Starfire

Soldier

Allanque

Allanque veegde afwezig het wit zilveren haar uit haar gezicht, terwijl haar blik op de sterrenhemel boven haar bleef hangen. Het was koud, de winter had zijn intrede duidelijk gemaakt en het veld bezaaid met een laag sneeuw. De sporen die haar poten hadden achtergelaten in de sneeuw verraadde waar ze was. Het waren niet slechts de sterren waarnaar ze keek, haar blik was gevangen door de groen, blauw en paarse licht dat door de duisternis danste. De stilte om haar heen zorgde ervoor dat het spektakel nog indrukwekkender was. Het jonge wasbeertje die sinds een tijdje bij haar was, klom op haar schoot. Er waren haar wel eens verhalen verteld, dat je een dier tegen kon komen waarmee jouw ziel verbonden was. Het moment dat ze Faolan gevonden had was het duidelijk geweest dat dit niet slechts mythen waren. Ze had hem zelfs horen spreken, maar voor nu zweeg hij en krulde zich op op haar schoot.

Soldier

Nadir
"there's a moment in time and there's no going back when we're pushed too hard and we won't hold our attack"

In zijn wolvengedaante was hij aan de wandel gegaan door het territorium. De sneeuw had veel nadelen voor de shifters in Rigor Mortis, maar hij moest toegeven dat het er wel prachtig uitzag. Vooral de verse sneeuw die nog niet eerder betreden was. De brede sterrenhemel die te zien was boven Skywatch Plains gaf de witte deken een glinstering. Hij stoorde zich echter aan het feit dat er een spoor door de sneeuw liep. Een spoor van wolvenpootjes. Het zag er vers uit, dat betekende dat er iemand in de buurt moest zijn. Hij gokte op een Terra lid. Het zou een beetje vreemd zijn om op dit tijdstip je territorium te verlaten, al zou dat wel het tijdstip zijn waarin je de minste kans had om opgemerkt te worden. Met zijn reuk zintuig kon hij het helaas niet ontdekken. Het plotselinge, koude weer had zijn reuk aangetast en hij rekende er op dat dat pas weer zou werken alsde temperaturen weer wat omhoog gingen.
Nieuwsgierig had hij het spoor gevolgd en was uitgekomen bij een jonge vrouw die hij vaagjes herkende. Hij wist in ieder geval wel dat ze bij Terra hoorde. Zonder iets te zeggen stapte de wolf op haar af en nam plaats naast haar. Zijn blauwe blik viel op het wasbeertje op haar schoot. Nadir was niet zo'n prater, maar een gezelschap in stilte kon ook geen kwaad.

Soldier

Allanque

Tegen de witte sneeuw was het niet lastig om een wolf die niet wit of grijs was op te merken. Allanque had de ander al van ver zien aankomen. Toen hij wat dichterbij was wist ze hem te plaatsen als Terra roedel lid. Iets dat maar beter was, anders had ze nog iemand weg mogen jagen. De stilte werd verstoord door het knerpen van de sneeuw onder zijn poten en keerde terug toen hij naast haar was komen zitten. Hij sprak haar niet aan en voor een moment negeerde ze hem en bleef naar boven kijken. Tot de besloot om de stilte zelf te verbreken. "Hey, ook hier voor de lichtshow?" vroeg ze, terwijl ze haar hoofd iets opzij wendde en haar blik op hem richtte. Zijn naam kon ze niet op komen, maar dat gebeurde wel vaker bij wolven die je slechts af en toe zag en geen persoonlijke band mee had.

Soldier

Nadir
"there's a moment in time and there's no going back when we're pushed too hard and we won't hold our attack"

Hij vond het eigenlijk wel fijn dat zijn gezelschap niet tegen hem sprak. Zou zij het ook niet zo hebben op verbale communicatie? Wie weet. Inmiddels was hij terug veranderd naar zijn mensen gedaante en zat in kleermaker zit met zijn ellebogen op zijn knieën. De sterrenhemel was hier in Terra het mooist, dat was een gelukje. Hij was zo afgeleid door wat er boven hem gebeurde dat hij schrok toen er plots tegen hem gesproken werd. De jongen knikte als antwoord en keek even om zich heen. "Heel veel anders is hier niet te beleven." merkte hij op. Op zich bestond het hier uit niets meer dan velden met hier en daar een boompje.