlogen die de roedels voerde, Inej had nooit begrepen hoe de generals veilig op afstand bleven, hoe ze hun leden aan risico's blootstelde en zelf veilig waren. Inej liep gaw nar buiten en sloot de deur achterhun voor ze haar wolven vorm aannam en vragend naar shay keek 'Nog voorkeur?' vroeg ze met haar lichaamstaal.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

De glimlach die op Inej's gezicht verscheen liet Shay merken dat haar 'grapje' goed was gevallen. Dan was dat in ieder geval tenminste wel gelukt. Tot haar verbazing stond de brunette vrijwel meteen op en liep in de richting van de deur. 'Laat maar alles staan, het wordt tijd om onze bossen onveilig te maken.' Er verscheen een klein glimlachje op Shay's gezicht terwijl ze knikte. Binnen enkele secondes stond ze bij Inej die op haar benen trommelde. De energie spatte duidelijk van het meisje af. De ander ging voorop naar buiten en sloot de deur zodra Shay zelf ook buiten stond. De tijd om te knipperen leek ze niet eens genomen te hebben gezien er vrijwel direct een wolf voor haar neus stond. Shay volgde het voorbeeld en veranderde zelf ook in haar wolvenvorm. 'Nog voorkeur?' Vroeg Inej haar. De witte wolf schudde enkel haar kop als antwoord voor ze zich even uitrekte en met een voorpoot door de grond ging. Lichaamsbeweging was altijd goed, helemaal op momenten zoals deze.

General

Toen Inej zag hoe de witte wolvin haar kop schudde knikte ze alleen en liep richting de wat dichter beboste stuk. Hun territoria was dan wel niet zo maar groen als die van de terra maar door de vulkaan was hun land vruchtbaar en trok het prooidieren aan. Met zachte voetstappen liep de goud/zwarte wolvin over de natte grond met haar snuit laag houdend, hopend op een verse spoor. Misschien hadden ze geluk en zouden ze een stel afgedwaalde, uitgeputte vette ganzen tegenkomen. Plotseling bleef de jonge wolvin staan en spitste haar oren. Een akelige geur kwam haar neus binnen en automatisch krulde de lippen van Inej op, ze rook een indringer die hier niet thuis hoorde. Inej wees met haar snuit naar de noord/west kant voor Shay. Inej rook een een grote katachtige.

~Klein stukje, hopelijk kun je wat mee ^^~

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

De grond onder de pootkussentjes van de wolf gaf haar een apart gevoel. Een gevoel dat ze alleen had in wolven vorm. Ze voelde zich een met de grond, de bossen, de natuur. Als mens had je dat gevoel niet, of in ieder geval had je niet door dat het er was. Binnen enkele meters was de sneeuw witte vacht aan de poten van de wolvin verkleurd tot een licht bruine tint. Wat modder plakte tussen haar tenen terwijl haar snuit de geuren boven de bosgrond verkende. Ze waren inmiddels een eindje van het kamp verwijderd, als ze iets tegen zouden gaan komen moest dat rond deze tijd zijn. Een vage geur drong haar neus binnen, goed kon ze hem niet identificeren. Echter was het wel genoeg om te weten dat het niet veel soeps betekende. Zodra ze opkeek zag ze dat Inej de geur ook had geroken en in de richting wees waar de geur vandaan kwam. Shay knikte bevestigend terwijl haar tenen zich in de zachte grond ingroeven door haar gekneed. Ze hadden nu drie mogelijkheden. Omdraaien en verder gaan, wachten of het dier hun kant op zou komen of naar het dier toe gaan.

General

Indringers waren niet welkom. Vooral nu de winter binnenkwam en hun prooi verhuisde naar de andere territoria's. De wolvin keek opzij naar Shay die haar afwachtend aankeek. Wat ze erg waardeerde bij Shay was dat ze haar vertrouwde. Ze wachtte tot Inej besluit zou nemen. De wolvin keek naar de richting vande indringer. Ze waren met 2 personen en konden één kat wel aan, verjagen en als het nodig was doden zodat iedeteen wist dat de tereitorium van Ignis niet te spotten viel. De wolvin gromde even, zacht maar wel hoorbaar. Met haar lichaamstaal zei ze 'Samen zullen we hem aankunnen. Jij begint.' deelde ze mee en begon geluidloos de geur te volgen.

Soldier

"You can knock me down with body blows, but you cannot break my hope. Weak knees, can’t stand, raise up your hands, don’t walk
away. Been sucker punched but I’m not down, my feet have never left the ground. It’s a fight that I can
fix. Like a cut that
needs a stitch, and somehow through it
all I stand still undefeated. We're the ones that take the beating. Get back up and we're still breathing. We are the ones. We'll take the hit straight to the face,
and never look the
other way. I'm
still undefeated"

In haar hoofd begon Shay alle mogelijke actief wat dieper door te nemen. 'Samen zullen we hem aankunnen. Jij begint.' Gezien ze Inej's antwoord al wel een beetje zag aankomen begon ze in haar hoofd allerlei vecht technieken door te nemen. Het zou ook wel een goede training voor haar zijn gezien ze niet het beste was in het vechten in wolvenvorm. In mensen vorm had ze het meeste wel voor elkaar, in wolvenvorm miste er nog wel een aantal dingen. Ze had geluk dat ze het samen zou doen met Inej zodat ze het voordeel alsnog zouden hebben. De geur begon langzaam sterker te worden, wat betekende dat ze zo zouden moeten gaan vechten tegen het beest. Met geluk zou het vluchten, al had Shay zo het gevoel dat dat niet zou gaan gebeuren. Bij het zien van het dier hadden ze twee voordelen. De wind stond hun kant op en het dier stond met zijn rug richting de twee wolven. Een kleine grijns verscheen op haar kop terwijl ze langzaam dichterbij sloop. Zodra ze voor haar gevoel dichtbij genoeg was zette ze af om zo bovenop de katachtige te landen. Bij het draaien van de kop in haar richting zette ze zo hard mogelijk af om het beest omver te krijgen.

» The drop